Lake Baringo

Vrijdag zijn we vertrokken naar een van de meren ten noorden van Nakuru.

Onderweg passeerden we een kapotte brug. De plaatselijke bevolking buitte dit flink uit door iedereen tegen betaling de rivier veilig over te laten steken. Desondanks ging de auto opnieuw kapot en moesten we heel voorzichtig het laatste stuk over de onverharde, hobbelige weg afleggen.

Het gebied bestaat uit verschillende meren, met een zeer diverse vogelpopulatie. Ons oog viel op Lake Baringo; geen Nationaal Park, maar wel een paradijs voor vogelaars. En de keus bleek een schot in de roos. We belandden op Robert’s Camp (helaas ook erg bekend bij Djoser), maar de camping was dan ook geweldig: aan het meer, tussen de krokodillen en de nijlpaarden. ’s Nachts mochten we de tent niet uit en hoorden we de hippo’s naast ons grazen. Echt super! Het is alleen erg jammer dat het ons niet lukt om ’s nachts langere tijd wakker te blijven. We wijten het aan de malariapillen en de buitenlucht die ons erg slaperig maken.

De eerste ochtend een vroege wandeling gemaakt met een plaatselijke gids. ’s Middags aan het meer gezeten, met een glaasje wijn, chips en de camera’s in de aanslag. En de volgende ochtend in alle vroegte een boottocht gemaakt.

De gids was een jonge Maasai, die vanaf zijn dertiende al visser was. Hij bracht ons in contact met Maasai vissers die in hun houten bootjes en peddels van plastic rioolbuizen hun dagelijkse portie vis vangen. We hebben drie vissen gekocht om daarmee de visarend te kunnen lokken voor een fotootje. Hoewel we eigenlijk niet van dit soort trucjes houden, was dit toch wel een belevenis!

De bevolkingsgroep van dit gebied bestaat voor het grootste gedeelte uit Kalenjin. De rellen na de verkiezingen in 2008 waren gevechten tussen deze groep en de Kikuyu. Hoewel Paul (een Kikuyu) erg onder de indruk was van het gebied, wilde hij ook wel weer graag weg. Hij heeft het niet zo op deze mensen. Volgens hem zijn ze erg lui en niet in staat om wat van hun leven te maken. Voor 2008 hadden Kikuyu land gekocht van de Kalenjin en in korte tijd was er sprake van een enorme bedrijvigheid en rijkdom. Dat heeft dus voor enorme spanningen gezorgd.

Helaas waren onze ervaringen met de Kalenjin ook niet zo positief. Soms is het moeilijk uit te leggen waarom. Het is meer een gevoel. De mensen hier zijn erg arm en hebben ongelooflijk veel kinderen. Er werd ook behoorlijk gebedeld. Toch zijn we hier niet op ingegaan vanuit een overtuiging dat bedelen geen oplossing biedt. Gebruik maken van lokale gidsen levert ze meer op. Helaas voor hen zijn de goede gidsen geen Kalenjin, maar Maasai.

Na twee dagen weer terug naar het zuiden. De auto is inmiddels weer gerepareerd.

Nakuru

Na een aantal dagen in de natuur weer eens een dagje in de stad. Nakuru is de vierde stad van Kenia (2 miljoen inwoners), maar het oogt als een provinciestadje. Nauwelijks hoogbouw en veel groen. Heerlijk een dagje samen wezen shoppen en winkel in, winkel uit telkens uitgelegd wat we wilden: een T-shirt voor een jongetje van 4 jaar met wilde beesten erop. Het was echt super lachen. Je wil niet weten waar ze mee aankomen zetten om toch maar iets te kunnen verkopen.

