Happy New Year

Vandaag de zonsondergang bekeken vanaf Pou Si, maar helaas was het net vandaag bewolkt. Toch een mooi plaatje geworden.

De kroegen zijn voorbereid op een groot feest.

En er hangen de hele avond al allemaal grote lampionnen met kaarsjes in de lucht. Echt een geweldig gezicht.

Ook voor jullie een gelukkig nieuwjaar!

Wat-lopen in Luang Prabang

Luang Prabang is inderdaad een sfeervolle en vredig kleine plaats, waar de Mekong en Nam Kha samenkomen. Op de eerste dag maken we een grote wandeling kris-kras door de stad, voornamelijk van de ene Wat naar de andere. Een Wat is een monnikenklooster, met minimaal 1 groot Boeddha-beeld. We raken in gesprek met een novice (leerlingmonnik) en hij vraagt of we op een avond Engelse les willen komen geven.

's Avonds vinden we een bijzondere eettent voor Laos fondue, geen toerist te bekennen, waar iedereen zijn eigen eten kookt op een hot pot, die in een gat in de tafel wordt gehangen. Op een soort pan op het vuur kun je vlees braden, terwijl je in de rand van de pan soup met groenten en noodles kunt koken. De Laotiaanse variant op ons steengrillen. Heerlijk!

De volgende dag bezoeken we het voormalige paleis van de koning, dat nu nationaal museum is. Een hoop pracht en praal, waaronder veel internationale geschenken. In de garage staan een aantal geweldige old timers.

Via een bamboebrug lopen we nog even naar de overkant van de Nam Kha en zijn net op tijd terug voor de Engelse les in het klooster. Ook Aynsley gaat mee. Het is een belevenis op zich. In een oud klaslokaaltje zitten een stuk of 15 drukke puberende leerlingmonnikjes, waarvan er maar een paar in staat zijn een hele Engelse zin te maken. Maar het is erg leuk om te doen en het klooster op deze manier te zien.

Vanochtend zijn we om half zes opgestaan om te zien hoe de monniken een tocht door de stad maken om eten en soms geld in te zamelen bij de bevolking. Ze hebben allemaal een afgesloten pan bij zich waar alles in wordt gestopt. Langs de straten zitten her en der groepjes mensen klaar met hun gift. De monniken eten alleen 's ochtends om 7 uur en om 12 uur. In de middag en avond mag er alleen worden gedronken.

Vanavond is het Oudjaar en we zijn benieuwd naar wat ons te wachten staat. Er zijn veel aankondigingen in de toeristische restaurants en bars, maar ook de lokale bevolking viert Nieuwjaar, maar er zijn nog veel meer Nieuwjaar vieringen, waaronder die in april (en dan gaat het om het jaar 2555).

Morgen gaan we met een minibusje naar Phonsavang, naar de Plain of Jars. We hebben besloten om voor de resterende dagen niet meer de lange reis naar het zuiden te maken, maar in het noorden te blijven. Er is hier nog genoeg te zien.

Kerst in Laos

Onze kerst begon op kerstavond met een gezamenlijke maaltijd met onze Nieuw-Zeelandse reizigers, die we een paar dagen daarvoor ontmoet hadden in onze lodge. David van 76, een gepensioneerd hoogleraar cardiologie en zijn vrouw Aynsley van 68 bleken aangenaam gezelschap, met heel veel reisverhalen en enorme droge humor. David had voor een echte 'kersteend' gezorgd en had tevens de opdracht gegeven om de meegbebrachte Christmaspudding klaar te maken. Met een glaasje Lao Lao was het heerlijk en het gaf een echt kerstgevoel.

Eerste kerstdag zijn we met z'n vieren in een heel comfortabel privebusje met chauffeur richting het oosten vertrokken. Erg prettig dat we uitgerekend die dag eigen vervoer hadden, want Hans bleek behoorlijk ziek en moest af en toe 'erg nodig'. Onderweg kwamen we langs heel veel Mhong (een van de minderheden in Loas) dorpjes, waar alle kinderen traditioneel gekleed waren en ballen naar elkaar gooiden. Inmiddels weten we het te betekenen had: voor de Mhong was het nieuwjaar en op die dag komen de inwoners van diverse dorpen bij elkaar en gooien de meisjes en de jongens ballen naar elkaar om zodoende kennis met elkaar maken. Het schijnt dat in de weken na nieuwjaar er veel huwelijken gesloten worden.

