Via Bangkok naar Nederland

Van Vientane reizen we per bus terug naar Bangkok, via de friendship bridge. Na 9 uur en weinig slaap komen we aan in Bangkok.

Daar bekijken we nog het Royal Palace, een ongelofelijk groot complex met veel pracht en praal.

Nam Lik eco-village

Vanochtend zijn we naar het Nam Lik eco-village vertrokken. We worden op de afgesproken tijd opgehaald met een mini-van en moeten een eindje verderop in Vientiane een kwartiertje wachten omdat er misschien nog 5 of 6 mensen meegaan. Het kwartiertje wordt een uur en de mannen van het busje lopen een blokje om naar het busstation om klanten te ronselen. Zoals gewoonlijk vertrekt de mini-van als alle 11 zitplaatsen zijn opgevuld. De Chinese chauffeur rijdt als een gek door dorpjes, toetert iedereen van de weg, haalt alles in en we denken dat de schokbrekers het niet tot Vang Vieng redden. Dat laatste zullen we nooit weten, want na twee uur mogen wij eruit. We worden van de hoofdweg opgepikt door een aftandse pick-up en worden naar het eco-village gebracht.
Het blijkt een geweldige plek te zijn, diep in de rimboe en aan een prachtige rivier. De beheerder, Richard, is een maffe Franse bioloog en insecten-expert, gitarist, kunstschilder, kok en kampioen dubbele salto op de ski!! De gemeenschappelijke ruimte staat vol met vitrines met insecten, spinnen en slangen op sterk water. Daarnaast houdt ie nog twee boa constrictors, kameleons, wees-aapjes, enzovoort.

Naast ons is er nog een ander Nederlands stel en een Belgische AIO-er die de weaver ants bestudeert. We slapen in mooie blokhutten op palen en dat Richard kok is geweest wordt meteen duidelijk bij de lunch. Er is geen menu; alle gasten eten wat de pot schaft, maar dat is dan ook voortreffelijk.
's Middags gaan we kayakken. We worden stroomopwaarts getrokken met een motorboot en in een schitterende omgeving aan ons lot overgelaten. Bij de laatste stroomversnelling gaat het mis, komen we dwars op de stroomrichting te liggen en we slaan om. Maartje kan nog net de zak met de camera redden, maar ondanks dat ie in een speciale zak zit zijn we bang dat de camera is overleden. Met veel moeite bereiken we zwemmend een rots, waar een jongetje met een longboat roerloos blijft zitten. De camera blijkt gelukkig droog, de boot met peddels is nog in Hans' bezit en zijn sandalen drijven nog onder de boot. En ondanks dat we niet zo'n zwemmers zijn, is het heerlijk om even in het water te plonsen.
 

Er is veel te zien en we mogen gebruik maken van allerlei materiaal. Aan de overkant van de rivier wandelen we naar de waterval. Hans heeft nog energie over en maakt gebruik van de mountainbike. De tocht voert langs onder andere diverse kalkoventjes waar houtskool wordt gemaakt. De derde dag nog een wandeling over wat in het regenseizoen het orchideenpad is, waarna we na de lunch met Richard en de Laotiaanse eigenaar David terugrijden naar Vientiane.

Vientiane, de hoofdstad

Na een tocht van bijna 10 uur met een minivan belanden we in de hoofdstad. Van meerdere mensen hebben we gehoord dat er niet zoveel te beleven is, maar wij vermaken ons prima. De temperatuur is aangenaam, zo'n 25 tot 30 graden en er is veel te zien. Na een nachtje in een redelijk duf hotel verkassen we naar een prachtige plek wat meer aan de buitenkant van de stad, met tuin en balkon. Ook hier weer vergane glorie, maar het deert niet. De sfeer is helemaal in orde.
Opvallend in de stad is het aantal vogeltjes. Zoveel hebben we er in heel Laos nog niet gezien. Het lijkt ook wel dat ze zich hier meer bewust zijn van het belang van natuurbehoud, getuige ook de muurschildering. Jammer alleen dat deze op de muur van de Amerikaanse ambassade staat en dat er bij het nemen van de foto's gelijk een bewaker toesnelt. Verder ook hier weer allerlei vogeltjes in kooitjes, die je kunt kopen en vrijlaten voor Boeddha.

Op het grote plein aan de Mekong wijst een een of andere strijder naar de overkant (Thailand) waar hij zelf is gesneuveld. Het nieuw aangelegde parkje en boulevard worden voor allerlei doeleinden gebruikt. Er staat fitnessappartatuur en iedere avond wordt er een openbare aerobicsles gegeven. Heel wat stedelingen doen mee.
De tweede dag huren we fietsen en voelen ons al snel inwoners van de stad. We crossen de hele stad door en belanden van de ene Wat in de andere Wat, bezoeken een LAO Food festival en nemen onderweg ook nog een schooltje mee. We raken aan de praat met een vader die tussen de middag het eten van zijn zoon verzorgt. Ondertussen houdt hij een oogje in het zeil bij de andere overblijvers. Geen idee of hij ook doorheeft dat het eten van een van de kinderen verorberd wordt door een wel erg hongerig meisje.

