Dansen op de vulkaan

Al  maanden geleden boekten we vanuit Nederland een 'Great Walk', een tramp, zoals ze hier zeggen. Great walks zijn wandelingen in de meest prachtige natuurgebieden in Nieuw Zeeland en worden beheerd door het DOC (Department of Conservation). Vanaf een folder en een website is het moeilijk te beoordelen wat je dan boekt. Dat het mooi zal zijn kan niet missen, maar wat er van ons verwacht wordt en hoe zwaar het zal worden is toch moeilijk in te schatten.

Vanaf de weg zien we diverse bergen liggen, waaronder de vulkaan die we gaan beklimmen. Het ziet er erg indrukwekkend en koud uit. We gaan eerst maar naar het informatiecentrum om te horen waar we de camper veilig neer kunnen zetten en om te checken wat we allemaal nodig hebben. Gelukkig rest er nog een extra dag om de laatste voorbereidingen te treffen. Voor deze keer maar even twee nachten op de camping en dat is maar goed ook. Het wordt ongelooflijk koud en de regen komt met bakken uit de hemel. De kachel staat van 's morgens vroeg totdat we naar bed gaan te loeien.
We pakken de rugzakken: slaapzak, kleding, pan, beker, voedsel voor 4 dagen, zaklamp, water; het moet allemaal mee. Teveel gewicht: dan maar de halve hoeveelheid nootjes en pinda's. En zo zijn we druk bezig om ons voor te bereiden op de Tongariro Northern Circuit.
De dag van vertrek is het gelukkig droog en rond 11 uur komt er een waterig zonnetje door. De vooruitzichten voor de komende dagen zijn wonder boven wonder goed te noemen. De afgelopen 3 weken is het in dit gebied ronduit slecht geweest, met regen, sneeuw en heel veel wind.

De eerste etappe belooft niet zo zwaar te zijn. Gelukkig maar, want we moeten bekennen dat we er toch wel een beetje tegenop zien om 4 dagen met bepakking zo veel en zo hoog te moeten klimmen. Maar niets is wat het lijkt. Door de enorme regen is de grond doordrenkt en glibberen we ons naar boven en naar beneden. We steken veel beekjes over om daarna de volgende heuvel te beklimmen. Het loopt erg zwaar en schiet vooral niet op. Maar uiteindelijk is de hut in zicht.
De hutten hier zijn erg basic. Bunk beds, met matrassen. Er zijn ouderwetse poepdozen, er is koud water en de gelegenheid om te koken. En gelukkig een kachel, die we de eerste avond hard nodig hebben.

Moe, maar ook voldaan duiken we onze slaapzak in om de volgende dag om 7 uur te vertrekken voor de zwaarste dag: de beklimming van de krater.

De tocht is pittig te noemen, zeker bovenop, waar we bijna omver worden geblazen door de stevige wind. Maar de uitzichten zijn adembenemend mooi met maanlandschappen, sneeuwtoppen, watervallen en kleurige bergmeertjes. Daar doen we het voor!
De afdaling is zo mogelijk nog zwaarder, met de enorme wind en de steile hellingen. Maar we redden het!
En zo lopen we nog 2 dagen door een geweldig gebied. We voelen ons stoer en sterk en trots dat we het gedaan hebben. Kom maar op met de volgende track: dit smaakt naar meer.

Via Poverty Bay naar de bergen

Vanaf de East Cape rijden we langs de oostkust naar Gisborne.
Onderweg maken we nog een stop in de buurt van Tolaga Bay om een wandeling te maken naar Cook's Cove, de inham waar kapitein Cook met zijn schip de Endeavour aan land kwam.

Via uitgestrekte schapenweiden leidt het pad ons naar een gat in de rotsformatie aan de kust, de Hole in the Wall, en de prachtige cove.
Cook en zijn bemanning werden hier vreedzaam door de Maori's ontvangen en verbleven er een paar weken om de scheepsvoorraden aan te vullen.








We rijden door naar Napier, dat in 1931 door een zware aardbeving is getroffen. De stad is daarna geheel in art deco stijl opnieuw opgebouwd, wat een heerlijke sfeer geeft.