Na 6 uur rijden kwamen we aan in Nong Khiau, een klein dorpje aan de rivier Nam Ou. Ons huisje was een kleine deceptie na onze heerlijke lodge in Nam Tha, maar we moesten het er maar mee doen; er was verder niet veel meer beschikbaar. Hans is direct naar bed gegaan en Maartje had gelukkig een goed boek.

Vanwege de gezondheidsperikelen van Hans besloten we om een paar dagen te blijven en het even rustig aan te doen.

Tweede kerstdag een boottripje gemaakt stroomopwaarts op de Nam Ou. De omgeving is idyllisch, maar ook hier al behoorlijk vervuild. De rivier wordt voor van alles gebruikt; riool, afvalverwerking, afwas, was, maar ook als bron voor het eten. Nu het water laag staat wordt het wier geplukt en gedroogd en daarna gebakken als een soort koekjes bij de rijst. 

De derde dag vond David het wel welletjes met de diarree van Hans en de meegbrachte huisapotheek werd geopend. Diarreeremmers en een antibioticumkuurtje deden direct al wonderen, zodat we 's middags een wandeling naar de grotten konden maken. Eerst een stuk langs de rivier en daarna dwars door de rijstvelden richting de bergen. Het is werkelijk wonderschoon hier. Sommige mensen zijn arm, maar het leven hier is zeker niet onaangenaam te noemen. De grotten hebben we bereikt, maar het bleek nog een enorme stijle klim die we halverwege hebben afgebroken. Het begon al te schemeren en het zou levensgevaarlijk geweest zijn om verder te klimmen. Wel jammer, want de grotten hier hebben een enorme historie. Met name gedurende de Indo-Chineese oorlog hebben de grotten als schuilplaats gediend voor de geurilla's. Wel zijn we de grot die als officiersruimte diende ingeweest.

Nog steeds in het gezelschap van de Nieuw-Zeelanders zijn we de 28ste per boot vertrokken naar Luang Prabang. Ook nu weer een prachtige tocht door een geweldig mooi landschap. Maar ook hier zal dit niet lang meer mogelijk zijn. Er wordt hard gebouwd aan diverse dammen, om het land (maar ook de landen eromheen) van stroom te kunnen voorzien. Een keer raden wie hier verantwoordelijk voor is! Overigens zijn we ondertussen ook meer te weten gekomen over onze eerste boottrip over de Nam Tha en het dorpje waar we bij de mensen thuis hebben geslapen. Er is wel vaker een logeerpartij bij de bootsman, maar meestal gaat er dan een gids mee. Ook dit dorp zal niet lang meer bestaan. Zij en de inwoners van 19 andere dorpen worden gedwongen om hun huizen te verlaten en plaats te maken voor de dammen die hier gebouwd gaan worden. We hebben geen idee wat voor gevolgen het nog meer zal hebben, maar het is in ieder geval desastreus voor de natuur en de bewoners in de directe omgeving. Het doet echt pijn om dit te zien en te horen. Lang leve de vooruitgang!

Luang Nam Tha en omgeving

Het noorden van Laos is bergachtig en nu het winter is ook behoorlijk koud. 's Nachts slapen we met drie dekens en 's ochtends en 's avonds zitten we met soms wel 2 fleeces aan tafel. Om 12 uur breekt de zon door en dan is het een paar uur bloedje heet en lastig om iets actiefs te doen.

Met een lokale gids gaan we per fiets op pad om de directe omgeving te bekijken. Er wonen in Laos 49 tribes en we bezoeken er vijf van. Allen met hun eigen gewoonten, tradities en geloven. En met hun eigen achtergrond (Thailand, China, Cambodja, Vietnam, Birma) en sommigen met een eigen taal en schrift. Maar ook hier doet het moderne leven zijn intrede en komt de kappersschool op bezoek.





De Thai Dam zijn animist en begraven hun doden in eigen huisjes, met lange masten vol met vlaggen om het de geest gemakkelijk te maken om naar het geestenrijk te gaan. De graven zijn zeer indrukwekkend en liggen verborgen in het oerwoud. We raken er niet uitgekeken.




