Na enige twijfel of we nog wel een nachtje wilden blijven, toch gebleven en een dachtocht gemaakt naar de Pacific. Het is waarschijnlijk de laatste mogelijkheid in deze vakantie om de westkust van Centraal Amerika te zien. Rigo, onze hotelbaas heeft er bovendien een aantal kano´s liggen die we mochten gebruiken.Met de "onechte" bus (de schoolbus was leuker geweest) naar het strand, zo´n 20 kilometer verderop. Daar ontbeten en in de kano gestapt. Net achter de zee ligt een strook water waarlangs het mangrovebos groeit. Een prachtig natuurgebied van 22 kilometer lang, waar we onze kanokunsten konden botvieren. Het viel zeker niet mee. Het eerste stuk tegen de getijdestroom en de wind in. Het bleek letterlijk een harde dobber. Daarna werd het gelukkig makkelijker, maar toen werd de zon onze tegenstander. We waren erg goed voorbereid op deze tocht, maar de zon brandde door alles heen. We ziten nu dan ook als twee rode kreeftjes te zweten en te kreunen achter de computer.
De natuur is echt onbeschrijfelijk. Absolute rust, alleen het geluid van de bonkende oceaan in de verte en verder vogels, krabben en... Twee stropers die we mochten betrappen op het stropen van allerlei wild. Ze keken erg schichtig naar ons en wij naar hen. Het gaf geen fijn gevoel en we besloten om terug te keren. Gezien de zon maar goed ook, alleen de reden was niet zo leuk. Geen idee waar en hoe we dit moeten melden.
Het natuurgebied is beschermd en we moesten dus entree betalen. Maar kennelijk is er niemand die het gebied controleert en beheert. Alle ruimte dus voor stropers en ander gespuis. Terug op het strand nog uitleg gekregen van vissers over hun vangst. Vol trots lieten zij hun buit zien en vertelden de namen van de vissen erbij. Daarna weer naar Leon en snel nog voor sluitingstijd de kerk bekeken van de wijk Sutiaba. Deze buurt heeft zich altijd verzet tegen de overheersing van de Spanjaarden. Dus ook geen koloniale invloeden zichtbaar in de huizen. Dat wilden we natuurlijk even vastleggen op de foto. Er zat een dame voor haar huis die liever niet gefotografeerd wilde worden. We kwamen met haar aan de "praat", werden mee naar binnen genomen en werden zo deelgenoot gemaakt van haar leven. We hebben nog een tweede foto van haar gemaakt en die sturen we op. Het zal vast met eerbied en
trots behandeld worden en komt achter een plasticje op haar lege muur te hangen. Van haar amigos uit Nederland.Morgen vertrekken we uit Leon en gaan via Granada naar Isla Ometepe.
