Isla Ometepe

Volgens de reisgids zouden we een scary ferry nemen, maar het was de snelste en meest uitdagende oplossing. Het was maar goed dat we het kaartje gekocht hadden voordat we de boot hadden gezien en we niet meer terug konden. Een drijvende badkuip, volledig volgestampt met mensen, beesten, een koelkast, levensmiddelen en alles wat je maar kan verzinnen om te vervoeren. Hele gezinnen met matjes, lakens en tassen vol met (wel)riekend voedsel. De onderste verdieping (tweede klas) was ingericht met "comfortabele" houten banken. De boot was nog niet vertrokken of iedereen begon te eten. Volgens Hans zijn de Nica's nog erger dan Chinezen: binnen het uur is het een grote vuilnisbelt en dan is de helft van het vuil al gewoon overboord gekieperd.
Wij waren zo slim geweest om eerste klas te boeken. Iets minder vuil en iets meer plek, maar hetzelfde programma. Onderweg hebben we onszelf bezig gehouden met het gadeslaan van vier louche uitziende jongens. Wij vonden ze niet te vertrouwen. Nou is het de vraag of er uberhaupt wel wat kan gebeuren op zo'n boot, gezien de drie dubbele checks en controles vooraf. We staan met naam en paspoortnummer wel twee keer geregistreerd. Of is dat om het identificeren na een ramp wat te vereenvoudigen?
Na 4 uur varen en erg harde billen doemde dan toch ons doel op: Isla Ometepe en de vulkaan de "Concepcion".

Ons hotel ligt aan het strand. De palmen en rieten parasols geven je een exotisch tropisch bounty gevoel. Alleen het water is zoet, dus zijn er ook andere bezoekers die gebruik maken van het meer.
Gisteren met de bus naar een agrarisch gebied gereden en vandaaruit gewandeld. Wat een positief verschil met de stadsmensen. Iedereen is hier verschrikkelijk aardig en vriendelijk. Het gebied is primitief, maar iedereen heeft een dak boven zijn hoofd en er lijkt voldoende te eten. Hier spelen de kinderen en zoeken contact met je, zonder dat er geld tegenover hoeft te staan. De kids vragen of ze op de foto mogen en vinden het geweldig als ze zichzelf dan terugzien op het scherm.
Er is alleen één nadeel: er wordt hier heel veel gespoten met waarschijnlijk zwaar gif. Overal zie je mensen op de fiets met grote gifcontainers op de rug. Onze hotelkamer ruikt ook al zo lekker naar verdelgingsmiddel. Het baat vooral niet. Gisteravond heel fijn opgeschrikt door een megakakkerlak. Het beest hebben we doodgeslagen met een schoen. Alleen zat daarmee de hele kamer onder de modder. Mmmm..... wat heerlijk, zo'n tropisch eiland.

Viagra nada

Op de valreep tot midden in de nacht het leven in Nicaragua besproken met Rigo. Ook het stroperverhaal verteld. Volgens hem waren het leguanen die geript zijn, vanwege het vlees en het hoge " viagragehalte". Er is één ranger werkzaam in het gebied. Vanwege zijn lage salaris peddelt hij liever in z'n bootje dan dat hij benzine moet kopen voor de motor. Het ligt in dezelfde orde als de benzine van de politie. Wanneer je wilt dat zij bij je langs komen na een inbraak, vragen ze eerst geld voor benzine.
Een beetje brak de volgende morgen de bus genomen naar Managua om vandaar verder te reizen naar Granada. Om ellende op het busstation te voorkomen, gekozen voor de UCA bus. UCA Managua, UCA Managua, UCA Managua. Spreek dit binnen 1 seconde uit en je weet dus niet waar de bus naartoe gaat. We werden uit de taxi gesleurd en in een 15 persoons busje gepropt, maar met onze bagage en onze formaten was dat Gods onmogelijk. Alles er weer uit laten halen en gewacht op een volgend exemplaar. Ondertussen de chaos bestudeerd op het busstation. Handen aan de spullen en bijvoorbaat een NO in de aanslag. Het was weer een belevenis op zich. En als je niet weet hoe je spullen moet vervoeren: leg het gewoon bovenop de bus.