In de supermarkt een Nederlander tegen het lijf gelopen die hier is blijven hangen nadat hij als architect voor een NGO had gewerkt. Geweldig om ervaringen uit te wisselen. Hij is nu bezig om een cultureel centrum op te richten om de mensen meer met kunst in aanraking te laten komen. Volgens hem hebben de mensen hier ontzettend veel kennis, maar zijn ze nauwelijks in staat om te analyseren en zijn ook weinig creatief. Wij herkennen het wel. Verder uitgebreid gesproken over de politiek, de corruptie en het referendum van woensdag 4 augustus. We lezen er ook veel over in de krant en we bediscussiëren het met Paul. De politiek hier is een verhaal apart. Woensdag wordt er gestemd over een nieuwe grondwet. Later meer hierover. Het is zo ‘hot’ en het kan mogelijk ook tot rellen leiden. We hebben daarom besloten om een dag eerder naar Nairobi te gaan waar we het minste risico op vertraging lopen.

De volgende dag naar een prachtig natuurreservaat op 2 km afstand van de stad: Lake Nakuru. Het is een van de meest bezochte parken van Kenia en dat is begrijpelijk. Ook hier weer een zeer diverse natuur, met twee grote trekkers: duizenden en duizenden flamingo’s en witte- en zwarte neushoorns. Wauw! Maar het leukste moment was wel de stop aan het einde van de dag op het uitzichtpunt. Ons dak stond nog open en we waren met Paul aan het discussiëren of het dak niet dicht moest. Paul antwoordde dat ze echt niet op het dak konden klimmen en op dat moment zat een mega baviaan al in de auto. Hans stond er ook nog in en had een spannende confrontatie. De aap wilde er met de complete boodschappentas vandoor. Ondertussen had hij al de koekjes te pakken gehad en een ander leeg doosje. Gelukkig konden we de fototoestellen redden! De aap werd door een andere chauffeur met stenen weggejaagd en omdat hij daardoor in het nauw zat liet hij Hans nog even zijn tanden zien, voordat hij met een pak sap vertrok. Daarna hebben we vreselijk gelachen!

Hell’s Gate en het kratermeer

Een van de weinige parken waar je ook kan wandelen is Hell’s Gate, dat vlak bij onze kampeerplek ligt. Dus daar moesten we naartoe. De eerste twee uur door een gedeelte van het park gereden, waarvan we nog zo duidelijk tegen Paul hadden gezegd dat dit deel niet interessant was…… Na onmogelijke zandweggetjes tussen de fabriekspanden door van de warmtecentrale uiteindelijk toch in het mooie gedeelte beland.
Onze reisgids vermeldde een prachtige afdaling naar een kloof, waar we wel een paar uur door konden brengen. Bij de ingang werden we verplicht om een gids in te huren en van te voren voor een wandeling van 1, 2 of 3 uur te kiezen. Hier baalden we enorm van, maar we kwamen er niet onderuit. De reden voor een verplichte gids zou liggen in het gevaar van de afdaling en het feit dat er de laatste jaren al heel wat mensen om het leven waren gekomen. Ja, ja. We kregen een Maasai jongetje mee, die oogde als een 11 jarig jongetje, maar toch al 16 bleek te zijn. Een schatje, die hard bijkluste om zijn school te kunnen betalen. Hij zat nog op de primary school.
Al vrij snel na de start kwamen we erachter waarom het hier Hell’s Gate heet. De afdaling bleek op sommige momenten een ‘hel’: glad en erg stijl. En hoe verder we in de kloof afdaalden, hoe warmer het water werd. De duivel had er prachtig werk gedaan. En de kleine gids? Die hadden we hard nodig om een beetje fatsoenlijk door de kloof heen te komen!

’s Avonds gegeten in het restaurant van de lodge met uitzicht op het kratermeer. Een volgende keer gaan we met een grotere zak met geld alleen naar dit soort accommodaties!

