Kyoto

Vijf dagen Kyoto. Even geen rugzakken inpakken en zeulen met die dingen, maar elke dag afdalen vanaf de berg om dingen te bekijken, te eten en boodschappen te doen. Ons airbnb heeft mountain view en is heel rustig gelegen in Kyoto Noord. Midden tussen allerlei tempels die werelderfgoed zijn. Het complex waarin we wonen, want zo voelt het een beetje, is een voormalig studentencomplex. Nu wonen er artiesten en gesjeesde reizigers en zijn er ook 6 airbnb kamers. De gemeenschappelijke zitruimte, een soort halfopen balkon met exotische varens en uitzicht op de berg, is favoriet.

Na aankomst oefenen we onze eerste afdaling en gaan naar een maandelijkse markt bij een van de tempels. We zijn helaas wat aan de late kant, waardoor al veel standjes aan het opbreken zijn. Veel keramiek en serviesgoed. De volgende keer neem ik een extra koffer mee om van alles mee te kunnen nemen naar Nederland. Met onze rugzakken is dat totaal onmogelijk.
's Avonds belanden we in een heel klein eettentje, waar we kennismaken met het gerecht Okonomi-yaki. Het is een soort groentepannenkoek, met ei en wat tempurabeslag, en naar keuze vlees, garnalen of inktvis. De pannenkoek wordt besmeerd met soyasaus en daaroverheen wat bonitoschilfers (tonijn) en zeewier. Echt zalig. We zitten aan de bakplaat, waar maximaal 6 mensen kunnen zitten. En achter het gordijntje staan 2 lage Japanse tafeltjes met ieder ook een eigen bakplaat. De pannenkoek eten we direct vanaf de plaat, zodat het lekker warm blijft. Het is zo heerlijk, dat we beloven om nog een keer terug te komen.

Van onze gastheer krijgen we hele goede tips over wat we wel en beter niet kunnen bezoeken. We vermijden de toeristen en lopen de tweede dag naar een groot tempelcomplex, waarin ook Zentuinen te vinden zijn. Want die hebben we tot nu toe nog niet gezien.

Het is erg jammer dat we op veel plaatsen geen foto's mogen maken, want het is er prachtig.
Het advies voor de sushitent vinden we wat minder. Alhoewel ook dit weer een belevenis op zich is. Een soort McDonalds, maar dan met vis, letterlijk op de lopende band. En wat kunnen die Japanners dan een herrie maken. Echt ongelooflijk.

De volgende dag maken we een dagtrip naar het Miho museum. (Dank Frans Henk voor de geweldige tip!). Het museum is in een berg gebouwd, waarvoor eerst de top er vanaf ging en na de bouw de berg weer opgebouwd is. Het is een fantastisch ontwerp van de Chinese architect Pei, gebaseerd op een Japanse legende. Een visserman verdwaalt in een donkere grot en belandt uiteindelijk in een perzikkentuin, een soort paradijs. Voordat je bij het gebouw komt, heeft Pei een tunnel gebouwd, die deze beleving weergeeft.

Bij aankomst op station Kyoto bezoeken we een soort Japans tapas-restaurant. Er is geen toerist te bekennen, alleen Japanners, en we worden met open armen ontvangen. Op aanraden van de chefkok, die voor onze neus aan het koken is, eten we een vis-, varkens- en paddenstoelengerecht. En verder krijgen we de opdracht om vooral om ons heen te kijken en gewoon aan te wijzen wat ons lekker lijkt.
De vier mensen naast ons, waarvan we in eerste instantie denken dat het een gezin is met twee dochters, blijken collega binnenhuisarchitecten van elkaar te zijn. Het bier en de sake vloeit er rijkelijk en al gauw worden we uitgenodigd om met ze mee te drinken. Het wordt een hilarische avond, waarin de beschonken bazin ons uitnodigt om bij haar in Kobe te komen logeren. Wanneer we iets later daarop in gaan, blijkt de uitnodiging toch iets anders te liggen. Is dit de Japanse cultuur, waarbij je moet luisteren naar wat er NIET gezegd wordt?

Het regent een dag. Een goed moment om uit te slapen, bij te tanken, de laatste twee nachten te boeken en het blog bij te werken. Van dat laatste komt niet veel. Als je eenmaal lui bent... Alleen even de berg af voor een hapje eten. We eten bij de udon tent (soort noedels) en hebben heerlijke groene thee jelly toe.

Op de laatste hele dag in Kyoto bezoeken we snel even de gouden tempel (voor het plaatje) en reizen we door naar Inari, om Mount Inari (de berg van de rijstgod) te beklimmen. De berg staat vol met honderdduizenden oranje Torii (de bekende Japanse poort) en duizenden vosjes, de boodschappers van de rijstgod. Wat een mystieke en geweldige belevenis. Als af en toe de zon doorkomt is het zo overweldigend mooi.
De afdaling doen we via een alternatieve route, door het bamboebos. Even weg van alle mensen en genieten van de geweldige natuur.

Vijf dagen Kyoto zitten er al weer op. Het is zeker een plek waar we nog langer zouden willen blijven.

Leven als een monnik

We slaan Kyoto even over (en komen er later op terug), om onze ervaringen in de tempel te delen. Het is zo'n onvergetelijke ervaring die we graag met jullie delen.

Koyasan, een bergdorp op het schiereiland Wakayama, is in de loop der eeuwen uitgegroeid tot een grote boeddhistische gemeenschap met heel veel tempels. Elke tempel biedt tegenwoordig wel een overnachtingsmogelijkheid. Bij aankomst met de kabeltrein vrezen we het ergste. Wat een toeristen! Dat kan niet goed gaan.

Na inchecken worden we al een beetje vrolijker. Wat een prachtige kamer met een geweldig uitzicht op de tuin! Om 17.30 uur diner, waarin we in badkleding mogen verschijnen.
Gezien de temperatuur (het is hier echt heel erg koud) en bij het idee om met allerlei vreemden in badkleding aan tafel te zitten, besluiten we toch om in spijkerbroek te gaan.


We verzamelen op het afgesproken tijdstip in de gang en worden naar een kamer geleid. Maar in plaats van een grote lange tafel, staat er een prachtige dis voor ons uitgestald in een privékamer. De petroleumkachel staat aan, het is er heerlijk warm, en de aankleding van het buffet en van de kamer is beeldschoon. We moeten er allebei van huilen.
Het eten is bijzonder lekker. Volledig vegetarisch en zo divers aan smaken.

Na het eten, terug op onze kamer, moeten we natuurlijk nog wel even onze mooie pakjes passen.

Om 6.30 uur zijn we getuige van de ochtendceremonie. Een simpele soort meditatie, waarin een monnik een verhaal zingt, ondertussen af en toe op de klankschalen slaat en gebruik maakt van een soort cimbaal.
Na afloop volgt het ontbijt, weer in een privékamertje. Weliswaar veel eenvoudiger dan het diner, maar ook nu weer ongelooflijk smakelijk.

Wat een geweldige ervaring! Alsof we het van te voren zo gepland hebben, maar het is toch echt toeval: we vieren deze dag onze 12,5 jarige liefde voor elkaar.