Een van de weinige parken waar je ook kan wandelen is Hell’s Gate, dat vlak bij onze kampeerplek ligt. Dus daar moesten we naartoe. De eerste twee uur door een gedeelte van het park gereden, waarvan we nog zo duidelijk tegen Paul hadden gezegd dat dit deel niet interessant was…… Na onmogelijke zandweggetjes tussen de fabriekspanden door van de warmtecentrale uiteindelijk toch in het mooie gedeelte beland.
Onze reisgids vermeldde een prachtige afdaling naar een kloof, waar we wel een paar uur door konden brengen. Bij de ingang werden we verplicht om een gids in te huren en van te voren voor een wandeling van 1, 2 of 3 uur te kiezen. Hier baalden we enorm van, maar we kwamen er niet onderuit. De reden voor een verplichte gids zou liggen in het gevaar van de afdaling en het feit dat er de laatste jaren al heel wat mensen om het leven waren gekomen. Ja, ja. We kregen een Maasai jongetje mee, die oogde als een 11 jarig jongetje, maar toch al 16 bleek te zijn. Een schatje, die hard bijkluste om zijn school te kunnen betalen. Hij zat nog op de primary school.
Al vrij snel na de start kwamen we erachter waarom het hier Hell’s Gate heet. De afdaling bleek op sommige momenten een ‘hel’: glad en erg stijl. En hoe verder we in de kloof afdaalden, hoe warmer het water werd. De duivel had er prachtig werk gedaan. En de kleine gids? Die hadden we hard nodig om een beetje fatsoenlijk door de kloof heen te komen!
’s Avonds gegeten in het restaurant van de lodge met uitzicht op het kratermeer. Een volgende keer gaan we met een grotere zak met geld alleen naar dit soort accommodaties!
We kwamen in contact met een bioloog die ons uitnodigde om de volgende dag een wandeling door het sanctuary te maken. Die hebben we natuurlijk aangenomen. Ruim drie uur door de krater en over de kraterrand gelopen en het Savanne gebied daarbuiten doorkruist. Naast de zebra’s, giraffes en antilopen gewandeld en veel te weten gekomen over de bijzonderheden van dit gebied.
Binnen 24 uur zomaar twee wandeltochten. Een beetje lichaamsbeweging konden we na al dat hobbelen in de bus wel gebruiken.
Onze reisgids vermeldde een prachtige afdaling naar een kloof, waar we wel een paar uur door konden brengen. Bij de ingang werden we verplicht om een gids in te huren en van te voren voor een wandeling van 1, 2 of 3 uur te kiezen. Hier baalden we enorm van, maar we kwamen er niet onderuit. De reden voor een verplichte gids zou liggen in het gevaar van de afdaling en het feit dat er de laatste jaren al heel wat mensen om het leven waren gekomen. Ja, ja. We kregen een Maasai jongetje mee, die oogde als een 11 jarig jongetje, maar toch al 16 bleek te zijn. Een schatje, die hard bijkluste om zijn school te kunnen betalen. Hij zat nog op de primary school.
Al vrij snel na de start kwamen we erachter waarom het hier Hell’s Gate heet. De afdaling bleek op sommige momenten een ‘hel’: glad en erg stijl. En hoe verder we in de kloof afdaalden, hoe warmer het water werd. De duivel had er prachtig werk gedaan. En de kleine gids? Die hadden we hard nodig om een beetje fatsoenlijk door de kloof heen te komen!
’s Avonds gegeten in het restaurant van de lodge met uitzicht op het kratermeer. Een volgende keer gaan we met een grotere zak met geld alleen naar dit soort accommodaties!
Binnen 24 uur zomaar twee wandeltochten. Een beetje lichaamsbeweging konden we na al dat hobbelen in de bus wel gebruiken.
