Naar Nicaragua

Gisteren via dezelfde weg met de four wheel drive terug naar Liberia. Van daar met de Nica-bus naar Leon, Nicaragua. De reis verliep soepeltjes, maar de douane-formaliteiten waren een belevenis op zich. Van Costa Rica naar niemandsland vergde een half uur: iedereen uit de bus en in de rij voor de douane. Vervolgens allemaal weer de bus in, door een soort wasstraat gereden (ontsmetten?) en iedereen weer uit de bus en met zijn eigen bagage in de rij. We dachten dat de bagage door een röntgen-apparaat zou moeten, maar de rij stond slechts langs een houten tafel. Aan het het eind van de tafel stond een stoplicht, een soort rad van fortuin. We moesten zelf een knop indrukken en als het stoplicht op rood sprong mocht Hans van de Togt je vuile was inzien. Jammer genoeg hadden we beide groen. Het grappige was dat er niets geregistreerd werd en we de stoplicht-act net zo makkelijk hadden kunnen overslaan. Het hele circus duurde 2 uur, met de nodige aangifteformuliertjes en controles door de busconducteur.
Eindelijk Nicaragua! Wat een gigantisch verschil met Costa Rica. Langs de weg is het één grote vuilnisbelt waarin mensen en dieren leven. Af en toe een bewaakte villa, maar het merendeel bestaat uit sloppen; erg armoedig en vies. Wel zien we in de verte prachtige vulkanen.

Op dit moment zitten we in Leon, een ontzettend leuke oud-koloniale studentenstad. Ook hier weer een groot verschil tussen arm en rijk. Zo'n 70% behoort tot de laagste economische klasse (uit de geschiedenisles van de autistische parkranger). Een middenklasse bestaat er nauwelijks, dus hier de nodige bedelaartjes, schoenpoetsertjes en straatschoffies. Intussen loopt de rijke jeugd in keurig schooluniform een ijsje te eten.

Stoom en bubbels

Alleen logeren in zo´n accommodatie is meestal niet voldoende. Direct na de incheck word je van alles aangeboden aan activiteiten. Hans wilde graag de vulkaan beklimmen. Dat zou betekenen dat we eerst een tocht per paard van ongeveer 3 uur zouden moeten doorstaan. Dan 8 kilometer naar boven klimmen met een hoogteverschil van 1200 meter en dan dezelfde weg weer naar beneden en eindigend met nog weer 3 uur gehobbel naar de lodge. Het leek ietwat teveel gevraagd. Dus besloten we om het te houden bij een paardenrit naar de modderpoelen, zwavel- en stoom fumaroles. Een tocht van 7 uur op het paard en 2 uur lopen.
Het leek fantastisch. Totdat we de eerste honderd meter al moesten klimmen over glibberige stenen, banjeren door de modder en kuilen vol met regen. Nooit bedacht dat we met de paarden ook meer dan 400 meter moesten klimmen door het oerwoud. Echt doodeng en ongelooflijk zielig voor die beesten. Het voelde als een dikke toerist die zo nodig ook wat leuks moet doen, maar te beroerd om te lopen. Maartje had gelijk visioenen over struikelpartijen en hersenschuddingen en nog veel erger....
De tocht werd echter toch geweldig. Het was soms doodeng als we weer naar beneden glibberden om een rivier over te steken en het paard uitgleed in de modder. Maar we hebben het overleefd.
In een natuurreservaat een wandeling gemaakt langs allerlei poelen. Modder, stoom, zwavel, koper: er kwam van alles uit de grond geprut. Een prachtig natuurgebied met echte woudreuzen: nog niet zo groot gezien. En een geweldige gids, die ondanks het feit dat hij geen woord Engels sprak, ons veel heeft laten zien en "verteld". Niet zoveel beesten gezien, maar toch nog een aap, diverse vogels en een leguaan van meer dan 1,50 meter lang. Gelukkig op afstand...

Lodge Rincon de la Vieja

Opgehaald door een privéchauffeur, die later de eigenaar van het complex bleek te zijn. Een weg naar boven, letterlijk uit de rotsen gehakt. Op sommige stukken was er eigenlijk geen sprake meer van een weg.
Eenmaal boven belandden we in een soort paradijs, althans in onze ogen. Prachtige kamers in kleine huisjes tegen de helling gebouwd. Vol met bloemen in een oase van rust. Alleen wat grazende paarden en koeien en dat was het dan.




En dan het restaurant: alsof Gert en Mary hier een dependance hebben. Een eetkamer midden in de natuur, ingericht met een allegaartje aan tafels en stoelen. Super goed eten en voor het eerst geen ¨Gallo Pinto¨ bij het ontbijt (rijst met bonen). Erg prettig ook voor onze lichaamsgeur. We roken namelijk alleen nog maar naar het nationale gerecht.
Verder nog een Frans - Tjechisch gezin met 2 kinderen en erg veel Tico´s die overal en nergens aan het werk waren. Dat was het dan. Heerlijk! Hoewel de eigenaar ons grootgrondbezitter leek, regelde hij het wel goed voor z´n gasten en werknemers.