Granada is evenals Leon een koloniale stad, maar met een compleet andere uitstraling. Geen studenten, minder bruisend, maar wel met meer geld om gebouwen op te kunnen knappen. Het toerisme neemt hier toe en dat heeft een positieve uitwerking. Alleen wordt er verschrikkelijk gebedeld en word je constant lastig gevallen met allerlei spullen die mensen aan je willen slijten. Blik op vriendelijke, maar telkens een vastberaden NO werkt het beste. En vooral niet teveel belangstelling tonen.
Vandaag door de stad gewandeld en zelfs een museum bezocht. Verder een strak reisschema in elkaar gezet voor de komende tijd. De boten die we moeten hebben varen maar twee keer per week, dus wordt het krap. Maar.... het moet kunnen. En als het niet lukt kunnen we gewoon terug om op tijd in San José te zijn. We varen naar de Caraïbische kust. Daar proberen we een bootje te vinden dat ons naar Costa Rica brengt. Er is geen georganiseerde manier om naar Costa Rica te reizen vanaf dat punt en het is dus ook niet helemaal legaal. Informatie ingewonnen bij een Nederlandse touroperator in Granada die ons verzekerde dat meer mensen dat doen. Het wordt weer een avontuur, maar zeker de moeite waard. Op deze manier varen we door een natuurgebied waar bijna niemand komt. Maar eerst tot maandag naar Ometepe. Een eiland waar we gaan wandelen en fietsen en waarschijnlijk ook gewoon even luieren. Het is vakantie!

Reserva Natural Isla Juan Venado

Na enige twijfel of we nog wel een nachtje wilden blijven, toch gebleven en een dachtocht gemaakt naar de Pacific. Het is waarschijnlijk de laatste mogelijkheid in deze vakantie om de westkust van Centraal Amerika te zien. Rigo, onze hotelbaas heeft er bovendien een aantal kano´s liggen die we mochten gebruiken.
Met de "onechte" bus (de schoolbus was leuker geweest) naar het strand, zo´n 20 kilometer verderop. Daar ontbeten en in de kano gestapt. Net achter de zee ligt een strook water waarlangs het mangrovebos groeit. Een prachtig natuurgebied van 22 kilometer lang, waar we onze kanokunsten konden botvieren. Het viel zeker niet mee. Het eerste stuk tegen de getijdestroom en de wind in. Het bleek letterlijk een harde dobber. Daarna werd het gelukkig makkelijker, maar toen werd de zon onze tegenstander. We waren erg goed voorbereid op deze tocht, maar de zon brandde door alles heen. We ziten nu dan ook als twee rode kreeftjes te zweten en te kreunen achter de computer.
De natuur is echt onbeschrijfelijk. Absolute rust, alleen het geluid van de bonkende oceaan in de verte en verder vogels, krabben en... Twee stropers die we mochten betrappen op het stropen van allerlei wild. Ze keken erg schichtig naar ons en wij naar hen. Het gaf geen fijn gevoel en we besloten om terug te keren. Gezien de zon maar goed ook, alleen de reden was niet zo leuk. Geen idee waar en hoe we dit moeten melden. Het natuurgebied is beschermd en we moesten dus entree betalen. Maar kennelijk is er niemand die het gebied controleert en beheert. Alle ruimte dus voor stropers en ander gespuis.
Terug op het strand nog uitleg gekregen van vissers over hun vangst. Vol trots lieten zij hun buit zien en vertelden de namen van de vissen erbij. Daarna weer naar Leon en snel nog voor sluitingstijd de kerk bekeken van de wijk Sutiaba. Deze buurt heeft zich altijd verzet tegen de overheersing van de Spanjaarden. Dus ook geen koloniale invloeden zichtbaar in de huizen. Dat wilden we natuurlijk even vastleggen op de foto. Er zat een dame voor haar huis die liever niet gefotografeerd wilde worden. We kwamen met haar aan de "praat", werden mee naar binnen genomen en werden zo deelgenoot gemaakt van haar leven. We hebben nog een tweede foto van haar gemaakt en die sturen we op. Het zal vast met eerbied en trots behandeld worden en komt achter een plasticje op haar lege muur te hangen. Van haar amigos uit Nederland.

Morgen vertrekken we uit Leon en gaan via Granada naar Isla Ometepe.