De omgeving is vol met landbouw; iedere familie heeft zijn eigen stuk grond waar heel veel verschillende groenten en kruiden verbouwd worden. De rijstbouw begint nu aan een tweede zaaiperiode. De afgelopen oogsten hebben veel te lijden gehad onder de te vroege regens waardoor de rijst op dit moment duur is.
De mensen eten hier heel veel groenten, maar niet alleen dat. In principe eten ze alles wat leeft. Heerlijk gedroogde rat bijvoorbeeld?




Ook al is de handel in wilde dieren, zoals vliegende vossen, eekhoorns, hertjes, cervats en verschillende knaagdieren verboden, toch wordt er levendig in gehandeld. Zowel langs de kant van de weg, als op de markt. Nam Tha ligt dicht bij een groot Nationaal Park, maar ook daar zijn alle beesten hun leven niet zeker. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat we weinig beesten zien.

Er wordt hier niets aan Kerst gedaan. De meeste mensen zijn Boeddhistisch, maar lang niet zo ijverig als in Thailand. Af en toe een tempel en een monnikkenschool, maar dan heb je het ook wel gehad. Geen gekke offertjes en altaren.

Het is hier uitermate relaxed. Alles op z'n dooie akkertje, maar wel op tijd. Tenminste, als de bus volzit. Met een half lege bus wordt er niet vertrokken. Ons uitstapje naar Muang Singh (bijna 60 kilometer noordelijk richting Chinese grens) werd een belevenis op zich. Op de heenweg 18 volwassenen, 2 kinderen en een kip in een 9-persoons busje. De terugweg met 12 volwassenen en 2 eenden, maar wel in een bus die volkomen door z'n veren gezakt was. Het kon niet uitblijven: pech onderweg. Na een uur wachten (niemand klaagt) zijn we achterop een pickup gesprongen. Het was wel zo comfortabel en veilig.
De relaxte sfeer is overal te vinden, maar gaat soms gepaard met enorme herrie. Karaokebars te over en zet een paar Laotianen met Lao Lao bij elkaar en het is feest! Het liefst met de geluidsinstallatie op 10.
De Lao Lao (zelfgestookte rijstjenever van tenminste 40%) is overigens spotgoedkoop. We hebben een halve liter gekocht voor 60 cent: krijg je het wel mee in een plastic zak! Jullie ook een fijne kerst!

Naar Luang Nam Tha

De nacht overleven we, ondanks het korte 'bed' en de koude. Maartje ligt vol vertrouwen te snurken, allang blij dat er geen slangen en ander ongedierte door het huis kruipt, maar Hans ontmoet de eerste kakkerlak nadat hij de wc heeft bezocht.

Bij het ochtendgloren is het koud en de bewolking hangt laag. Snel eruit om wat meer van het dorp te kunnen zien en te fotograferen. De mensen zitten om vuurtjes heen te ontbijten. Ze zijn allemaal wel nieuwsgierig en meer contactgevoelig. We mogen foto's maken en als ze die dan zelf zien moeten ze enorm lachen.

Onze huisvrouw is aan het koken, maar weer niet voor ons. We mogen dezelfde noedels eten. Maartje laat een Laotiaans lijstje zien met fruit, maar de huisman komt onverrichter zaken weer terug. Gelukkig heeft Hans het winkeltje leeggekocht met Chineese gepofte gierstkoekjes en pindareepjes met caramel. Het smaakt en het vult een beetje en dat is het belangrijkste.

De boottocht naar Na Lae duurt ongeveer 2 uur, waarna we door de bootsman op de beloofde taxi worden gezet. Een pick-up truck (sawngthaew) met bankjes in de laadruimte en bergruimte op het dak. In de laadbak zit een puppie van hooguit 6 weken oud heel hard te rillen. Hij ligt op een goor handdoekje en zit vastgebonden met een koordje. We besluiten maar bij hem te gaan zitten in plaats van voorin, dat is voor ons zelf wel zo gezellig. Ook hier blijkt de privetaxi een illusie te zijn. Een hele familie stapt in en binnen 2 minuten nog wat anderen en zitten we alweer stampvol. Een kind wordt beschermd tegen het stof met het handdoekje van het hondje. Arm kind, arm hondje.

