Onderweg passeerden we een kapotte brug. De plaatselijke bevolking buitte dit flink uit door iedereen tegen betaling de rivier veilig over te laten steken. Desondanks ging de auto opnieuw kapot en moesten we heel voorzichtig het laatste stuk over de onverharde, hobbelige weg afleggen.
Het gebied bestaat uit verschillende meren, met een zeer diverse vogelpopulatie. Ons oog viel op Lake Baringo; geen Nationaal Park, maar wel een paradijs voor vogelaars. En de keus bleek een schot in de roos. We belandden op Robert’s Camp (helaas ook erg bekend bij Djoser), maar de camping was dan ook geweldig: aan het meer, tussen de krokodillen en de nijlpaarden. ’s Nachts mochten we de tent niet uit en hoorden we de hippo’s naast ons grazen. Echt super! Het is alleen erg jammer dat het ons niet lukt om ’s nachts langere tijd wakker te blijven. We wijten het aan de malariapillen en de buitenlucht die ons erg slaperig maken.De eerste ochtend een vroege wandeling gemaakt met een plaatselijke gids. ’s Middags aan het meer gezeten, met een glaasje wijn, chips en de camera’s in de aanslag. En de volgende ochtend in alle vroegte een boottocht gemaakt.
De gids was een jonge Maasai, die vanaf zijn dertiende al visser was. Hij bracht ons in contact met Maasai vissers die in hun houten bootjes en peddels van plastic rioolbuizen hun dagelijkse portie vis vangen. We hebben drie vissen gekocht om daarmee de visarend te kunnen lokken voor een fotootje. Hoewel we eigenlijk niet van dit soort trucjes houden, was dit toch wel een belevenis!
De bevolkingsgroep van dit gebied bestaat voor het grootste gedeelte uit Kalenjin. De rellen na de verkiezingen in 2008 waren gevechten tussen deze groep en de Kikuyu. Hoewel Paul (een Kikuyu) erg onder de indruk was van het gebied, wilde hij ook wel weer graag weg. Hij heeft het niet zo op deze mensen. Volgens hem zijn ze erg lui en niet in staat om wat van hun leven te maken. Voor 2008 hadden Kikuyu land gekocht van de Kalenjin en in korte tijd was er sprake van een enorme bedrijvigheid en rijkdom. Dat heeft dus voor enorme spanningen gezorgd.
Helaas waren onze ervaringen met de Kalenjin ook niet zo positief. Soms is het moeilijk uit te leggen waarom. Het is meer een gevoel. De mensen hier zijn erg arm en hebben ongelooflijk veel kinderen. Er werd ook behoorlijk gebedeld. Toch zijn we hier niet op ingegaan vanuit een overtuiging dat bedelen geen oplossing biedt. Gebruik maken van lokale gidsen levert ze meer op. Helaas voor hen zijn de goede gidsen geen Kalenjin, maar Maasai.Na twee dagen weer terug naar het zuiden. De auto is inmiddels weer gerepareerd.