Cerro Negro

Vanochtend bij zonsopgang ons gemeld bij Big Foot, naar later bleek een hostel van een gesjeesde Australier. Hij is helemaal weg van vulkanen en doet er alles aan om toeristen de berg op te krijgen en met name op gekke manieren de berg weer af te laten zeilen. Met surfboard, sleetjes, al skiend, op een koelkast, op een omgekeerde tafel met stoel, maar ja, je mag het eerst wel zelf naar boven slepen.
In een pick-up truck, samen met 6 andere backpackers vervoerd naar de Cerro Negro. Alleen de autotocht naar de vulkaan was al de moeite waard. Door agrarische gebied met landbouw en veeteelt. Prachtige natuur en heerlijke geuren van onder andere de Eucaliptus.
De Cerro Negro is één van de 4 actieve vulkanen van Nicaragua. Op dit moment zit iedereen te wachten op een uitbarsting. Er is veel vulkanische activiteit in het gebied en de Cerro Negro heeft een patroon van ca 7 jaar. In 1999 was de laatste uitbarsting....
Dus veel stoom vandaag en heerlijke zwavelgeuren. Het meer in de buurt was vorig jaar nog 18 graden Celsius. Inmiddels is zwemmen niet meer mogelijk; het meer is opgewarmd tot 42 graden. Je merkt het ook aan het zand (zwarte grit) op de vulkaan. Vijf centimeter de bodem in en je verbrandt je handen.
Prachtige vergezichten, en onder andere zicht op nog een aantal vulkanen waarvan er nog 1 op uitbarsten staat en te gevaarlijk is om te beklimmen. Een wandeling over de kraterrand en voor Hans nog een tochtje de krater in. Een stijle afdaling en klim van 60 graden heeft hem nog een fijne schaafwond opgeleverd!
En toen kwam de afdaling. We zijn heel ordinair op ons voeten naar beneden gegleden. Het enige nadeel: de hele afdaling schoenen vol met steentjes en viezigheid. Maar dat was veel minder erg dan het gesjouw van een slee naar boven! En bovendien: Hans is mister Big Foot himself.

Dit weekend was een feestweekend. Een heilige (Sint Christophorus?) werd geëerd, met veel muziek en knallend vuurwerk. Ook een competitie van teams die 2 dagen over diverse vulkanen moesten klimmen. De eigenaar van ons hostel deed er ook aan mee, hij ligt nu voor pampus. Op de terugtocht van de vulkaan naar Leon midden in een processie beland. Iedereen op zijn paasbest achter een onbeduidend gevaarte aan. Zelfs de ijscomannen uit de stad deden eraan mee. Of het nu aan de feestdag ligt, ofdat het elke zondag zo is: in ieder geval is er in de stad niets te beleven. Bijna alles is dicht.

León

Gistermiddag en -avond León eens goed bekeken. Wat een ontzettend leuke stad is dit; overal levendigheid. Van het ene op het andere moment een gigantische tropische bui met onweer; we hadden beide nog nooit zo´n spectakel gezien. Soms was de hele hemel verlicht door wel 10 bliksemschichten. Toen het begon zijn we de kathedraal ingevlucht, zoals vele anderen. Om het water uit de kerk te houden gingen de deuren echter op slot, dus wij zaten ook opgesloten. Het gigantische gebulder werd nog eens versterkt door de akoestiek van de kerk.
Vanmorgen verder gegaan met het verkennen van de stad. Het straatbeeld is zo anders dan in Costa Rica. Er staan wel meer dan tien kerken in het centrum. Veel kleurrijke huizen en gebouwen. De stoepen zijn meestal meer dan een halve meter hoog; erg lastig voor gehandicapten (en die zijn er veel). In het trottoir doemen regelmatig gaten op: watermeters zonder putdeksels. Levensgevaarlijk dus, in de onverlichte straten.
Het barst er van de straatverkopertjes met tropisch fruit, gefrituurde mais, tortilla's, ijs, enz. Alleen een beetje dom dat er dan een stuk of vijf naast elkaar gaan staan die precies hetzelfde verkopen. We vroegen ons af hoe ze dat doen met die open frituurbakken in zo'n heftige plensbui. Geen probleem; je spant gewoon een groot stuk plastic tussen de lantaarnpalen.
Het is één grote kakafonie: "loteria, loteria, loteria!!", bellende ijscomannen, toeterende taxi's en blèrende kooplui. Iedereen doet erg veel moeite om zijn waar aan de man te brengen.Wat verder opvalt: de helft van de auto's is taxi, de bussen zijn oude Amerikaanse schoolbussen, veel vervoer met paard en wagen, fietsen, heel veel kleine winkeltjes met oude dametjes, prachtige verscholen patio's (evenals in ons hotel) en een heilig geloof in Maria.