Het is wel heel rustig, niemand zegt wat tegen elkaar waarop Hans zich afvraagt of we in de stiltecoupe beland zijn. De weg naar Nam Tha is door de Chinezen nog niet geasfalteerd en verschrikkelijk hobbelig en stoffig. We gaan niet zo hard, gelukkig maar, want de remmen hebben hun beste tijd gehad. Als we er bijna zijn blijkt de weg opgebroken en stapt iedereen uit. Dan breekt het gekwebbel los en wordt er met bananenbladeren een tafel gemaakt. Overal komt eten vandaan en binnen 3 minuten zit iedereen gezellig te eten. Een heel sociale gebeurtenis. In een van de andere busjes die stranden zit een jongen die Engels praat en hij nodigt ons uit om mee te eten. Hoewel we het eten niet helemaal vertrouwen besluiten we toch maar wat te nemen. Ons beloofde ontbijt en lunch hadden we immers nog niet gehad. Wat kunnen ze hier smakelijk koken! Echt geweldig (en achteraf: we zijn er niet ziek van geworden).

Na een uur mogen we weer verder en uiteindelijk belanden we in een prachtig eco-guesthouse vlak bij Nam Tha. Een eigen huisje, met badkamer. Warm water op zonne-energie en een super restaurant. Wat wil je nog meer na zo'n tocht? We willen hier een paar dagen blijven om te relaxen, wandelen, fietsen en de plannen voor de komende dagen te maken.

Ondanks ons voornemen om niet meer zo primitief te reizen en te logeren hadden we deze tweedaagse tocht achteraf niet willen missen.

Met de slow boat de bergen in.

Het grensdorp in Laos blijkt een grote toeristenplaats, waar we zo snel mogelijk weer weg willen. En liever niet op de manier zoals alle backpackers reizen, dus gaan we op zoek naar alternatieve mogelijkheden. We belanden (via de Lonely Planet) bij een pinnige tante die ons een reis met een slow boat aanbiedt. Het is twee dagen reizen naar de volgende grote plaats en het is stroomopwaarts, dus er hangt een prijskaartje aan: we moeten samen de hele boot betalen, maar dan heb je ook wat (inclusief lunch, diner, overnachting, ontbijt, lunch en het laatste stukje met de taxi). We besluiten het te doen en vol verwachtingen stappen we de volgende morgen bij Hong Whang, of Hang Whong, of zoiets in de boot. In ieder geval spreekt WH geen enkel woord over de grens en is hij ook niet zo cummunicatief. Hij maakt het ons gemakkelijk door een kleedje te leggen op de plek waar we kunnen zitten. Behalve de bootsman is er nog een stuurman op de steven en een duistere passagier naast de bootsman. Na 3 minuten gaan we aan wal en stapt er 1 dame in en wordt er wat vracht geladen. Dit herhaalt zich een paar keer, totdat de boot ondertussen stampvol met mensen en vracht zit en het gevoel van een privevaart inmiddels verdwenen is. We moeten er ook ontzettend om lachen en geven ons er maar aan over. Veel te overleggen valt hier niet. Wel hebben we van de pinnige dame een briefje meegekregen met onze boeking erop. Als ze zich niet aan de afspraken houden kunnen we dit atijd nog laten zien.

De reis is prachtig, eerst een stuk over de Mekong en daarna over de Nam Tha. Tussen de bergen door over soms erg heftige stroomversnellingen. De reisgids spreekt over grotten en watervallen, maar dat zit er met deze vaart niet in. Er moet van alles bezorgd en afgeleverd worden en dat kost tijd genoeg. Na 9 uur varen meren we aan bij een bergdorp waar de stuurman ons meeneemt naar, wat later blijkt, zijn huis. De rugzakken worden neergezet; hij knikt met zijn hoofd naar een hoek waar wat aftandse dekens liggen en wijst naar een andere hoek met een deur. Daar blijkt een wc te zijn. Vol verbijstering kijken we elkaar aan. We hadden wel iets primitiefs verwacht, maar dit? Een jonge hond wil elke keer naar binnen en wij sturen hem weer weg, omdat zijn mandje nu van ons is.

We lopen wat om het huis heen en maken snel nog wat foto's. Het is hier heel idyllisch als je er alleen een bezoekje brengt. Maar om er te slapen....