We kwamen in contact met een bioloog die ons uitnodigde om de volgende dag een wandeling door het sanctuary te maken. Die hebben we natuurlijk aangenomen. Ruim drie uur door de krater en over de kraterrand gelopen en het Savanne gebied daarbuiten doorkruist. Naast de zebra’s, giraffes en antilopen gewandeld en veel te weten gekomen over de bijzonderheden van dit gebied.
Binnen 24 uur zomaar twee wandeltochten. Een beetje lichaamsbeweging konden we na al dat hobbelen in de bus wel gebruiken.

Lake Naivasha

Na twee dagen reizen over de beste weg van Kenia (gemiddelde snelheid is dan toch niet meer dan 50 km per uur) zijn we in de Rift Valley beland, bij Lake Naivasha. Het meer is een toeristenpleister voor de stadsmensen uit Nairobi en is tevens het gebied waar met name de Nederlandse bloemenkwekers zitten. Je weet niet wat je ziet; kilometers en kilometers tenten met bloemen. Sommige bedrijven hebben meer dan 1000 werknemers in dienst die met bussen worden opgehaald, of in huisjes op het terrein wonen. We werden er niet vrolijk van en het idee om tussen de werknemers en de massa’s toeristen op een camping te zitten was niet erg aanlokkelijk.
Gelukkig vonden we, helemaal midden in de bush, ver weg van iedereen en alles, boven op een berg van 2000 meter, een geweldige camping. We zijn de enige kampeerders en zitten nu vanuit de bush te schrijven, onder het genot van een paar gekookte zoete aardappelen. Hoe aangenaam kan het leven zijn.

En het schijnt zo te zijn (het is nu donker dus we kunnen het niet zien) dat er ergens beneden een cratermeer is waarop het restaurant drijft van de lodge. De bewaker heeft net voor ons een koud biertje gehaald…..
Ook dit is Afrika!

Malindi

Tsavo East hebben we aan de oostkant van het park verlaten en we zijn doorgereden richting de Indische Oceaan. Hoe meer we de kust naderden, hoe groener het werd. De mensen die hier wonen zijn Swahili; een mix van allerlei nationaliteiten, met veel invloeden van Indiërs, Arabieren en Europeanen.
De bewoners op het platteland wonen in klei-hutten met daken van bananenblad. We kwamen de meest kleurrijke nederzettingen tegen, maar het was moeilijk om te fotograferen. De bewoners zijn totaal anders dan de Maasai. Veel zijn moslim en willen absoluut niet gefotografeerd worden. De massa’s kinderen komen je allemaal begroeten, maar hoe meer we de stad naderden, hoe meer er gebedeld werd. Het platteland oogt rijk, er is in ieder geval genoeg water en er wordt veel verbouwd.
Vlak voor we Malindi binnenreden kwam er ineens een hoop herrie van onder de auto. Na een hele dag gehobbel en gejakker over alleen onverharde wegen was de beschermplaat van de versnellingsbak losgeraakt. Even waren we bang dat we in het donker met een kapotte auto kwamen te staan, maar gelukkig hebben we het stadje bereikt. In Malindi werden we opgewacht door het inmiddels ingeseinde nichtje van Paul. Dankzij haar connecties in de horeca kwamen we in een prachtig maar toch goed betaalbaar hotel. Hier willen we wel een paar nachtjes blijven.
De eerste dag wat gerelaxt om onszelf en de batterijen op te laden en wat fotogeheugen vrij te maken. Het regende de hele dag en veel plekken in de stad waren haast niet te bereiken. Malindi is, ver voor de regen, ook overspoeld door Italianen. Het stikt er van de Italiaanse Vespa tuk-tuks (taxibrommertjes) en ’s avonds zelfs gegeten bij een ware pizzeria. Het was overigens heerlijk.
Woensdag op de markt van Malindi ‘gezwommen’ en stiekem zoveel mogelijk mensen gefotografeerd. Daarna de oceaan bekeken en doorgereden naar de ruïne van een moslimnederzetting uit de 14de eeuw (Gede). Daar hoorde een rondleiding door de vlindertuin bij. Eenmaal binnen bleken de vlinders op een hand te tellen…