Naar Nicaragua

Gisteren via dezelfde weg met de four wheel drive terug naar Liberia. Van daar met de Nica-bus naar Leon, Nicaragua. De reis verliep soepeltjes, maar de douane-formaliteiten waren een belevenis op zich. Van Costa Rica naar niemandsland vergde een half uur: iedereen uit de bus en in de rij voor de douane. Vervolgens allemaal weer de bus in, door een soort wasstraat gereden (ontsmetten?) en iedereen weer uit de bus en met zijn eigen bagage in de rij. We dachten dat de bagage door een röntgen-apparaat zou moeten, maar de rij stond slechts langs een houten tafel. Aan het het eind van de tafel stond een stoplicht, een soort rad van fortuin. We moesten zelf een knop indrukken en als het stoplicht op rood sprong mocht Hans van de Togt je vuile was inzien. Jammer genoeg hadden we beide groen. Het grappige was dat er niets geregistreerd werd en we de stoplicht-act net zo makkelijk hadden kunnen overslaan. Het hele circus duurde 2 uur, met de nodige aangifteformuliertjes en controles door de busconducteur.
Eindelijk Nicaragua! Wat een gigantisch verschil met Costa Rica. Langs de weg is het één grote vuilnisbelt waarin mensen en dieren leven. Af en toe een bewaakte villa, maar het merendeel bestaat uit sloppen; erg armoedig en vies. Wel zien we in de verte prachtige vulkanen.

Op dit moment zitten we in Leon, een ontzettend leuke oud-koloniale studentenstad. Ook hier weer een groot verschil tussen arm en rijk. Zo'n 70% behoort tot de laagste economische klasse (uit de geschiedenisles van de autistische parkranger). Een middenklasse bestaat er nauwelijks, dus hier de nodige bedelaartjes, schoenpoetsertjes en straatschoffies. Intussen loopt de rijke jeugd in keurig schooluniform een ijsje te eten.

Stoom en bubbels

Alleen logeren in zo´n accommodatie is meestal niet voldoende. Direct na de incheck word je van alles aangeboden aan activiteiten. Hans wilde graag de vulkaan beklimmen. Dat zou betekenen dat we eerst een tocht per paard van ongeveer 3 uur zouden moeten doorstaan. Dan 8 kilometer naar boven klimmen met een hoogteverschil van 1200 meter en dan dezelfde weg weer naar beneden en eindigend met nog weer 3 uur gehobbel naar de lodge. Het leek ietwat teveel gevraagd. Dus besloten we om het te houden bij een paardenrit naar de modderpoelen, zwavel- en stoom fumaroles. Een tocht van 7 uur op het paard en 2 uur lopen.
Het leek fantastisch. Totdat we de eerste honderd meter al moesten klimmen over glibberige stenen, banjeren door de modder en kuilen vol met regen. Nooit bedacht dat we met de paarden ook meer dan 400 meter moesten klimmen door het oerwoud. Echt doodeng en ongelooflijk zielig voor die beesten. Het voelde als een dikke toerist die zo nodig ook wat leuks moet doen, maar te beroerd om te lopen. Maartje had gelijk visioenen over struikelpartijen en hersenschuddingen en nog veel erger....
De tocht werd echter toch geweldig. Het was soms doodeng als we weer naar beneden glibberden om een rivier over te steken en het paard uitgleed in de modder. Maar we hebben het overleefd.
In een natuurreservaat een wandeling gemaakt langs allerlei poelen. Modder, stoom, zwavel, koper: er kwam van alles uit de grond geprut. Een prachtig natuurgebied met echte woudreuzen: nog niet zo groot gezien. En een geweldige gids, die ondanks het feit dat hij geen woord Engels sprak, ons veel heeft laten zien en "verteld". Niet zoveel beesten gezien, maar toch nog een aap, diverse vogels en een leguaan van meer dan 1,50 meter lang. Gelukkig op afstand...