In de keuken naast onze kamer (waar overigens telkens mensen binnen komen hollen) wordt er gekookt. We proberen wat contact te maken met de vrouw des huizes en de dochters, maar dat valt niet mee. Uiteindelijk wil ze wel wat zeggen en Maartje komt erachter dat dit haar huis is, ze 3 dochters heeft en een kleinzoon. En dat was het dan. Vol verwachting knort onze maag, maar er gebeurt niets. Hans is zo slim om het briefje maar eens te voorschijn te halen en de man leest dit met heel veel moeite. Hij verlaat het huis en komt terug met 6 pakjes instant noedels. We zjn heel blij met het eten en koken wat eigen water op hun vuur, maken de borden schoon met ons fleece en vallen zo'n beetje aan. Ondertussen wordt er ook nog een ronde lage tafel neergezet waaraan we kunnen eten. Het lijkt net of de stuurman niet wist dat we bij hem gingen eten en slapen.

Tijdens het eten steekt een scholier zijn kop door het raam. Hij spreekt drie woorden Engels en we vragen hem of hij bier voor ons heeft. Dat snapt hij en van thuis haalt hij twee halve liters. We nodigen hem uit om met ons mee te drinken en via hem ook de stuurman. Ineens ontstaat er toch nog iets van gezelligheid en een meer toegankelijke gastheer. Hij haalt een schone deken van boven (netjes verpakt in plastic) en haalt ook een klamboe tevoorschijn. We vragen ons af hoe het geweest zou zijn als de scholier niet langs was gekomen. Maar hoe dan ook waren we deze nacht nog het meest verguld met onze lakenzakken. Als we die niet hadden gehad...

Naar Laos

Vandaag reizen we door noord Thailand om uiteindelijk de meest noordelijke grensovergang naar Laos te kunnen nemen. De reis begint met de nachttrein. Het blijkt geen luxe express te zijn, zoals beloofd door het ticketbureau, maar een ongelofelijk boemel die op elk stationnetje stopt. Na 5 minuten hebben we al pijn in ons rug en proberen we met kleding de stoel en de rugleuning iets comfortabeler te maken. Geen wonder dat iedereen om 20.00 uur al wil pitten. De bedden worden opgemaakt, maar Hans past er met geen mogelijkheid in. We overleven het zonder diefstal en besluiten nu niets meer te regelen via een bureau, maar alle tickets direct bij het vervoersbedrijf te kopen (zolang ze een klein beetje Engels spreken, want anders houdt het op).

Na een ontbijt met noedels en varkensvlees op het busstation in Chiang Mai hebben we een zeer luxe bus naar Chiang Rai. Drie uur liggen in brede stoelen doet alle hobbels weer vergeten. De laatste rit maken we met een lokale bus. Ook deze rit zit mee; het is zondag en er zit haast niemand in de bus, waardoor we breeduit kunnen zitten. In Chiang Khong passeren we de grens, steken de rivier over (Mekong) en komen aan in Houay Xai (1 van de 7 schrijfwijzen: iets opzoeken op een kaart en vergelijken met de reisgids is hierdoor haast niet te doen).

Wonder boven wonder krijgen we voor $ 35,- plus 1 dollar voor 'overtime' een 30 dagen visum. Zijn wij blij dat we in Bangkok er geen 50 euro voor hebben betaald. Een afwisselend comfortabele tot zeer oncomfortabele reis van meer dan 27 uur, maar die we achteraf niet hadden willen missen.

Tuk in de tuk-tuk

We starten de dag met een wandeling naar Chinatown. We zijn nog niet goed en wel onderweg en laten ons toch overhalen om ons met de tuktuk rond te laten rijden van Buddha naar Buddha. Het is een speciale dag vandaag en de overheid sponsort tuktuk-chauffeurs om toeristen voor een prikkie rond te rijden. Het is Buddha-day. Zou het dan toch waar zijn? We spelen het spel mee; we hebben alle tijd, het kost ook immers een drol en anders stappen we gewoon uit. De eerste twee stops gaan goed, twee super lelijke, maar ook grappige bestemmingen met verschrikkelijke bling bling Buddha's.

In een klein tempeltje raken we met de beheerder aan de praat die ons meer vertelt over de recente overstromingen en de hulp van een Nederlandse ingenieursbureau. Als tegenhanger van de toeristische nepzooi en de anti-reclame door de afgelopen overstromingen wil de Thaise overheid de mooie kanten van Bangkok tonen. "Speciaal voor de toeristen" zijn de kleermakers open om van hoogwaardige stoffen kleding op maat te maken. En dan gaat het fout... De volgende stop is geen Buddha, maar een kleermakerij en de stop daarna een super-de-luxe stoffenzaak. De chauffeur krijgt gratis benzine als we daar langs gaan. Op ons verzoek om rechtstreeks te rijden en ons aanbod om wat extra te betalen gaat hij niet in. Sterker nog, we gaan ook nog langs een Chinese diamantair. We zijn het spuugzat en eisen van hem dat hij ons bij een tempel afzet. Dat gebeurt, maar helemaal in het Noorden van de stad. Verongelijkt zegt hij erbij dat dit de laatste bestemming is ipv een tempel in het zuiden van het centrum. Nadat we zogenaamd boos worden belooft hij dat hij ons toch brengt waar we willen zijn, maar bij terugkomst is de vogel gevlogen. Hij zijn benzinebonnen, wij een gratis en hilarisch ritje...

