Bezoekjes en verzoekjes

Vandaag eerst het Namanga Health Center bezocht, waar we een door Jeroen gemaakt fotoboekje hebben afgeleverd. Daarna doorgelopen voor een bezichtiging van Tanei’s eigen huis. Ze heeft een ontzettend mooi en leuk huis met aparte keuken en slaapkamer. Het huurhuis maakt deel uit van een soort hofje met gedeelde wc’s en douche en er is zelfs elektriciteit en stromend water, in tegenstelling tot het mudhouse van haar ouders. Als cadeau voor haar ouders hebben we een led-lamp op zonne-energie meegenomen.

Na een heerlijke fruitlunch bij Tanei zijn we opgesplitst. Tanei en de Maartjes gingen vergezeld van Susan enkele families met gehandicapte kinderen bezoeken.

Hans ging terug naar het hotel om de mobiele telefoons van Geodan te verdelen. Gisteren is Paul nog op en neer gegaan naar Nairobi om 7 telefoons die een SIM-lock hadden te laten unlocken, wat voor maar liefst 6 stuks is gelukt. Al vanaf de eerste dag dat bekend was dat we mobieltjes hadden meegenomen werd er door iedereen op geaasd, zelfs de meisjes van de hotelreceptie hadden een verzoekje... Maar samen met Paul en Koringo is er een rechtvaardige verdeling gemaakt. De (nieuwe!) carkit is vergeven aan de ambulance voor het Namanga Health Center. Drie telefoons beschikken over een sterke externe antenne, dus die waren ideaal voor de afgelegen scholen in de ‘interior’ (Mopia, Olmanie, Enoosampurrumpurr). De overige zijn verdeeld over Koringo en de overige scholen. Iedereen zal er ontzettend blij mee zijn. Volgende week vrijdag gaan we naar Olmanie en zullen we er een overhandigen.

Hans

De bezoekjes aan de diverse gezinnen hebben grote indruk op mij ge maakt. Voor een gehandicapt kind zorgen is bij ons al een enorme opgave, maar hier in mijn ogen bijna onmogelijk. Luiers, aangepast meubilair, stromend water, laat staan een inloopdouche, een eigen bed is allemaal niet aanwezig. Toch slagen deze ouders er in om de kinderen er goed verzorgd uit te laten zien. Ze zijn zo toegewijd.

Ik ben niet zo lang bij de gesprekken geweest en had zodoende gelegenheid om op de verschillende erfjes rond te kijken. Een keer had ik een drom kinderen om mij heen die allemaal tegelijk op de foto wilden. Nadat iedereen de foto’s gezien had en ik bijna onder de voet gelopen werd, moest ik ze weer in het gelid zien te krijgen. Ik vroeg of ze een liedje voor me wilden zingen. Hoofd, schouders, knie en teen bleek ook in het engels te bestaan. Toen ik vroeg of ze ook een Masaai liedje kenden begonnen ze spontaan te zingen en te springen. Je staat er  versteld van hoe hoog kleine kinderen al kunnen springen.

De bezoekjes en de families waren totaal verschillend van elkaar, evenals de  omstandigheden. Het was ook bijzonder om bij twee moslim families te komen.

Ze waren gastvrij, maar gereserveerd. Bij een familie moest de moeder plotseling weg en daar voltrok zich een complete metamorfose. Van een een aardige vrouw met een hoofddoek veranderde ze opeens in een soort geest  waarvan je alleen de ogen nog zag. Ook haar stem veranderde. Wat kleding met je doet. Zo zien wij de moslimvrouwen hier op straat.

Schrijnend vond ik de armoede van het gezin met het jongetje Jeffrey. Golfplaten zijn hier heel gewoon, maar allerlei bouwsels met alleen maar stukjes golfplaat is toch wel het minimum. En dan  te bedenken dat het een huurhuis was.

Veel geleerd vanmiddag en ook heel veel stof om over na te denken.

Maartje Sr.