Rondje om de berg

Vandaag hebben we een drukke en vermoeiende dag. We maken een rondje om de berg, door een stukje Tanzania, om drie scholen in Kenia te bezoeken. Het zijn scholen die ver in de interior liggen en moeilijk te bereiken zijn. Ook vandaag weer een grote groep, met bestuursleden uit Nederland, afgevaardigden van de board uit Kenia, familie Dekker, vrijwilligers en een verdwaalde gast. Met 16 mensen, verdeeld over twee busjes, gaan we op pad over bijna onbegaanbare weg. Ik vraag me dan ook af of we dit zonder problemen gaan redden.

De eerste stop is Olmanie, mijn favoriete school inclusief favoriete head teacher. In mei hebben we daar een kudde aangeboden namens CF. De kudde doet het goed en heeft inmiddels drie kleine geitjes. Voor Olmanie begrippen volgen we een beperkt programma als gevolg van een programmawijziging. De school was al bezig met de voorbereidingen voor een heel groot feest op vrijdag. Ik voel me hier echt akelig onder, ook al ben ik er niet verantwoordelijk voor.

De chairman van de school (een van de ouders) hebben we gelukkig heel blij gemaakt met een uitvergrote foto van hemzelf. Saruni, je krijgt de heel hartelijke groeten! De chairman heeft gelijk ook een geit gedoneerd voor het feest dat wij woensdag geven ter ere van het 10-jarig bestaan van CF en de opening van het Namanga Development Centre.

Na Olmanie gaan we naar Karero, een heel klein schooltje in oprichting. Deze school maakt nog maar net deel uit van de stichting en is ook nog niet geregistreerd door de overheid. Dat betekent dat de leraren onbezoldigd zijn, of een kleine vergoeding krijgen van de ouders. Wij betalen nu een toiletgroep en een lokaal. Er is nog niet veel te zien en ook nog niet veel te bepraten met de heel jonge ‘head teacher’, dus snel door naar Enoosumpurumpur. Maar dat valt tegen! Er is nauwelijks sprake van een pad. Regelmatig moeten we afrastering van doornstruiken weghalen om verder te kunnen rijden. En uiteindelijk komen we vast te zitten! En dan is het handig dat er zoveel mensen mee reizen…

Gelukkig komen we er zonder kleerscheuren weer uit en bereiken we de school waar we in het voorjaar de dormitory geopend hebben. We bespreken met de moeders de uitdagingen waar de school en het meisjeshuis voor staan. Veiligheid, begeleiding, voedsel en niet te vergeten de bijdrage van de ouders om de meisjes onder te kunnen brengen. Hoewel er al 32 meisjes wonen, is er nog een hoop te doen om het een duurzaam en zelfbedruipend project te laten zijn. Gelukkig neemt Lois de moeders onder hun hoede en is ze voorzitter geworden van de oudergroep. Samen gaan ze kijken hoe met name de financiering geregeld kan worden.

Op de terugweg bezoeken we nog een manjatta. Dit is pas echt schrikken. De droogte was al heel goed zichtbaar, maar nu komen we ondervoedde kinderen onder ogen. Het is nog niet zo erg dat ze erbij neer vallen, maar veel reserves hebben ze niet meer. De tegenstelling is zo groot als wij ’s avonds onder de douche kunnen en onder genot van een koud biertje de dag nog eens doornemen. Er is hier nog zoveel te doen.