Het grensdorp in Laos blijkt een grote toeristenplaats, waar we zo snel mogelijk weer weg willen. En liever niet op de manier zoals alle backpackers reizen, dus gaan we op zoek naar alternatieve mogelijkheden. We belanden (via de Lonely Planet) bij een pinnige tante die ons een reis met een slow boat aanbiedt. Het is twee dagen reizen naar de volgende grote plaats en het is stroomopwaarts, dus er hangt een prijskaartje aan: we moeten samen de hele boot betalen, maar dan heb je ook wat (inclusief lunch, diner, overnachting, ontbijt, lunch en het laatste stukje met de taxi). We besluiten het te doen en vol verwachtingen stappen we de volgende morgen bij Hong Whang, of Hang Whong, of zoiets in de boot. In ieder geval spreekt WH geen enkel woord over de grens en is hij ook niet zo cummunicatief. Hij maakt het ons gemakkelijk door een kleedje te leggen op de plek waar we kunnen zitten. Behalve de bootsman is er nog een stuurman op de steven en een duistere passagier naast de bootsman. Na 3 minuten gaan we aan wal en stapt er 1 dame in en wordt er wat vracht geladen. Dit herhaalt zich een paar keer, totdat de boot ondertussen stampvol met mensen en vracht zit en het gevoel van een privevaart inmiddels verdwenen is. We moeten er ook ontzettend om lachen en geven ons er maar aan over. Veel te overleggen valt hier niet. Wel hebben we van de pinnige dame een briefje meegekregen met onze boeking erop. Als ze zich niet aan de afspraken houden kunnen we dit atijd nog laten zien.
De reis is prachtig, eerst een stuk over de Mekong en daarna over de Nam Tha. Tussen de bergen door over soms erg heftige stroomversnellingen. De reisgids spreekt over grotten en watervallen, maar dat zit er met deze vaart niet in. Er moet van alles bezorgd en afgeleverd worden en dat kost tijd genoeg. Na 9 uur varen meren we aan bij een bergdorp waar de stuurman ons meeneemt naar, wat later blijkt, zijn huis. De rugzakken worden neergezet; hij knikt met zijn hoofd naar een hoek waar wat aftandse dekens liggen en wijst naar een andere hoek met een deur. Daar blijkt een wc te zijn. Vol verbijstering kijken we elkaar aan. We hadden wel iets primitiefs verwacht, maar dit? Een jonge hond wil elke keer naar binnen en wij sturen hem weer weg, omdat zijn mandje nu van ons is.
We lopen wat om het huis heen en maken snel nog wat foto's. Het is hier heel idyllisch als je er alleen een bezoekje brengt. Maar om er te slapen....In de keuken naast onze kamer (waar overigens telkens mensen binnen komen hollen) wordt er gekookt. We proberen wat contact te maken met de vrouw des huizes en de dochters, maar dat valt niet mee. Uiteindelijk wil ze wel wat zeggen en Maartje komt erachter dat dit haar huis is, ze 3 dochters heeft en een kleinzoon. En dat was het dan. Vol verwachting knort onze maag, maar er gebeurt niets. Hans is zo slim om het briefje maar eens te voorschijn te halen en de man leest dit met heel veel moeite. Hij verlaat het huis en komt terug met 6 pakjes instant noedels. We zjn heel blij met het eten en koken wat eigen water op hun vuur, maken de borden schoon met ons fleece en vallen zo'n beetje aan. Ondertussen wordt er ook nog een ronde lage tafel neergezet waaraan we kunnen eten. Het lijkt net of de stuurman niet wist dat we bij hem gingen eten en slapen.
Tijdens het eten steekt een scholier zijn kop door het raam. Hij spreekt drie woorden Engels en we vragen hem of hij bier voor ons heeft. Dat snapt hij en van thuis haalt hij twee halve liters. We nodigen hem uit om met ons mee te drinken en via hem ook de stuurman. Ineens ontstaat er toch nog iets van gezelligheid en een meer toegankelijke gastheer. Hij haalt een schone deken van boven (netjes verpakt in plastic) en haalt ook een klamboe tevoorschijn. We vragen ons af hoe het geweest zou zijn als de scholier niet langs was gekomen. Maar hoe dan ook waren we deze nacht nog het meest verguld met onze lakenzakken. Als we die niet hadden gehad...