Lodge Rincon de la Vieja

Opgehaald door een privéchauffeur, die later de eigenaar van het complex bleek te zijn. Een weg naar boven, letterlijk uit de rotsen gehakt. Op sommige stukken was er eigenlijk geen sprake meer van een weg.
Eenmaal boven belandden we in een soort paradijs, althans in onze ogen. Prachtige kamers in kleine huisjes tegen de helling gebouwd. Vol met bloemen in een oase van rust. Alleen wat grazende paarden en koeien en dat was het dan.




En dan het restaurant: alsof Gert en Mary hier een dependance hebben. Een eetkamer midden in de natuur, ingericht met een allegaartje aan tafels en stoelen. Super goed eten en voor het eerst geen ¨Gallo Pinto¨ bij het ontbijt (rijst met bonen). Erg prettig ook voor onze lichaamsgeur. We roken namelijk alleen nog maar naar het nationale gerecht.
Verder nog een Frans - Tjechisch gezin met 2 kinderen en erg veel Tico´s die overal en nergens aan het werk waren. Dat was het dan. Heerlijk! Hoewel de eigenaar ons grootgrondbezitter leek, regelde hij het wel goed voor z´n gasten en werknemers.

Moederdag in Liberia

Vandaag even een dagje rust. Heerlijk geslapen op een gewoon bed. Kamer met douche en toilet en een ventilator aan het plafond. Geen enge beesten onder de lakens en in de douche. Is ook wel weer eens lekker. Hans heeft vanmorgen geregeld dat we om 13.00 uur opgehaald worden voor een verblijf in het nabijgelegen vulkaangebied. Tot die tijd de kans om de sfeer te proeven in Liberia.
Het is een gewone stad, zonder poespas en zonder echt mooie gebouwen (wel wat koloniale invloeden), maar ook zonder toeristen. Het geeft daarmee een geweldig beeld van het leven in een Costa Ricaanse stad.
Het is warm, er staat een keiharde wind en het bruist hier. Overal muziek, schallende luidsprekers op auto´s, bandjes die in de buitenlucht repeteren en vooral veel standjes met fleurige bloemen. Tja, het is moederdag en dan koop je toch zeker wel een potchrysant!
We hebben allebei het gevoel dat we hier horen. Het is zo leuk, vriendelijk, ongecompliceerd en vrolijk. Het is heerlijk om een tentje binnen te stappen en geen idee te hebben wat ze daar serveren. Vraagt een signorita: carne o queso? Krijg je vervolgens een soort gefrituurde pannekoek met kaas, kop koffie erbij, nog een niet te eten stuk maiscake en dat alles voor 2,25 euro. Dat is toch gewoon genieten?
De komende dagen is er waarschijnlijk geen internet gelegenheid. Zodra we weer in de bewoonde wereld terecht komen laten we wat van ons horen. Het zal wel donderdag of vrijdag worden. We zitten dan weer in Liberia, of al in Nicaragua.

Playa Naranjo

Het strand van de Pacific bleef lonken. We hadden foto´s in de Lonely Planet gezien van mangrovebossen die tot aan de oceaan reiken, zonder toeristen en met een prachtige strand. Aangezien wij de enige toeristen in het onderzoekscentrum waren en de hooguit 10 onderzoekers zo gebiologeerd waren door hun eigen onderzoek, was het vermoeden dat we daar met z´n tweeën zouden zijn. Maar hoe daar te komen? Een afdaling van 300 meter over 13 kilometer is op zich nog wel te doen. Maar dezelfde dag de weg terug bij een temperatuur van boven de 30 graden is geen pretje. Aangezien de duisternis om 6 uur invalt en het gevaarlijk is om in het donker te lopen, leek dit geen optie. Bovendien is er geen drinkwater bij het strand, dus alles zou meegenomen moeten worden.
Bij de rangers geinformeerd of we zonder al te veel risico´s op het strand konden kamperen en zij zagen geen gevaar. Dus in ons beste Spaans uitgelegd dat we nog wel wilden ontbijten, maar voor de lunch, diner en ontbijt van de volgende dag eten mee wilden nemen. Samen met 8 liter water, lakenzak, klamboe en zwemkleding op ons rug zijn we gegaan. En.... het was geweldig!
Zoals we bedacht hadden, zo was het ook. En eigenlijk nog mooier! Gedoken in de gigantische golven van de Stille Oceaan, samen met pelikanen en sternen. Je kon de vissen in de op ons af komende golven zien zwemmen.
We kwamen nog een erg leuke Nieuw-Zeelander tegen (de enige gek die met auto vol met surfplanken het onbegaanbare pad was afgedaald) die ons een tent leende en zo kwamen we de nacht door. Wel zo prettig, aangezien de totale verzameling krabben op de wereld hier leek te zijn neergestreken.
Vanmorgen weer teruggekeerd en inmiddels in Liberia (een grote stad) tussen de mensen beland. Het is wel weer wennen, maar het bier smaakt fantastisch. En het is ook erg leuk om alle mailtjes te lezen en ons verhaal op te schrijven.