 

Na twee nachten natuur komen we nog 1 dagje terug in de stad. We doen nog wat hoogtepunten waar we niet aan toegekomen zijn, onder andere de oudste tempel en het nationaal monument (Phra That Luang). Tot slot nog een tempel in de buurt van ons hotel, waar geen toerist te bekennen is, alleen praktiserende locals waar we met verbazing naar blijven kijken.

Plain of jars

Met een lichte hoofdpijn zijn we nieuwjaarsdag verder gereisd naar het oosten, met Phonsavan als eindbestemming. De reis was prachtig, maar wel erg bochtig en de busruimte redelijk krap. Op het laatst kon Hans alleen nog maar op zijn handen zitten om de pijn dragelijk te houden.

Phonsavan is een nieuwe stad, die ongelooflijk hard groeit en daardoor ook ontzettend lelijk is! Maar gelukkig vonden we op de berg net buiten de stad een leuke accommodatie. Een kamer in een soort berghut met eigen open haard. Verder was het een beetje vergane glorie, en denkt de eigenaar waarschijnlijk nog steeds dat hij erg chique is. De knipmessen doen de deur voor je open en kijken het eten zo'n beetje van je bord (terwijl het niet te eten is). Maar prima voor twee nachten.
In de buurt van Phonsavan is een aantal 'plain of jars'. Plaatsen waar allemaal stenen kruiken liggen, waarvan nog steeds niemand exact weet waarvoor ze gebruikt zijn en hoe oud ze zijn. Waarschijnlijk werden de doden hierin begraven en zijn het heilige plekken. Het doet een beetje denken aan onze hunebedden en Stonehenge in Engeland. Het is fascinerend om te zien.
Onze gids had drie verschillende verhalen over de kruiken, vanuit de Lao visie, vanuit de Hmong (het volk dat hier leeft) en vanuit Unesco onderzoekers.
De gids was een verhaal apart. Hij wist ons veel Mhong verhalen te vertellen; allemaal met een mystieke en spirituele achtergrond. Maar hij wist ook van geen ophouden. Hij nodigde ons ook uit om met hem de bergen in te gaan, te jagen op eekhoorns, zwaluwen te vangen met netten en vissen te vangen met behulp van explosieven. Nadat we een opmerking hadden gemaakt over het belang van natuurbescherming hield hij op. Waarschijnlijk toch een beetje gekwetst.

Het gebied in deze regio is heel hard getroffen door de Indochina-oorlog en de geheime oorlog van de CIA, die samen met de Mhong tegen het communisme vocht. Hier zijn de meeste bommen en explosieven gevallen van heel Zuid-Azie. Aangezien er nog heel veel niet ontploft is (UXO - unexploded ordnance), sterven er per jaar nog steeds 60 mensen en raken er talloze mensen gehandicapt. Het zorgt er ook voor dat de arme bevolking niet in staat is om nog niet onderzochte stukken land te exploiteren, waardoor ze ook arm blijft.
We hebben het voorlichtingscentrum van MAG (Mines Advisory Group) bezocht en 's avonds in een guesthouse de film over de geheime oorlog van de CIA bekeken. Indrukwekkend, maar ook ongelooflijk wat hier gebeurd is. Volledige waanzin, waar niemand beter van geworden is.

Oudejaarsavond

Oudejaarsavond kreeg een totaal andere wending dan we vantevoren bedacht hadden. Na een paar wijntjes in de stad en heerlijk roddelen over alle voorbijkomende toeristen (het is soms beter dan welke Oerol voorstelling dan ook) vertrokken we naar ons hotel. De stad was een beetje tam en wij moe van onze vroege monniken-activiteit, dus was het misschien beter om naar bed te gaan. Vlak bij ons hotel zat nog een lokale kroeg waar we, na een lichte opfrissing, besloten om nog een biertje te kopen.



We vroegen om een biertje, maar de kroeg bleek helemaal geen kroeg. Het was een gezellig samenzijn van een Lao familie. Op straat hadden ze kleden neergelegd en ze zaten met z'n allen rond een grote maaltijd. De kratten bier ernaast, de straat afgezet met pionnen en het hek versierd met ballonnen. Muziek kwam uit een laptop, aangesloten op een paar boxen. Het zag er allemaal erg gezellig uit. Een van de gasten sprak een beetje Engels. Een enorme nicht met een vriendje in Nederland, die het allemaal wel interessant vond; en Hans het meeste. We werden van harte uitgenodigd om aan te schuiven en mee te feesten en dansen.
Er was van alles op voorraad, waaronder de lampionnen die al de hele avond in de lucht hingen. Natuurlijk hebben we er een gekocht, onze wensen voor Laos en Boeddha erop geschreven, aangevuld met de wensen van alle andere gasten, en hem opgelaten.
Het werd een hilarische avond. Een onvergetelijk begin van een nieuw jaar vanuit een willekeurige straat in Luang Prabang in Laos.