De rest van de dag zijn we maar gaan lopen. Mega veel gezien, met Chinatown als hoogtepunt en een prachtige tempel vlak bij huis als afsluiting. Bij deze tempel krijgen we een bevestiging van al onze vermoedens. Lees maar...

Bangkok

Woensdag in alle vroegte geland op vliegveld Bangkok. Het was een brakke nacht en normaal gesproken zouden we naar bed gaan, op het moment dat we nu het vliegtuig uitstappen. Eerst op zoek naar geld, bagage en transport. Het laatste blijkt nog niet zo simpel, tenminste als je geen taxi wilt. We kiezen voor de shuttlebus naar het busstation, alwaar we een doorgaande bus richting hotel kunnen nemen. Althans, dat was zo. Sinds een jaar ligt de lijn eruit en moeten we met een hele echte stadsbus inclusief overstap in de buurt kunnen komen. En ja, de reis is echt begonnen. De Thai bij ons in de bus lachen zich slap om ons en onze plunje, en het briefje met het adres van het hotel erop gaat van hand tot hand. Iedereen is met ons begaan en iedereen lijkt ook te weten waar we uiteindelijk uit moeten stappen.... Een oudere dame laat de bus stoppen en wijst ons een richting aan waar we naartoe moeten lopen. Het blijkt nog een behoorlijke tippel en onderweg wordt ons gevraagd en ongevraagd wel 10 keer de weg gewezen. Ergens die kant op, maar niemand heeft van het hotel gehoord. UIiteindelijk belanden we in een tuk-tuk die het ook niet kan vinden maar de chauffeur is wel zo slim om naar een telefoonnummer te vragen... Totaal overcharged weet hij ons bij het hotel af te zetten. Het blijkt een geweldige plek; het hotel is klein (7 kamers) en nog maar 3 maanden open. Geen wonder...

Donderdag op zoek naar een treinticket richting Chiang Mai en een visum voor Laos (langer geldig dan 15 dagen). Vandaag leren we Bangkok pas echt kennen. Het ticket wat we willen hebben is al lang uitverkocht, een visum blijkt na een telefoontje in een keer bijna 2 keer zo duur te zijn, 'dat reisbureau, oh daar moet je niets boeken: niet te vertrouwen, ik breng jullie bij een betrouwbaar kantoor' , 'visa over land: dat kan je niet krijgen'; Je begrijpt het, allemaal gezellige onwaarheden om op die manier maar iets aan ons te kunnen verdienen. Ja, dat krijg je ervan als je, zoals wij, lekker onvoorbereid op vakantie gaat. Wat rest is een onderzoekspauze in een internetcafe om alle uitspraken te checken.

We hebben een trein geboekt; nog geen visum maar volgens het internet kan dit, ook voor een visum van 30 dagen, makkelijk bij de grens. Nu maar hopen dat internet gaan Thaise neigingen heeft.

Het oude centrum van Bangkok is geweldig. Even een paar meter uit het toeristische centrum en je bent gelijk geen toerist meer die constant wordt lastiggevallen met  'waar kom je vandaan?', 'waar ga je naartoe?' 'ik ben een al 25 jaar leraar geschiedenis', 'heb je al een ticket?', 'het is Boeddha's verjaardag vandaag'.

De vuurdoop hebben we gehad en eindigde vandaag in het restaurant waar we gisteren ook hebben gegeten. Het gerecht van 100 baht bleek ineens 150 baht te zijn omdat die dag de prijzen waren verhoogd (40 bath=1 euro). We waren erg benieuwd hoe dat vandaag zou zijn. We kregen twee menukaarten met daarin twee totaal verschillende prijzen. Het gerecht van gisteren was op de ene kaart inderdaad veranderd in 150 baht, maar op de andere kaart in 90 baht. Alle prijzen op die kaart waren zo'n 60% goedkoper, dus hebben we, zoals het hoort, van de goedkoopste kaart besteld. Daarna was het restaurant in rep en roer. Alle kaarten werden doorgenomen en er werd driftig geplakt. Zo geweldig gelachen.....