Santa Rosa

Vrijdag ons af laten zetten door de buschauffeur, ergens in de middle of nowhere, tussen Costa Rica en Nicaragua. Op zoek naar het nationaal park Santa Rosa.
Het begon gelijk fantastisch. Een ranger bij de ingang van het park, die een klein beetje Engels sprak, gaf ons college over het park. Drie geschiedenisboeken, één biologieboek, de regels van het park en een les economie over de huidige Nicaraguaanse samenleving later, stonden we in het park. Ik had maar 1 conclusie: we hadden te maken met een Costa Ricaanse autist. Ook die bestaan kennelijk.

We kwamen terecht in een onderzoekscentrum, met laboratoria, slaapvertrekken, sanitaire voorzieningen en een comedore (eetzaal) uit de jaren 60. Het echte kampgevoel kwam helemaal boven. Een slaapzaal voor 8 personen voor ons tweeën, helemaal luxe!
´s Middags het terrein rondom het gebouwencomplex verkend. Pure natuur en verder niets. Na het diner om half 8 naar bed gegaan. Ach, wat kan je nog nadat het donker is geworden en er geen alcohol te verkrijgen is. We werden nog even opgeschrikt door een schorpioen (naar later bleek een zeer giftige!) in het bed, maar verder de nacht goed doorgekomen.
Zaterdag voor dag en dauw opgestaan, gelijk met de ontwakende beesten. En dat loonde! Een troep brulapen kunnen volgen in hun ochtendritueel. Inclusief de letterlijke piss off. We werden echt ondergescheten.
Vandaag ook ondervonden hoe papegaaien kunnen ouwehoeren. Geweldig geluid. Zoals een ranger het zei: " ze worden bedreigd en gevangen omdat ze kunnen praten".
Een wandeling gemaakt richting strand, maar het was zo warm; het strand was niet haalbaar. Het gebied is 100 vierkante kilometer groot en alleen begaanbaar met een quad of een motor. De enige rangers die ook toeristen rondleiden waren in beslag genomen door een Japanse filmploeg. Dus er zat niets anders op dan het strand te laten varen.

Monteverde & Santa Elena

Woensdag La Fortuna verlaten en de bus genomen naar Monteverde. Eerst 3 uur naar Tilaran en na 1,5 uur wachten in een fantastische soda op de bus naar Monteverde (nog eens 3,5 uur). Deze laatste was echt een kermisattractie. Stoeltjes van 35 cm. breed en zo dicht op elkaar dat Hans er niet tussen paste met z'n benen. Staan was geen optie, want dat zou met gebogen hoofd geweest zijn. En daar gingen we dan in een compleet volgestouwde bus (ca. 75 mensen) zonder vering door een bergachtig landschap. Tijdens het eerste gedeelte was de weg nog verhard. De bus ging kruipend omhoog en zodra de top was bereikt gingen alle remmen los en scheurden we naar beneden. Gierend de bocht door waarbij ik elke keer het idee had dat we om zouden vallen. Ik was erg blij dat na een uur de weg onverhard werd, zodat we niet meer naar beneden konden scheuren. Het was een geweldige belevenis en we hadden eindelijk het gevoel in Midden-Amerika te zitten tussen de Tico's.

Monteverde en Santa Elena zijn 2 toeristenplaatsen tussen 2 grote nevelwoudreservaten in. Een must om te zien, maar weer erg toeristisch. Gelukkig een typisch Costa Ricaans verblijf gevonden: een soort Bed en Breakfast bij mensen thuis. We zijn onderdeel van een alleen maar Spaans sprekend gezin. Erg leuk en goed voor onze talenkennis. We komen erachter dat we wel meer mogen doen aan ons Spaans voordat we naar Nicaragua gaan!

