We zijn na wat omzwervingen weer voor een dagje terug in Quito en hebben weer even internet ter beschikking, dus snel wat stukjes over de afgelopen dagen. Morgen vertrekken we naar Lago Agrio om vervolgens 5 dagen onder te duiken in de jungle van Cuyabene.
Via grotendeels onverharde weg rijden we van Cuenca naar Macas. Opvallend dat deze weg onverhard is, want de laatste paar jaar is er hard gewerkt om alle belangrijke wegen te verharden. In Macas woont Margarita, die we op de Galapagos hebben ontmoet. Margarita woont in een prachtig huis. We hadden onze komst geappt en gemaild, maar toch was het een verrassing dat we voor de deur stonden, want haar telefoon was kapot (verdronken op de Galapagos) en haar internetabonnement thuis was afgesloten. We krijgen een hartelijk welkom met gin-tonic en een brunch, want we hadden sinds 05:00u gebust en nog niet gegeten. Vanaf dat moment is het één grote waterval van dingen die ze wil laten zien. In de middag gaan we naar een resort bij haar in de buurt om te zwemmen en heerlijk te eten. En daarna ijsjes eten in de lekkerste ijsstent van Macas.
De volgende dag gaan we de jungle in van de Shuar-bevolking onder leiding van Shuar-gids Wilson. Hij spreekt ongeveer net zoveel Spaans als wij :- Het is er erg mooi, maar helaas zijn alle dieren hier al opgevreten door de bevolking, die sterk groeit, onder andere omdat ze elkaar niet meer uitmoorden in stammenoorlogen. De Shuar geloven dat mensen twee zielen hebben: een goede en een kwade. Wanneer je iemand van een andere stam vermoordt komt zijn goede ziel naar jou. Van het lijk wordt de mond dichtgenaaid om de kwade ziel binnen te houden. Lang leve de missionarissen die dit verboden hebben. Als je hier zo rond loopt weten we niet zo goed meer wat goed en kwaad is.
In de avond lossen we een aantal computerproblemen voor Margarita op en tenslotte bekijken we een DVD met een documentaire over de geschiedenis van de pioniers op de Galapagos. Margarita is bevriend met de nazaten van een van de pioniers.
Donderdag 18 december met de bus naar Salasaca - een tip van Margarita - dat dicht bij Baños ligt, maar nog niet door de toeristen ontdekt is. We zijn blij dat ze ons even wegbrengt, anders hadden we er nog gestaan. De bus blijkt kapot te zijn en niemand die dit komt vertellen. Een uur later met de bus naar Ambasato om alsnog uit te stappen in Salasaca. Er is een mooi volkenkundig museum met levensgrote poppen. Het lijken wassenbeelden, maar ze zijn gemaakt van bot en dierenhuiden en echt mensenhaar. De eigenaar/kunstenaar Whirak, is een erg aardige man en heeft 13 jaar aan zijn museum gewerkt. Het ziet er prachtig uit maar er komt bijna niemand, omdat ie veel te weinig aan reclame en PR doet en de etalage ook niet aantrekkelijk oogt. Het is een mooi gebouw van 6 verdiepingen, maar de begane grond is zo goed als leeg; er staat alleen een balie en een buro met wat stoelen. Voorbijgangers doen hun benaming eer aan en gaan dus niet naar binnen. De Lonely Planet heeft het museum ook nog niet ontdekt.
Margarita heeft geregeld dat Whirak ook voor een maaltijd zorgt, zodat hij wat bij kan verdienen. We belanden in een mooi maar verlaten hostal, met een grote rommelige keuken en een slaapkamer vol met prive-spullen. Whirak maakt een simpele maaltijd en zijn medewerkster Francis, die een paar woorden Engels spreekt, komt ook meehelpen.
We eten met zijn vieren. De volgende ochtend is Whirak weer paraat om een ontbijt te verzorgen. Voordat hij zich gaat presenteren als kok mag hij nog wel wat oefenen in boodschappen halen en timen. Hij heeft voor een heel weeshuis ingekocht en het duurt een eeuwigheid voordat we wat te eten hebben. Maar het komt uit een goed hard en het is een belevenis om een avond samen op te trekken. Bij deze dan de PR :-
De volgende ochtend is het gelukkig zonnig en maken we meteen foto´s van het kratermeer. Al snel komt er nieuwe bewolking opzetten en na een korte wandeling besluiten we weer af te dalen.
