De nacht overleven we, ondanks het korte 'bed' en de koude. Maartje ligt vol vertrouwen te snurken, allang blij dat er geen slangen en ander ongedierte door het huis kruipt, maar Hans ontmoet de eerste kakkerlak nadat hij de wc heeft bezocht.
Bij het ochtendgloren is het koud en de bewolking hangt laag. Snel eruit om wat meer van het dorp te kunnen zien en te fotograferen. De mensen zitten om vuurtjes heen te ontbijten. Ze zijn allemaal wel nieuwsgierig en meer contactgevoelig. We mogen foto's maken en als ze die dan zelf zien moeten ze enorm lachen.
Onze huisvrouw is aan het koken, maar weer niet voor ons. We mogen dezelfde noedels eten. Maartje laat een Laotiaans lijstje zien met fruit, maar de huisman komt onverrichter zaken weer terug. Gelukkig heeft Hans het winkeltje leeggekocht met Chineese gepofte gierstkoekjes en pindareepjes met caramel. Het smaakt en het vult een beetje en dat is het belangrijkste.
De boottocht naar Na Lae duurt ongeveer 2 uur, waarna we door de bootsman op de beloofde taxi worden gezet. Een pick-up truck (sawngthaew) met bankjes in de laadruimte en bergruimte op het dak. In de laadbak zit een puppie van hooguit 6 weken oud heel hard te rillen. Hij ligt op een goor handdoekje en zit vastgebonden met een koordje. We besluiten maar bij hem te gaan zitten in plaats van voorin, dat is voor ons zelf wel zo gezellig. Ook hier blijkt de privetaxi een illusie te zijn. Een hele familie stapt in en binnen 2 minuten nog wat anderen en zitten we alweer stampvol. Een kind wordt beschermd tegen het stof met het handdoekje van het hondje. Arm kind, arm hondje.
Het is wel heel rustig, niemand zegt wat tegen elkaar waarop Hans zich afvraagt of we in de stiltecoupe beland zijn. De weg naar Nam Tha is door de Chinezen nog niet geasfalteerd en verschrikkelijk hobbelig en stoffig. We gaan niet zo hard, gelukkig maar, want de remmen hebben hun beste tijd gehad. Als we er bijna zijn blijkt de weg opgebroken en stapt iedereen uit. Dan breekt het gekwebbel los en wordt er met bananenbladeren een tafel gemaakt. Overal komt eten vandaan en binnen 3 minuten zit iedereen gezellig te eten. Een heel sociale gebeurtenis. In een van de andere busjes die stranden zit een jongen die Engels praat en hij nodigt ons uit om mee te eten. Hoewel we het eten niet helemaal vertrouwen besluiten we toch maar wat te nemen. Ons beloofde ontbijt en lunch hadden we immers nog niet gehad. Wat kunnen ze hier smakelijk koken! Echt geweldig (en achteraf: we zijn er niet ziek van geworden).Na een uur mogen we weer verder en uiteindelijk belanden we in een prachtig eco-guesthouse vlak bij Nam Tha. Een eigen huisje, met badkamer. Warm water op zonne-energie en een super restaurant. Wat wil je nog meer na zo'n tocht? We willen hier een paar dagen blijven om te relaxen, wandelen, fietsen en de plannen voor de komende dagen te maken.
Ondanks ons voornemen om niet meer zo primitief te reizen en te logeren hadden we deze tweedaagse tocht achteraf niet willen missen.