Vandaag een kort bezoek gebracht aan Mombasa. Het is leuk om een keer gezien te hebben, maar geen stad om lang te blijven. Het fort Jezus stelt niet veel voor en er is haast niets over van de ‘oude stad’. Wel bijzonder is de mix van allerlei culturen. We hebben heerlijk geluncht in een Arabisch koffiehuis.
Ons verblijf in Malindi was zeer aangenaam, maar nu wel lang genoeg. Deze plek heeft een aantal nadelen: de enorme hitte, de gigantische hoeveelheid (malaria) muggen (die niet meer gevoelig lijken voor de repellent) en het sekstoerisme. Dat laatste is wel heel erg. Veel oude Europeanen (mannen en vrouwen) die hier op zoek gaan naar een gekleurd speeltje. Het is echt walgelijk.

Na een week reizen weten we inmiddels wel wat de gemiddelde snelheid op de hoofdwegen is. Vandaag voor de zoveelste keer onze plannen bijgesteld.
We hebben besloten om toch maar de ‘snelweg’ te nemen richting Nairobi om uiteindelijk bij Lake Nakuru uit te komen. Het is een behoorlijke afstand waar we wel twee dagen over gaan doen. Weer terug naar de koelte, de bergen, de de muggenloze natuur. Naar het land van de Kikuyu’s, waar Paul vandaan komt.

Tsavo East

Na ons primitieve avontuur in Amboseli besloten we om eerst een nachtje bij te komen in een hotel met een privé douche en toilet. We belandden in een doorgangsstadje tussen Nairobi en Mombasa, vlak bij de ingang van het nationale park Tsavo East. Heerlijk zacht en schoon geslapen!
Daarna het gigantische park bezocht. Het is een stuk ruiger dan Amboseli en er komen ook veel minder bezoekers. De beesten zijn daardoor ook minder aan mensen gewend en vertonen natuurlijker gedrag. Het is daardoor moeilijker spotten, maar de natuur is wel prachtig ongerept.

Door de enorme afstanden werden we gedwongen om binnen het park te slapen. De camping bleek een niet-omheind terrein vlakbij een drinkplaats van de beesten. De ‘werknemers’ verveelden zich stierlijk met niets doen. Natuurlijk wilden ze wel de wc schoonmaken (waar de muizenkeutels en andere gore zooi op de wc bril lag), maar we denken dat het nu nog moet gebeuren. Wel schandalig hoor om de toeristen hiervoor zoveel te laten betalen.
Het was nog niet donker of het leeuwengebrul begon al. Paul deed het zo’n beetje in zijn broek van angst. Tot 20.00 uur een vuurtje gestookt om ongenode gasten buiten te houden en daarna maar de tent in gekropen. Wij hebben heerlijk geslapen; onze Keniaanse gastheer heeft nauwelijks een oog dicht gedaan.

’s Ochtends vroeg de boel ingepakt in de hoop nu de leeuwen niet alleen te horen maar ook te kunnen zien. Helaas niets gevonden, maar wel allerlei andere geweldige beesten. Veel hippo’s en krokodillen en ook nu weer olifanten, maar dan met een oranje tintje van de oranje aarde.
Gezien de grootte van het park is het haast onmogelijk om stropers buiten de hekken te houden. Met regelmaat kom je dan ook skeletten tegen van olifanten. Het is echt dramatisch. We verdenken de campingmedewerkers ervan dat ze samenwerken met de stropers….

Van Namanga naar Amboseli

We hebben na een goed ontvangen presentatie afscheid genomen van de leden van de board, althans lijfelijk. Sinds we vertrokken zijn uit Namanga hebben we al verschillende keren weer telefonisch contact met iedereen gehad. Erg grappig.

En ook dit keer zijn we weer zo hartelijk bedankt voor onze aanwezigheid. De Maasai-hoek die we willen maken in huis wordt steeds groter!

