Stewart Island

Vol verwachting klopt ons hart. Al in Nederland hebben we een 'great walk' geboekt op het eiland ten zuiden van het Zuider eiland. De boot er naartoe blijkt een verzoeking te zijn, lezen we op Tripadvisor en in de reisgids. Maar ja, daar kom je pas achter als alles geboekt is.
Toch valt de overtocht op de catamaran ons mee, ondanks de deining van enkele meters. Met iets vertraging vanwege de zeer volle boot, landen we veilig op het eiland. Pas later komen we erachter dat de dag van te voren er geen boot gevaren heeft vanwege de enorme storm. Oei, als er hier geen boot vaart, dan is het echt menens. Geen wonder dat wij maar maximaal 50 konden rijden met onze camper. We zwabberden ook letterlijk over de weg.

Nog even ons melden bij het DOC en ons gehuurde kooktoestel ophalen en dan kunnen we. Het is prachtig weer, wat hier een zeldzaamheid schijnt te zijn. De eerste dag is schitterend. Na een aanloop van 5 km start de tramp. We gaan 'up en down' en komen telkens weer op het strand uit. De hut ligt op een geweldige locatie aan zee; beetje jammer dat er ook sandflies verblijven. De andere bewoners van de hut zijn gelukkig wel leuk en we vermaken ons weer prima. Vanwege de vakantie zijn er ook veel kinderen en dat maakt het heel gezellig.

Ook de tweede dag is het mooi weer. Al weer een gelukje. Alleen is deze tocht erg zwaar. Veel modder, veel hoogteverschillen en dwars door het bos over het eiland. Op een gegeven moment is bos ook maar bos en de laatste kilometers moeten we echt doorbijten. Vlak voor de regen losbarst zijn we binnen. We kaarten met onze mede hutbewoners en maken ons met z'n allen zorgen om een familie die er om 20.00 uur nog niet is. Gelukkig komen ze, weliswaar doorweekt, maar levend binnen gestrompeld. De tocht hadden ze uitgezocht omdat het zo vlak leek. Tja, dat dachten wij ook. Die nacht bezorgen ze met hun gesnurk iedereen een slechte nachtrust.

De laatste dag is onvermijdelijk een natte dag. Hans glibbert als de GVR (Grote Vriendelijke Reus) over de modderpaden. Anderen hebben hem tot Hagrid omgedoopt. Het laatste stuk lopen we met Fiona en haar gezin. Kleine Douglas van net 6 jaar oud heeft hele verhalen over Donald Trump en hoe het anders zou moeten. Er is nog hoop!
Het is een totaal andere tocht geworden dan we van te voren in gedachte hadden, met minder afwisselende natuur, maar met heel veel leuke contacten. En ook dat heeft z'n charme.