Nou lijkt het of het alleen maar over geld gaat, wat niet zo is. Het is hier zo anders. Katten op straat zijn heilig en worden door iedereen gevoerd, eekhoorns rennen over de electriciteitskabel, schildpadden zwemmen in vijvers en vissen in het water wat meer riool dan water is. De eerste de beste monnik die we vroegen of we hem mochten fotograferen zie vriendelijk ja, om vervolgens ons te vragen of ie ons op de foto mocht zetten en haalde zijn telefoon tevoorschijn. En verder glimt alles je tegemoet. Maar ondanks de drukte, de stank en de 'toeristenhelpers'  is het hier super relaxed. We genieten!

Alweer op reis?

Dinsdag vertrekken we naar Bangkok, voor een zomertripje met z'n tweeën. We blijven een paar dagen in Bangkok en daarna proberen we per trein naar Laos te reizen. Weinig plannen, niets geboekt, alleen wij met onze rugzak: samen op stap. Geen werk, geen telefoon, geen vergaderingen, geen nieuws; wat zal dat wennen zijn.
Af en toe zullen we onze belevenissen met jullie delen. Als teken van leven, maar ook voor ons zelf om alle indrukken te verwerken.

Tot blogs,

Hans & Maartje

Belangrijke mensen

Het is zaterdag, de dag van onze laatste board meeting, maar ook van dé dag dat de Prime Minister Namanga bezoekt. Maar eerst hebben we een afspraak met de MP (member of parlement), die erg geïnteresseerd lijkt te zijn wat er in Namanga Division gebeurd aan CF activiteiten.

Wij hebben de afgelopen week van verschillende mensen andere verhalen gehoord Ze klagen steen en been dat de MP niets voor de regio doet en dat hij alleen het dorp van zijn vrouw bedeelt. Ik geloof hun verhalen wel.

Het is één gekkenhuis in en rondom het hotel. Iedereen holt en rent met stoelen, er wordt nog een tent verplaatst en overal waar de Prime Minister misschien gaat komen worden rode lopers uitgerold. Alles lijkt de laatste nipper te moeten gebeuren, maar gelukkig klopt van niemand het tijdsschema.

We hebben een wat ingekorte vergadering en spreken over de rollen en taken van de boards en de uitbreiding van de staf in Namanga. Om de NGO te professionaliseren en de activiteiten te regelen en aan te sturen vanuit Namanga, is het nodig dat er een zeer capabele manager bij komt. Als deze persoon er is kunnen wij ons in Nederland bezig houden met onze core business: fondswerving! (Op de foto hierboven: de twee boards. Twee Keniaanse bestuursleden zijn door omstandigheden helaas afwezig.)

We onderbreken onze vergadering met de ontvangst van de Prime Minister. Iedereen loopt uit en probeert de man een handje te geven. Jeroen lukt het om in de rij te staan van de handenschudders.

Lois is uitgenodigd voor de lunch met de Prime Minister. Een hele eer en we hopen dat ze goede zaken kan doen. Na een paar uur komt ze stralend terug. Ze heeft voor hem mogen koken en gesproken met allemaal ‘vrouwen van’. Ze is uitgenodigd om binnenkort bij de vrouw van de Prime Minister langs te komen en dan gelijk ook de PM zelf te ontmoeten! Het is veelbelovend……

’s Middags heb ik nog een gesprek met Daniël over het onderzoeksrapport voor de Special Need Education en de barrières waarom zij niet naar school kunnen. We bespreken hoe de kwaliteit van het rapport omhoog kan.


Jeroen en Ans bezoeken het nieuwe ziekenhuis (dat nog steeds niet in gebruik is) en hebben een overleg met de manager van de kliniek. Er lijken allemaal mogelijkheden om samen te werken met het ziekenhuis in de voorlichting over onder andere geboorte beperking en hygiëne.