Voordat we van de kust afbuigen stoppen we nog even voor een bezoek aan een wijngaard en een proeverij.Op het nippertje, want we waren bijna vergeten dat we de wijnstreek nu verlaten. De wijn smaakt er niet minder om en met veel te dure flessen witte wijn vertrekken we naar het binnenland. Nog één stop aan het Taupomeer en dan bereiken we het Tongariro National Park, waar de grote vulkaan Mount Ngauruhoe (Mount Doom uit Lord of the Rings) op ons wacht.

Wennen in Nieuw Zeeland

We zitten inmiddels al 10 dagen in Nieuw Zeeland, dus het wordt weer tijd voor een berichtje.
Onze camper halen we op in Auckland, maar deze is nog niet helemaal gereed en krijgen we een personenauto te leen om alvast boodschappen te doen (en gebruiken we meteen om aan het verkeer te wennen).
De eerste nacht blijven we dicht bij Auckland en overnachten we in Orewa; we moeten eerst even behoorlijk acclimatiseren. Het is lekker warm en er heerst een ontspannen eiland-sfeertje. Dat lijkt heerlijk, maar alles is ook veel minder gestroomlijnd dan in Japan; het is rommelig rondom de huizen, wc's zijn niet zo schoon en de mensen zijn veel minder toeschietelijk. Veel inwoners zien er werkelijk niet uit en blinken uit in obesitas. We hebben echt last van een cultuurshock.
Het is ook wennen in de camper. Hoewel we veel reizen met de camper van Annemarie en Remco, is deze camper weer heel anders. Hoe richten we het gezellig en doelmatig in? Hoe slapen we het beste? En waar kamperen we?

Vanuit Auckland rijden we langs de oostkust naar het noorden (het Northland). Het is overal even mooi.

In Leigh kamperen we in het wild, in Parua Bay op een camping bij een geëmigreerde Zwitser, die ons waarschuwt voor de zware storm de komende twee dagen.
We willen eigenlijk doorsteken naar de westkust voor een kauri-bos, maar het wordt afgeraden om naar het westen te rijden. We bekijken in de buurt een veel kleiner, maar eveneens prachtig bos met kauribomen, voordat we weer naar het zuiden afzakken en de desolate Oostkust gaan verkennen.

Getipt door een paar andere reizigers maken we onderweg nog een uitstapje naar Waipu, voor een grot met glimwormen. Na een paar uur gewandeld en niets gezien te hebben, gaan we naar de grot die we aan het begin zagen. En inderdaad, al 100 meter de grot in zien we een prachtig schouwspel van blauwe lichtjes.

De campings blijken erg duur en niet altijd even goed te zijn en we gooien het roer om. We zijn niet voor niets Self Contained, dus laten we daar vooral gebruik van maken. We blijken 's avonds makkelijk te kunnen leven op de accu van de camper. En de wc kan je ook gewoon gebruiken. Douchen hoeft ook niet iedere dag. En zo komt het dat we op de meest prachtige vrije natuurkampeerplaatsen terecht komen. De vrijheid tegemoet!

Het is weer heerlijk zonnig als we op het schiereiland Coromandel rondtoeren. De weg meandert langs de kust en door de bergen. De weg aan de westkant is heel smal en super spannend. En zo mooi!
De noord-oost kust langs de Bay of Plenty wordt wel de mooiste route van de wereld genoemd. We nemen hier dus rustig de tijd voor en de route is inderdaad adembenemend.

Op de East Cape (het meest oostelijke puntje van Nieuw Zeeland, tegen de datumgrens aan) staan we in de duinen op 10 meter afstand van de zee. Er staan veel tentjes en we grappen nog, dat we bij een tsunami alle kampeerders aan boord krijgen....
De wekker staat op 5.00 uur en we zien een prachtige zonsopkomst, voordat we nog even naar de vuurtoren op de kaap klimmen.

Na een paar dagen zonder internet en telefoon belanden we in Tokomaru bay aan de oostkust en horen we dat het zuidereiland is getroffen door een zware aardbeving van 7.8 op de schaal van Richter en dat er tsunami-waarschuwingen zijn uitgegaan voor de hele oostkust, dus ook van het noordereiland.
De afgelopen dagen hebben we steeds heerlijk geslapen op de stranden. Misschien was dat met internet en telefoon wel anders geweest...

