Het is zaterdag, de dag van onze laatste board meeting, maar ook van dé dag dat de Prime Minister Namanga bezoekt. Maar eerst hebben we een afspraak met de MP (member of parlement), die erg geïnteresseerd lijkt te zijn wat er in Namanga Division gebeurd aan CF activiteiten.
Wij hebben de afgelopen week van verschillende mensen andere verhalen gehoord Ze klagen steen en been dat de MP niets voor de regio doet en dat hij alleen het dorp van zijn vrouw bedeelt. Ik geloof hun verhalen wel.
Het is één gekkenhuis in en rondom het hotel. Iedereen holt en rent met stoelen, er wordt nog een tent verplaatst en overal waar de Prime Minister misschien gaat komen worden rode lopers uitgerold. Alles lijkt de laatste nipper te moeten gebeuren, maar gelukkig klopt van niemand het tijdsschema.
We hebben een wat ingekorte vergadering en spreken over de rollen en taken van de boards en de uitbreiding van de staf in Namanga. Om de NGO te professionaliseren en de activiteiten te regelen en aan te sturen vanuit Namanga, is het nodig dat er een zeer capabele manager bij komt. Als deze persoon er is kunnen wij ons in Nederland bezig houden met onze core business: fondswerving! (Op de foto hierboven: de twee boards. Twee Keniaanse bestuursleden zijn door omstandigheden helaas afwezig.)
We onderbreken onze vergadering met de ontvangst van de Prime Minister. Iedereen loopt uit en probeert de man een handje te geven. Jeroen lukt het om in de rij te staan van de handenschudders.
Lois is uitgenodigd voor de lunch met de Prime Minister. Een hele eer en we hopen dat ze goede zaken kan doen. Na een paar uur komt ze stralend terug. Ze heeft voor hem mogen koken en gesproken met allemaal ‘vrouwen van’. Ze is uitgenodigd om binnenkort bij de vrouw van de Prime Minister langs te komen en dan gelijk ook de PM zelf te ontmoeten! Het is veelbelovend……
’s Middags heb ik nog een gesprek met Daniël over het onderzoeksrapport voor de Special Need Education en de barrières waarom zij niet naar school kunnen. We bespreken hoe de kwaliteit van het rapport omhoog kan.
Jeroen en Ans bezoeken het nieuwe ziekenhuis (dat nog steeds niet in gebruik is) en hebben een overleg met de manager van de kliniek. Er lijken allemaal mogelijkheden om samen te werken met het ziekenhuis in de voorlichting over onder andere geboorte beperking en hygiëne.
We kijken terug op een zeer geslaagd werkbezoek. Er is veel besproken en bediscussieerd. Veel gezien, gehoord en ervaren en lang niet alles op kunnen schrijven. Maar één ding is zeker: het beweegt hier de goede kant op. Dat wil zeggen: de mensen hier zijn steeds meer eigenaar en regisseur van hun eigen ontwikkeling aan het worden, die wij als CF ondersteunen. We gaan door en wat mij betreft met de vrouwen voorop. Want al die zogenaamde ‘belangrijke mensen’ hier zijn mannen waar iedereen voor knip en buigt, terwijl de vrouwen voor de daadwerkelijk verandering zorgen!