Ondanks een aanlokkelijk aanbod om nog mee te gaan naar een tweedaagse training voor de head-teachers hebben we toch besloten om met onze safari te beginnen. Na de nodige boodschappen in de lokale winkeltjes en marktstandjes zijn we vertrokken naar het Nationale Park Amboseli, op zo’n 2 uur rijden van Namanga. Wat heet rijden; het is een en al gehobbel op zandwegen die geheel uitgesleten zijn door auto’s die er overheen jakkeren!

Het park is echt fantastisch. Het ligt aan de voet van de Kilimanjaro en kent een grote diversiteit aan landschappen, waardoor er erg veel verschillende beesten leven. We hebben er van alles gezien, maar ook minder bekende beesten zoals de cheeta, serval en vos. En verder ook erg veel vogels, zoals de marabu, kraanvogel, secretarisvogel, visarend, en veel soorten steltlopers. Maar het park staat vooral bekend om zijn olifanten. Het is ongelofelijk om een weiland vol te zien staan met grote grijze koeien.

We hebben twee nachten buiten het park gekampeerd. Om binnen de hekken te kamperen is gewoon onbetaalbaar. Voor een camping met niets betaal je als toerist $ 25,- per persoon.

Kamperen met Paul is overigens een belevenis. Het blijkt dat hij alleen erg moderne campings gewend is, met een prachtig grasmatje en van allerlei faciliteiten. Dat is toch echt wat anders dan kamperen in de bush aan de voet van de Kili. We hebben ook enorme lol gehad om het servies wat Paul had gekocht. Het was gewoon aardewerk en hij had het niet speciaal verpakt. De helft is dus nu gebroken.

Presentatie voor de head-teachers

Het is inmiddels al de een na laatste dag van ons verblijf in Namanga. Gisteravond tot laat in de nacht nog gewerkt aan een presentatie voor de head-teachers, met daarin de bevindingen van de schoolbezoeken en de ideeën om de onderwijsresultaten te verbeteren.
Onze belangrijkste conclusie is toch wel dat samenwerking met de families, de community en de mensen buiten de community van enorm belang zijn. De grootste uitdaging is om alle kinderen naar school te krijgen en ook te houden. Met name diep in de binnenlanden worden meisjes al op jonge leeftijd besneden en kunnen vanaf dat moment worden uitgehuwelijkt. En jongens zijn al op jonge leeftijd belangrijk voor de verzorging van de kudde. Onderwijs is voor veel Maasai mensen nog een betrekkelijk nieuw fenomeen.
De presentatie werd goed ontvangen en ze waren blij met de praktische handreikingen. Desondanks werd er tussendoor druk gebeld, gingen er mensen even met de motor weg of werd de krant gelezen. Ook dit is Afrika!

Voor het naar bed gaan vinden we dit exemplaar van 6 cm voor de deur.

