We treffen het helemaal, omdat de herfstversie van de kunsttriënale net is gestart. Verspreid over 12 eilanden staan kunstwerken en installaties, die gedeeltelijk blijven staan.
In een huisje met zicht op zee staat een installatie met jazz-muziek en filmbeelden. Samen met het prachtige uitzicht en het geweldige interieur, worden onze zintuigen op allerlei manieren geprikkeld.
In het lemonhouse mogen we alleen als koppel naar binnen. We worden uitgedaagd om met doeken te dansen, elkaars levens te beschermen tegen de krokodillen en uiteindelijk samen met de lemon gelukzalig op de foto te gaan.Maar het hoogtepunt is toch wel het Teshima Art Museum. Het druppelvormige gebouw zelf, van architect Ryue Nishizawa, vormt een prachtige eenheid met zijn omgeving. In het gebouw, dat alleen uit glad beton bestaat, sijpelen af en toe druppels uit de vloer die samenvloeien en via mooie patronen hun weg zoeken.
De volgende dag bezoeken we Naoshima, een totaal ander eiland met veel meer bos. Er staan over het hele eiland veel permanente kunstwerken. 
Als we midden op de dag in een museumtuin een kunstwerk van Karel Appel bekijken worden we ineens opgeschrikt door een alarmsignaal uit de smartphone en schalt er tegelijkertijd keihard een omroepstem door het park. Maartje voelt de grond trillen: inderdaad een echte aardbeving. Iedereen in het park blijft vrij relaxed, dus het zal wel meevallen.Later op de veerboot naar het vasteland staat de tv aan en zien we dat zo'n 200 km van ons vandaan een beving was met een kracht van 6 op de schaal van Richter. Er waren geen meldingen van doden, alleen veel materiële schade. Bij ons had de beving 'slechts' een kracht 4, maar toch bijzonder om mee te maken.
