Moederdag in Liberia

Vandaag even een dagje rust. Heerlijk geslapen op een gewoon bed. Kamer met douche en toilet en een ventilator aan het plafond. Geen enge beesten onder de lakens en in de douche. Is ook wel weer eens lekker. Hans heeft vanmorgen geregeld dat we om 13.00 uur opgehaald worden voor een verblijf in het nabijgelegen vulkaangebied. Tot die tijd de kans om de sfeer te proeven in Liberia.
Het is een gewone stad, zonder poespas en zonder echt mooie gebouwen (wel wat koloniale invloeden), maar ook zonder toeristen. Het geeft daarmee een geweldig beeld van het leven in een Costa Ricaanse stad.
Het is warm, er staat een keiharde wind en het bruist hier. Overal muziek, schallende luidsprekers op auto´s, bandjes die in de buitenlucht repeteren en vooral veel standjes met fleurige bloemen. Tja, het is moederdag en dan koop je toch zeker wel een potchrysant!
We hebben allebei het gevoel dat we hier horen. Het is zo leuk, vriendelijk, ongecompliceerd en vrolijk. Het is heerlijk om een tentje binnen te stappen en geen idee te hebben wat ze daar serveren. Vraagt een signorita: carne o queso? Krijg je vervolgens een soort gefrituurde pannekoek met kaas, kop koffie erbij, nog een niet te eten stuk maiscake en dat alles voor 2,25 euro. Dat is toch gewoon genieten?
De komende dagen is er waarschijnlijk geen internet gelegenheid. Zodra we weer in de bewoonde wereld terecht komen laten we wat van ons horen. Het zal wel donderdag of vrijdag worden. We zitten dan weer in Liberia, of al in Nicaragua.

Playa Naranjo

Het strand van de Pacific bleef lonken. We hadden foto´s in de Lonely Planet gezien van mangrovebossen die tot aan de oceaan reiken, zonder toeristen en met een prachtige strand. Aangezien wij de enige toeristen in het onderzoekscentrum waren en de hooguit 10 onderzoekers zo gebiologeerd waren door hun eigen onderzoek, was het vermoeden dat we daar met z´n tweeën zouden zijn. Maar hoe daar te komen? Een afdaling van 300 meter over 13 kilometer is op zich nog wel te doen. Maar dezelfde dag de weg terug bij een temperatuur van boven de 30 graden is geen pretje. Aangezien de duisternis om 6 uur invalt en het gevaarlijk is om in het donker te lopen, leek dit geen optie. Bovendien is er geen drinkwater bij het strand, dus alles zou meegenomen moeten worden.
Bij de rangers geinformeerd of we zonder al te veel risico´s op het strand konden kamperen en zij zagen geen gevaar. Dus in ons beste Spaans uitgelegd dat we nog wel wilden ontbijten, maar voor de lunch, diner en ontbijt van de volgende dag eten mee wilden nemen. Samen met 8 liter water, lakenzak, klamboe en zwemkleding op ons rug zijn we gegaan. En.... het was geweldig!
Zoals we bedacht hadden, zo was het ook. En eigenlijk nog mooier! Gedoken in de gigantische golven van de Stille Oceaan, samen met pelikanen en sternen. Je kon de vissen in de op ons af komende golven zien zwemmen.
We kwamen nog een erg leuke Nieuw-Zeelander tegen (de enige gek die met auto vol met surfplanken het onbegaanbare pad was afgedaald) die ons een tent leende en zo kwamen we de nacht door. Wel zo prettig, aangezien de totale verzameling krabben op de wereld hier leek te zijn neergestreken.
Vanmorgen weer teruggekeerd en inmiddels in Liberia (een grote stad) tussen de mensen beland. Het is wel weer wennen, maar het bier smaakt fantastisch. En het is ook erg leuk om alle mailtjes te lezen en ons verhaal op te schrijven.

Santa Rosa

Vrijdag ons af laten zetten door de buschauffeur, ergens in de middle of nowhere, tussen Costa Rica en Nicaragua. Op zoek naar het nationaal park Santa Rosa.
Het begon gelijk fantastisch. Een ranger bij de ingang van het park, die een klein beetje Engels sprak, gaf ons college over het park. Drie geschiedenisboeken, één biologieboek, de regels van het park en een les economie over de huidige Nicaraguaanse samenleving later, stonden we in het park. Ik had maar 1 conclusie: we hadden te maken met een Costa Ricaanse autist. Ook die bestaan kennelijk.

We kwamen terecht in een onderzoekscentrum, met laboratoria, slaapvertrekken, sanitaire voorzieningen en een comedore (eetzaal) uit de jaren 60. Het echte kampgevoel kwam helemaal boven. Een slaapzaal voor 8 personen voor ons tweeën, helemaal luxe!
´s Middags het terrein rondom het gebouwencomplex verkend. Pure natuur en verder niets. Na het diner om half 8 naar bed gegaan. Ach, wat kan je nog nadat het donker is geworden en er geen alcohol te verkrijgen is. We werden nog even opgeschrikt door een schorpioen (naar later bleek een zeer giftige!) in het bed, maar verder de nacht goed doorgekomen.
Zaterdag voor dag en dauw opgestaan, gelijk met de ontwakende beesten. En dat loonde! Een troep brulapen kunnen volgen in hun ochtendritueel. Inclusief de letterlijke piss off. We werden echt ondergescheten.
Vandaag ook ondervonden hoe papegaaien kunnen ouwehoeren. Geweldig geluid. Zoals een ranger het zei: " ze worden bedreigd en gevangen omdat ze kunnen praten".
Een wandeling gemaakt richting strand, maar het was zo warm; het strand was niet haalbaar. Het gebied is 100 vierkante kilometer groot en alleen begaanbaar met een quad of een motor. De enige rangers die ook toeristen rondleiden waren in beslag genomen door een Japanse filmploeg. Dus er zat niets anders op dan het strand te laten varen.