Olmanie

Vandaag een bezoek gebracht aan de 10e en laatste school die door het Catharina Fonds wordt gesteund. De school ligt afgezonderd van de rest en is alleen ‘goed’ bereikbaar met een landrover. De weg gaat door Tanzania en is bijna een kermisattractie met zoveel hobbels, kuilen en ‘afdalingen’. Samen met leden van de board gingen we op weg. De meeste leden waren er zelf ook nog nooit geweest. We zouden om 11.00 uur vertrekken, maar dat werd uiteindelijk half een. Bij aankomst zaten er meer dan 70 ouders in prachtig traditionele Maasai-kledij onder een boom op ons te wachten. Het was inmiddels al 14.00 uur en de ouders zaten daar al sinds 11.00 uur. In onze ogen schandalig, maar niemand schijnt het hier erg te vinden. Het was een geweldige, lange meeting waar alle leden van de board, belangrijke leden van community en gelukkig ook een aantal ouders uitgebreid aan het woord kwamen. Tussendoor was er een uitvoering met dans en zang. En last but not least kwamen wij zelf aan het woord en kregen we van de Maasai-ouders allebei een cadeau dat alleen aan belangrijke mensen wordt gegeven. Maartje een sjerp van kralen en Hans een met kralen versierde wandelstok. We zijn door deze ouders geadopteerd en hebben van hen ook een Maasai-naam gekregen. Hans heet nu Saruni, wat  ‘iemand waar je altijd naar toe kunt gaan’ betekent. Maartje heeft de naam Nalepo gekregen. Deze naam heeft twee betekenissen: ‘bron van de rivier’, maar ook ‘in staat om te voeden’.
Daarna weer een traditionele lunch, met geroosterd geitenvlees als voorgerecht en een bord vol traditioneel eten als hoofdgerecht. Ze vinden ons maar raar dat we zo weinig eten!
Het was een geweldige dag. Dit hadden we van te voren niet kunnen bedenken. De school is arm, maar de leraren zijn bereid om alles te geven om het onderwijs hier op een hoger peil te krijgen. En dat alles in een omgeving die zo mooi is. Maartje wil hier wel een tijdje verblijven om onderzoek te doen en om de school te ondersteunen. De head-teacher heeft haar al een bed aangeboden in het huisje waar al 6 leraren wonen. Iedereen is hier welkom en alles wordt gedeeld. En dat is heel erg oprecht!

Een bijzondere zondag

Vandaag zouden we om 10.00 uur worden opgehaald door Paul en Koringo voor een bezoek aan de kerkdienst van pastor Paul. Maar zoals dat hier in Afrika gaat, werd dat natuurlijk later. En klein uur later dan gepland kwamen we aan in de kerk waar we opgewacht werden door een zingende en dansende menigte. Ze hadden al die tijd op ons gewacht…
Het was een bijzondere dienst met een hoog hallelujagehalte en tig herhalingen zonder enige inhoud. Al met al een zit van 2,5 uur maar het was absoluut de moeite waard. De zang ging ons door merg en been en de dans en liederen vormden een hoogwaardig amusement. De meiden hier kunnen zo verschrikkelijk hoog en prachtig zuiver zingen. We werden speciaal welkom geheten door pastor Paul en mochten, zoals het echte gasten betaamt, de menigte nog toespreken. Kortom, een geweldige belevenis.
Maar het mooiste was misschien nog wel het bezoek aan een aantal communityleden die ons uitnodigden om te komen lunchen. Onder de boom, omringd door het kookvuur, de hutjes en het vee werd ons een fantastisch maal aangeboden. De mannen zitten achterover en de vrouwen koken en serveren het eten en wassen de boel weer af.

Voor het avondmaal waren we bij Koringo thuis uitgenodigd. Ook dat was een spektakel. Iedereen woont hier zo verschrikkelijk primitief, maar in zo’n geweldige omgeving. Dan wil je graag buiten eten. De Kenianen vinden het nu koud, maar voor ons is het een aangename temperatuur. Warm genoeg om ’s avonds buiten te kunnen zitten en niet te warm om overdag nog van alles te ondernemen.
Eten betekent hier: een vol bord met heel veel vlees, aardappelen, rijst, een klein beetje groente en heel veel jus (soup). En soms een soort roti erbij en dat alles eet je natuurlijk met je handen! Gelukkig komt voor die tijd een van de dames met water voorbij, zodat je met schone handen aan je maaltijd kunt beginnen.
Er was speciaal voor ons bezoek een heel gezelschap gearriveerd, tevens om de vrouw van Koringo te helpen. Het kostje werd in de kleine huiskamer gekookt en de vrouwen bleven de hele avond binnen zitten. Koringo heeft een generator en die ging al snel aan, omdat de dames binnen televisie wilden kijken.
Het is hier trouwens altijd een soort zwaan-kleef-aan. Je weet nooit met hoeveel mensen je ergens naartoe gaat en waarom er zoveel mensen zijn uitgenodigd. Het is erg grappig!