Vandaag naar Santa Elena Reserva geweest. Gekozen voor het kleinste reservaat waar de minste mensen naar toe gaan. Zonder gids ruim 6 uur gewandeld en geklommen in de donkere en natte bush. Het is zo'n andere vegetatie dan het regenwoud. Het is gewoon een sprookjesbos, waar elfen en trollen zo te voorschijn kunnen komen.... en slangen. Natuurlijk gleed er zo'n glibberig eng beest voor me de struiken in.
Het weer was fantastisch in tegenstelling tot gisteren, want toen heeft het de hele middag geregend. Wel wat kouder, maar we zitten dan ook op 1600 meter. Het is even wel lekker!

De komende dagen is er waarschijnlijk geen internet gelegenheid. We gaan proberen om een paar dagen in een researchcentrum te slapen in het natuurreservaat Santa Rosa. Dit is droog oerwoud aan de Pacific. Daarna reizen we door naar Nicaragua.

Arenal

Een leuke wandeling gemaakt naar de voet van de vulkaan, waar de lava in 1968 bij de eerste uitbarsting terecht was gekomen. Van de top van de vulkaan weinig kunnen zien vanwege de bewolking. Volgens de gids was dat altijd het geval bij volle maan. Maar als "goedmaker" gingen we naar de hotsprings. Wij nietsvermoedend in de rij voor een entreebewijs en voordat we het wisten stonden we in een verschrikkelijk toeristisch oord, met badende mensen aan barretjes enz. Aangezien we geen badkleding bij ons hadden en we dit soort attracties so wie so niet apprecieren, stonden we met 2 minuten weer gillend buiten. Verhaal gehaald bij de hoteleigenaar en per ongeluk wat hangjongeren in het hotel betrapt op het bekijken van porno op het internet. Het was erg hillarisch allemaal. De details bewaren we voor thuis. Eindigde het toch nog met vuurwerk.....

Hanging bridges

Vanmorgen om 5 uur opgehaald voor een trip naar het regenwoud, met gids en verder slechts twee Texanen (de man was net een dubbelganger van Bush). Verder was het woud voor de dieren. Het pad ging dwars door de jungle en de onbegaanbare kloven staken we over via gigantische hangbruggen. In een paar uur tijd zagen we in deze prachtige natuur een paar brulapen, spider monkeys (slingerapen?), tientallen soorten vogels en vlinders, waaronder de keel bill toekan, de chestnut toekan en diverse soorten papagaaien. Hoog in een boom lag nog een luiaard te slapen. Even verderop zat een koraalslang, één van de giftigste slangen ter wereld, muisstil te loeren naar een vogelnestje. Na een tijdje lopen werd het dierengekrijs verstoord door het gerommel van de Arenal vulkaan en even later door het opvliegen van een wilde kalkoen. Wat zijn die beesten groot en onhandig! Alsof het niet op kan valt ons oog even later op een knalrood gifkikkertje met blauwe pootjes. Geweldig, al die felle tropische kleurtjes met junglegeluiden in Dolby surround. ¨A gift of God¨ volgens mevrouw Bush, die ons nu als vrienden beschouwt.
Onderweg naar ons dorpje terug zagen we een familie neusbeertjes langs de weg, maar deze leken inmiddels al gewend te zijn aan de toeristen. Het leverde in ieder geval wel leuke plaatjes op.
Helaas hebben vanaf deze plek geen mogelijkheden om foto´s erbij te zetten. Misschien over een paar dagen weer.
Het weer is wat opgeklaard dus er is wat meer hoop op een goed zicht als we eind van de middag de Arenal op gaan. Vuurwerk willen we zien!

Regenwoud

Wat doet het in het regenwoud? Misten.
En wat kom je er zoal tegen?
1. Gehandicapte- en de meest afzichtelijke hondjes met te korte pootjes die allemaal vriendjes met je willen zijn. Ook al zeg je niets en negeer je ze volkomen, dan nog lopen ze met je mee. Eigenlijk zijn ze super schattig en wijzen zij je de weg. Maar je kunt ze gewoon niet aanhalen. Ons bed is zonder hondjes al vol met ongedierte.
2. Ineffeciënte mieren die van kilometers ver hun verse bladeren halen, terwijl er dichtbij nog veel meer te halen valt. En dat terwijl het over de 30 graden is en een luchtvochtigheid van meer dan 90 %.
3. Obers met een hazelip. Spreek je net een paar woordjes Spaans en kan je net je bordje eten bestellen, gaat er een ober met een spraakgebrek de specialiteiten van het restaurant uitleggen. Verbazingwekkend dat te we toch steeds weer heerlijk te eten krijgen.