Hoe word ik een Japanner - slot

De reis in Japan loopt ten einde. Nog een paar uur en dan checken we in voor Nieuw Zeeland. Een mooi moment om even terug te blikken.
Hoe worden wij een Japanner? Voor Hans gaat dat heel moeilijk worden. Hij is gewoon te groot voor dit land. Huizen, stations, winkels, bedden, keukens, douches..., alles is te kort en te laag. Maar gelukkig zijn de mensen zo vriendelijk dat ze hem er telkens op wijzen dat hij moet bukken.
Voor Maartje is het eveneens niet gemakkelijk. Hoewel de lengte passend is, moet er nog wel meer af dan die paar kilo die we allebei kwijt zijn geraakt. Japanners zijn gewoon niet dik. Het valt op als je een dikke Japanner ziet.

En voor de rest: we zouden het hier prima uit kunnen houden (alle geboden, verboden en selfienemende Japanners nemen we dan op de koop toe). Wat een heerlijk land, met enorm veel afwisseling in natuurschoon, prachtige cultuur en geweldige oude gebouwen.  Ook de veiligheid is bijzonder. Huizen gaan niet op slot of hebben soms gewoon geen slot. En wat dacht je van de treinen. Geen vertraging meegemaakt, behalve dan die keer dat de typhonen hadden huisgehouden. En het eten, zo heerlijk! Maar een land wordt uiteindelijk gemaakt door de mensen die er wonen. En die zijn gewoon super. We snappen de uitspraak van onze eerste gastheer, dat het in vergelijking met de VS saai is en dat er nauwelijks sprake is van diversiteit, maar wij vinden het absoluut niet saai. Sterker nog, we willen hier best een paar jaar van ons leven doorbrengen.

Arigato Nippon, Sayonara

Kyoto

Vijf dagen Kyoto. Even geen rugzakken inpakken en zeulen met die dingen, maar elke dag afdalen vanaf de berg om dingen te bekijken, te eten en boodschappen te doen. Ons airbnb heeft mountain view en is heel rustig gelegen in Kyoto Noord. Midden tussen allerlei tempels die werelderfgoed zijn. Het complex waarin we wonen, want zo voelt het een beetje, is een voormalig studentencomplex. Nu wonen er artiesten en gesjeesde reizigers en zijn er ook 6 airbnb kamers. De gemeenschappelijke zitruimte, een soort halfopen balkon met exotische varens en uitzicht op de berg, is favoriet.

Na aankomst oefenen we onze eerste afdaling en gaan naar een maandelijkse markt bij een van de tempels. We zijn helaas wat aan de late kant, waardoor al veel standjes aan het opbreken zijn. Veel keramiek en serviesgoed. De volgende keer neem ik een extra koffer mee om van alles mee te kunnen nemen naar Nederland. Met onze rugzakken is dat totaal onmogelijk.
's Avonds belanden we in een heel klein eettentje, waar we kennismaken met het gerecht Okonomi-yaki. Het is een soort groentepannenkoek, met ei en wat tempurabeslag, en naar keuze vlees, garnalen of inktvis. De pannenkoek wordt besmeerd met soyasaus en daaroverheen wat bonitoschilfers (tonijn) en zeewier. Echt zalig. We zitten aan de bakplaat, waar maximaal 6 mensen kunnen zitten. En achter het gordijntje staan 2 lage Japanse tafeltjes met ieder ook een eigen bakplaat. De pannenkoek eten we direct vanaf de plaat, zodat het lekker warm blijft. Het is zo heerlijk, dat we beloven om nog een keer terug te komen.

Van onze gastheer krijgen we hele goede tips over wat we wel en beter niet kunnen bezoeken. We vermijden de toeristen en lopen de tweede dag naar een groot tempelcomplex, waarin ook Zentuinen te vinden zijn. Want die hebben we tot nu toe nog niet gezien.

Het is erg jammer dat we op veel plaatsen geen foto's mogen maken, want het is er prachtig.
Het advies voor de sushitent vinden we wat minder. Alhoewel ook dit weer een belevenis op zich is. Een soort McDonalds, maar dan met vis, letterlijk op de lopende band. En wat kunnen die Japanners dan een herrie maken. Echt ongelooflijk.

De volgende dag maken we een dagtrip naar het Miho museum. (Dank Frans Henk voor de geweldige tip!). Het museum is in een berg gebouwd, waarvoor eerst de top er vanaf ging en na de bouw de berg weer opgebouwd is. Het is een fantastisch ontwerp van de Chinese architect Pei, gebaseerd op een Japanse legende. Een visserman verdwaalt in een donkere grot en belandt uiteindelijk in een perzikkentuin, een soort paradijs. Voordat je bij het gebouw komt, heeft Pei een tunnel gebouwd, die deze beleving weergeeft.