’ s Avonds met veel meer mensen dan gepland naar de WK-finale met het Nederlands elftal gekeken. Bijna alle head-teacher waren er, plus de staff en de board-members en dus nog wat aanhang. We kregen cadeautjes en sommigen hadden oranje kleren aan. Echt zo leuk. Balen natuurlijk dat “we” niet gewonnen hadden, maar dat lag, volgens onze gasten, ook aan de scheidsrechter.

Nog 4 scholen en toen aan het werk!

Gisteren nog 4 scholen bezocht, samen met twee medewerkers van Edukans Kenia en een mega afvaardiging van the board en the staff. Het was een complete invasie (11 mensen), maar het lijkt hier niemand te deren. Ook de ontvangstcommitees worden steeds groter, zodat we wel met twintig mensen in een kantoortje zaten van hooguit 10 vierkante meter.

Op een van de scholen ook geluncht. De ouders hadden speciaal voor ons een geit geslacht en geroosterd. En dan moet je kluiven.

Vandaag even een dagje rust, athans geen officiele bezoeken. Maar aan aandacht geen gebrek. Met regelmaat komt er iemand langs om te kijken of het wel goed met ons gaat.
Maartje heeft de hele dag samen met Taney gewerkt aan een plan om de opbrengsten van de scholen te vergroten. We zetten in op nog meer samenwerking met de ouders, maar dan ook in praktische zin op school én een dialoog tussen de ouders, leerling en leraar om beter samen te werken. Verder werken we plannen uit om leraren bij elkaar in de klas te laten kijken en de leraren van de scholen met elkaar uit te wisselen. En last but not least, een exchange program voor de leraren en directeuren en ouders met scholen in Nederland. Erg leuk! Het lijkt wel werk, maar dan in een geweldige omgeving. Dinsdag hebben we een presentatie voor de directeuren van de 10 scholen en woensdag een evaluatie van alle bevindingen voor de board members van de NGO.
Hans heeft de halve dag geprobeerd om email contact te krijgen met Nederland. Inmiddels zijn er meerdere mails verstuurd, waarvan we het vermoeden hebben dat die niet aangekomen zijn. Verder heeft Hans alle locaties van de scholen in kaart gebracht.
Ons maatje Paul is voor ons naar Nairobi. Hij regelt daar een auto en tenten. We hebben namelijk besloten om tijdens onze safari toch te gaan kamperen. We vertrekken donderdag.

Verder nog een klein avontuurtje meegemaakt. Hans ontdekte een slang in de hal van het hotel en kwam ons halen om de slang te laten zien. Het personeel had het nog niet opgemerkt, maar toen we hen attendeerden op de slang stond iedereen opeens op tilt. De slang (50 cm) bleek een jonge black mambo te zijn. Die zijn zeer gevaarlijk en dus werd deze direct gedood door een Maasai man. De rest van het personeel was zogenaamd niet bang, maar niemand durfde de slang te naderen. De 8 cm grote spinnen, torren en kakkerlakken in onze kamer vallen daarbij in het niet (we slapen gelukkig onder een klamboe). Elke keer als we nu de kamer binnen komen is het eerst inspectie. Wie vertelt ons dat er niet nog meer van die jonge exemplaren rondkruipen? Niemand is hier bang, maar we werden wel direct gewaarschuwd dat we tijdens de safari vooral de auto niet uitmogen in verband met de slangen. Oké, dat is ook Afrika.

Scholenbezoek

We hebben inmiddels in twee dagen al 5 scholen bezocht.

Ook dit is weer erg speciaal. We worden overal heel officieel ontvangen door de head-teacher / principal en leden van de community. De community kiest een chairman die een verantwoordelijkheid heeft in de samenwerking met de school. En verder zijn er parent representatives en gewoon leden van de community die betrokken zijn bij de school.