Leuk om jullie reacties te lezen! Is toch bijzonder om zo ver weg te zijn en het idee te hebben dat we om de hoek zitten.

La Fortuna de San Carlos

Vandaag een rit van 4,5 uur over 100 km. Helaas geen chickenbus, maar een oude touringcar. Bagage van toeristen onderin de bus, met slot op de deur. Onze rugzakken konden er haast niet meer bij vanwege de bagage van een aantal Amerikaanse meiden. ¨We hate Americans¨.
Gelukkig kwamen er ook nog Tico´s in de bus, anders was het echt niet leuk geweest.Een prachtige tocht. Het landschap is echt geweldig.

La Fortuna is een uit de kluiten gewassen dorp, met alleen maar toeristen die de volkaan komen bekijken. Helaas is de ¨Arenal¨ in nevelen gehuld. We kunnen aan de contouren van de wolken zien wat de afmetingen moeten zijn, maar meer zit er vandaag niet in. Onze slaapkamer heeft uitzicht op de wolken: Wie weet wat we de komende dagen nog gaan zien!

Ons onderkomen is weer geweldig. De eigenaar is een zeer relaxte neger, met een soort Manuel als hulpje. Twee bedden met de afmeting van de totale kamer. Wel eigen douche en wc. Buiten een openluchtkeuken, maar ik denk niet dat we van plan zijn om zelf te gaan koken. De prijzen van logies en eten vallen zo mee, dat het heerlijk is om gewoon uit eten te kunnen.

Morgen een trip naar de watervallen. Dinsdagochtend over ¨the hanging bridges¨ om 06.30 uur ´s ochtends om het oerwoud van bovenaf te bekijken. ´s Avonds een tour naar de vulkaan. En nu maar hopen op helder weer.

Tot zover. Denk niet dat we het niet leuk hebben en dat we daarom maar gaan mailen. We hebben gewoon een gratis internetverbinding en we willen graag onze avonturen met jullie delen.

Aankomst in San José

Vlucht naar San José prima verlopen. Wel een vertraging op Schiphol van meer dan 1,5 uur, maar dat maakt op zo'n reis niet veel meer uit.
Overstap op Orlando is een avontuur op zich. Het is niet te geloven dat we Amerika nog in komen. We staan nu voor eeuwig geregistreerd met vingerafdrukken en irisscan erbij. En dan te bedenken dat de Amerikanen zich nu erg veilig voelen!
Bijna 24 uur later door een kamikaze-taxichauffeur door een inmiddels donker San José gemanouvreerd, in de hoop dat je werkelijk wordt afgeleverd waar je wilt zijn. Door de meest afschuwelijke criminele buurten uiteindelijk beland in een prachtige wijk. De laatste kamer was voor ons. Kijk zelf naar de kwaliteit.
Het bed slaapt goed en er loopt geen ongedierte over en onder de lakens.

Om 6.00 al weer opgestaan, samen met locals. Na een heerlijk ontbijt met pinto - rijst met zwarte bonen - een ticket gekocht voor de bus van morgen naar La Fortuna, bij vulkaan Arenal. Daarmee het idee gekregen dat we te voet heel San José hebben gezien. Geen bijzondere stad, maar leuk om doorheen gewandeld te hebben. Mega verschillen tussen de diverse buurten. We zijn toch blij dat we niet in de armste wijk terecht zijn gekomen.
Wat opvalt in de betere buurten zijn de hekken en de ijzerdraad afrastering met scheermesjes om de huizen. Het geeft een akelig gevoel. Anderzijds krijg je veel respect voor de inbrekers. Voor de rest veel kleuren wat een hoop goed maakt.

Er heerst hier een heerlijk klimaat op 1200m hoogte. Na de middag wordt het wel erg warm, maar dan valt gelukkig het eerste buitje. Een windje erbij en het is goed vol te houden.