Onze kerst begon op kerstavond met een gezamenlijke maaltijd met onze Nieuw-Zeelandse reizigers, die we een paar dagen daarvoor ontmoet hadden in onze lodge. David van 76, een gepensioneerd hoogleraar cardiologie en zijn vrouw Aynsley van 68 bleken aangenaam gezelschap, met heel veel reisverhalen en enorme droge humor. David had voor een echte 'kersteend' gezorgd en had tevens de opdracht gegeven om de meegbebrachte Christmaspudding klaar te maken. Met een glaasje Lao Lao was het heerlijk en het gaf een echt kerstgevoel.
Eerste kerstdag zijn we met z'n vieren in een heel comfortabel privebusje met chauffeur richting het oosten vertrokken. Erg prettig dat we uitgerekend die dag eigen vervoer hadden, want Hans bleek behoorlijk ziek en moest af en toe 'erg nodig'. Onderweg kwamen we langs heel veel Mhong (een van de minderheden in Loas) dorpjes, waar alle kinderen traditioneel gekleed waren en ballen naar elkaar gooiden. Inmiddels weten we het te betekenen had: voor de Mhong was het nieuwjaar en op die dag komen de inwoners van diverse dorpen bij elkaar en gooien de meisjes en de jongens ballen naar elkaar om zodoende kennis met elkaar maken. Het schijnt dat in de weken na nieuwjaar er veel huwelijken gesloten worden.
Na 6 uur rijden kwamen we aan in Nong Khiau, een klein dorpje aan de rivier Nam Ou. Ons huisje was een kleine deceptie na onze heerlijke lodge in Nam Tha, maar we moesten het er maar mee doen; er was verder niet veel meer beschikbaar. Hans is direct naar bed gegaan en Maartje had gelukkig een goed boek.Vanwege de gezondheidsperikelen van Hans besloten we om een paar dagen te blijven en het even rustig aan te doen.
Tweede kerstdag een boottripje gemaakt stroomopwaarts op de Nam Ou. De omgeving is idyllisch, maar ook hier al behoorlijk vervuild. De rivier wordt voor van alles gebruikt; riool, afvalverwerking, afwas, was, maar ook als bron voor het eten. Nu het water laag staat wordt het wier geplukt en gedroogd en daarna gebakken als een soort koekjes bij de rijst. De derde dag vond David het wel welletjes met de diarree van Hans en de meegbrachte huisapotheek werd geopend. Diarreeremmers en een antibioticumkuurtje deden direct al wonderen, zodat we 's middags een wandeling naar de grotten konden maken. Eerst een stuk langs de rivier en daarna dwars door de rijstvelden richting de bergen. Het is werkelijk wonderschoon hier. Sommige mensen zijn arm, maar het leven hier is zeker niet onaangenaam te noemen. De grotten hebben we bereikt, maar het bleek nog een enorme stijle klim die we halverwege hebben afgebroken. Het begon al te schemeren en het zou levensgevaarlijk geweest zijn om verder te klimmen. Wel jammer, want de grotten hier hebben een enorme historie. Met name gedurende de Indo-Chineese oorlog hebben de grotten als schuilplaats gediend voor de geurilla's. Wel zijn we de grot die als officiersruimte diende ingeweest.
Nog steeds in het gezelschap van de Nieuw-Zeelanders zijn we de 28ste per boot vertrokken naar Luang Prabang. Ook nu weer een prachtige tocht door een geweldig mooi landschap. Maar ook hier zal dit niet lang meer mogelijk zijn. Er wordt hard gebouwd aan diverse dammen, om het land (maar ook de landen eromheen) van stroom te kunnen voorzien. Een keer raden wie hier verantwoordelijk voor is! Overigens zijn we ondertussen ook meer te weten gekomen over onze eerste boottrip over de Nam Tha en het dorpje waar we bij de mensen thuis hebben geslapen. Er is wel vaker een logeerpartij bij de bootsman, maar meestal gaat er dan een gids mee. Ook dit dorp zal niet lang meer bestaan. Zij en de inwoners van 19 andere dorpen worden gedwongen om hun huizen te verlaten en plaats te maken voor de dammen die hier gebouwd gaan worden. We hebben geen idee wat voor gevolgen het nog meer zal hebben, maar het is in ieder geval desastreus voor de natuur en de bewoners in de directe omgeving. Het doet echt pijn om dit te zien en te horen. Lang leve de vooruitgang!