We kijken terug op een zeer geslaagd werkbezoek. Er is veel besproken en bediscussieerd. Veel gezien, gehoord en ervaren en lang niet alles op kunnen schrijven. Maar één ding is zeker: het beweegt hier de goede kant op. Dat wil zeggen: de mensen hier zijn steeds meer eigenaar en regisseur van hun eigen ontwikkeling aan het worden, die wij als CF ondersteunen. We gaan door en wat mij betreft met de vrouwen voorop. Want al die zogenaamde ‘belangrijke mensen’ hier zijn mannen waar iedereen voor knip en buigt, terwijl de vrouwen voor de daadwerkelijk verandering zorgen!

regen en de Minister President

De dag begint goed. Het heeft de hele nacht geregend en dat doet het nu nog steeds. Ward, Jeroen en Friso bezoeken een school in Tanzania, waar een klaslokaal is gebouwd. Het is geen officiciële CF activiteit, maar een tegenprestatie van de Kiliclimbers als dank voor alle medewerking van de Tanzaniaanse overheid.

Ik heb mooi even tijd om te schrijven en foto's uit te zoeken.

Door de regen ziet het er naar uit dat we vanmiddag ons programma om moeten gooien. Volgens Paul zijn de scholen niet te bereiken vanwege de modderige wegen. Tot mijn verrassing gaan we toch ....

Op weg naar Noontoto blijkt het optimisme iets te groot. Het busje komt compleet vast te zitten! En ook de brommer die langs komt heeft hulp nodig. Ik vind het hilarisch om te zien en blijf ongeneerd aan de kant om foto's maken.

Uiteindelijk komen we toch op de plaats van bestemming en bekijken we Noontoto. We krijgen een simpele lunch met geit, rijst en aardappelen. Voor mij voorlopig alleen rijst en aardappelen en eet alleen het bovenste laagje van wat op mijn bord ligt. Ik heb nl. gezien dat de borden net gewassen zijn met water uit een hele vieze ton en niet zo mooi gedroogd als op de foto.

Daarna bezoeken we het stuk grond dat geschonken is door de community van Engaboli om de lagere technische opleidingen te huisvesten. Het contract over de grond is rond en er wordt de komende tijd gewerkt aan de planning rondom de bouw van de eerste twee lokalen.

Terug in Namanga blijkt er activiteit te zijn op de grond waar de Secundary School gebouwd gaat worden. Het is dus gelukt om voor ons vertrek de bouw te starten!

Verder blijkt Namanga in rep en roer. Morgen is er een verkiezingsbijeenkomst in het hotel, waar onder andere de Minister President komt. Het trekt allemaal hotemetoten aan, waar we gelijk gebruik van maken. We spreken de MP van ons district (Member of Parlement) die voor morgenochtend een afspraak met ons maakt. En we hebben een meeting met Lokanei, de councelor van de regio.

Nu maar hopen dat alle gesprekjes ook geld en medewerking op gaan leveren.

'S avonds eten we bij Koringo thuis. Een gezellig afsluiting van de dag.

Ongemakken

Na het feest van de regen, het feest van de ongemakken. Regen betekent hier ook: geen internet, geen elektriciteit en moeilijk begaanbare wegen. Really a challenge, zoals ze hier zeggen. Ik vind het geweldig!

Eén van de vrijwilligers ligt al een halve week met ellende op bed en vandaag pak ik zelf een staartje mee. Met reserve kleding op zak besluit ik toch om mee te gaan en dan maar een dag niet te eten. Dat kan wel leiden.

Op het programma staan, voor de verandering, weer drie scholen. En ook vandaag weer huldigingen, dans, toespraken en een maaltijden met heel veel geit. Maar ook erg bijzondere gebeurtenissen.

Op Inkaati brengen we een kudde van 5 koeien. Ze worden gezegend en gebrandmerkt, terwijl de vrouwen ons toezingen. Dit keer sluit ik mij aan bij de prachtige vrouwen.

Op Engaboli openen we twee klaslokalen, waaronder één lokaal voor Special Need Education. De kinderen dansen en zingen ‘blessings from above’ and ‘we are all equal’. Dit soort woorden hebben hier toch een andere betekenis dan thuis.

En op Mopia vieren we dat de kudde uitgebreid is, door het jonge vee te merken met een gaatje in het oor. Eén van de ‘elders’ snijdt met een zakmes gewoon een stukje huid weg en kijk daar: een echte Maasai geit.

Verder worden we gezegend in het Maasai door de dorpsoudsten. Het blijft gewoon bijzonder hier.

Het was een dag met ongemakken, maar ben blij dat ik erbij was!