Bij aankomst op station Kyoto bezoeken we een soort Japans tapas-restaurant. Er is geen toerist te bekennen, alleen Japanners, en we worden met open armen ontvangen. Op aanraden van de chefkok, die voor onze neus aan het koken is, eten we een vis-, varkens- en paddenstoelengerecht. En verder krijgen we de opdracht om vooral om ons heen te kijken en gewoon aan te wijzen wat ons lekker lijkt.
De vier mensen naast ons, waarvan we in eerste instantie denken dat het een gezin is met twee dochters, blijken collega binnenhuisarchitecten van elkaar te zijn. Het bier en de sake vloeit er rijkelijk en al gauw worden we uitgenodigd om met ze mee te drinken. Het wordt een hilarische avond, waarin de beschonken bazin ons uitnodigt om bij haar in Kobe te komen logeren. Wanneer we iets later daarop in gaan, blijkt de uitnodiging toch iets anders te liggen. Is dit de Japanse cultuur, waarbij je moet luisteren naar wat er NIET gezegd wordt?

Het regent een dag. Een goed moment om uit te slapen, bij te tanken, de laatste twee nachten te boeken en het blog bij te werken. Van dat laatste komt niet veel. Als je eenmaal lui bent... Alleen even de berg af voor een hapje eten. We eten bij de udon tent (soort noedels) en hebben heerlijke groene thee jelly toe.

Op de laatste hele dag in Kyoto bezoeken we snel even de gouden tempel (voor het plaatje) en reizen we door naar Inari, om Mount Inari (de berg van de rijstgod) te beklimmen. De berg staat vol met honderdduizenden oranje Torii (de bekende Japanse poort) en duizenden vosjes, de boodschappers van de rijstgod. Wat een mystieke en geweldige belevenis. Als af en toe de zon doorkomt is het zo overweldigend mooi.
De afdaling doen we via een alternatieve route, door het bamboebos. Even weg van alle mensen en genieten van de geweldige natuur.

Vijf dagen Kyoto zitten er al weer op. Het is zeker een plek waar we nog langer zouden willen blijven.

Leven als een monnik

We slaan Kyoto even over (en komen er later op terug), om onze ervaringen in de tempel te delen. Het is zo'n onvergetelijke ervaring die we graag met jullie delen.

Koyasan, een bergdorp op het schiereiland Wakayama, is in de loop der eeuwen uitgegroeid tot een grote boeddhistische gemeenschap met heel veel tempels. Elke tempel biedt tegenwoordig wel een overnachtingsmogelijkheid. Bij aankomst met de kabeltrein vrezen we het ergste. Wat een toeristen! Dat kan niet goed gaan.

Na inchecken worden we al een beetje vrolijker. Wat een prachtige kamer met een geweldig uitzicht op de tuin! Om 17.30 uur diner, waarin we in badkleding mogen verschijnen.
Gezien de temperatuur (het is hier echt heel erg koud) en bij het idee om met allerlei vreemden in badkleding aan tafel te zitten, besluiten we toch om in spijkerbroek te gaan.


We verzamelen op het afgesproken tijdstip in de gang en worden naar een kamer geleid. Maar in plaats van een grote lange tafel, staat er een prachtige dis voor ons uitgestald in een privékamer. De petroleumkachel staat aan, het is er heerlijk warm, en de aankleding van het buffet en van de kamer is beeldschoon. We moeten er allebei van huilen.
Het eten is bijzonder lekker. Volledig vegetarisch en zo divers aan smaken.

Na het eten, terug op onze kamer, moeten we natuurlijk nog wel even onze mooie pakjes passen.

Om 6.30 uur zijn we getuige van de ochtendceremonie. Een simpele soort meditatie, waarin een monnik een verhaal zingt, ondertussen af en toe op de klankschalen slaat en gebruik maakt van een soort cimbaal.
Na afloop volgt het ontbijt, weer in een privékamertje. Weliswaar veel eenvoudiger dan het diner, maar ook nu weer ongelooflijk smakelijk.

Wat een geweldige ervaring! Alsof we het van te voren zo gepland hebben, maar het is toch echt toeval: we vieren deze dag onze 12,5 jarige liefde voor elkaar.