De ouders zijn een belangrijke factor in de school. Beslissingen van de school worden pas genomen als de ouders het ermee eens zijn. Het Catharina Fonds (CF) stimuleert deze participatie ook. Er wordt pas geld gegeven als ook de school en de community hun best doen om zaken voor elkaar te krijgen. Een vorm van co-financiering / chipping in.

De regering betaalt een aantal leraren en de head-teacher. Dit zijn opgeleide mensen. Maar het aantal leraren dat een school toegewezen krijgt is nooit voldoende om het aantal kinderen les te geven. Er zijn dus ook (niet-opgeleide) leraren die door de ouders (soms) worden betaald en een paar leraren worden gefinancieerd door het CF.

Ook in de bouw van leslokalen is er sprake van co-financiering. En hoewel iedereen hier erg arm is, lijkt het wel goed te werken. Een school in de binnenlanden, die pas sinds kort een bijdrage krijgt van het CF, heeft in een zeer korte tijd zelf twee leslokalen en bankjes gefinancieerd. De ouders hebben hier daadwerkelijk koeien voor moeten verkopen. Deze school, Mopia, is tot nu toe de school die de meeste indruk heeft gemaakt. In een sneltreinvaart wordt hier het onderwijs ontwikkeld in een geweldige co-operatieve sfeer. En de ontvangst was er een om van te dromen.

Aankomst in Namanga

Met z’n vieren op weg naar Namanga nog even een shop aangedaan in een buitenwijk van Nairobi. Op zoek naar een telefoonkaart, want dat is hier heel erg belangrijk. Iedereen heeft een mobiel (ook de Maasai mensen in de bush) en ze bellen voor iedere vraag die maar in ze opkomt.
De weg van Nairobi naar Arusha (Tanzania) gaat langs Namanga. Er wordt hard gewerkt aan een nieuwe weg, die nog niet af is ?
Het is opvallend dat het overal zo schoon is; geen plastic en vuil langs de weg, zoals in veel andere landen. De Maasai, die met hun kuddes geiten en koeien door de velden trekken, zijn zich heel erg bewust van het gevaar van zwerfvuil. Zij ruimen het zwerfvuil, als dat er al is, dus op. Ze zijn sowieso heel erg natuur- en diervriendelijk in tegenstelling tot de mensen in de stad. Koringo vertelt er graag over. Zo worden de ezels in de stad misbruikt en moeten ze veel te zwaar werk doen. De ezels worden door de Maasai met respect behandeld en krijgen alleen een lichte belasting.

Na aankomst in Namanga een meeting met de boardmembers van de Keniaanse NGO. Met elkaar het programma besproken op een heel democratische wijze. Iedereen mag zijn zegje doen, iedereen mag speechen. Daniel, de vice voorzitter, oogt als een Mandela die op een heel formele en  rustige wijze iedereen in zijn waarde laat.
De dames van de staff en het bestuur zijn zeer geemancipeerd en vrouwlievend. Maartje werd nog even apart genomen met de vraag of zij wel echt samen op een kamer wilde slapen met Hans.
Lois Puly schrijft ook een boek over vrouwenbesnijdenis. Nog eens kijken of we hier een keer met haar over kunnen praten. Het is zo’n interessante vrouw.

’s Avonds met leden van de NGO en de staff voetbal gekeken. Wat een happening. Ze zijn natuurlijk met z’n allen voor Nederland! Wij blij dat Nederland gewonnen heeft. Dat wordt zondag feest!
In twee dagen al zoveel gedaan, gezien en gehoord dat het lijkt of we hier al weken zijn. We voelen ons hier enorm karibu (welkom). Asante (dank je wel).

Aankomst in Nairobi

Na een prima vlucht van 7 uur geland in Nairobi. Het duurde ‘even’ voordat we aan de beurt waren om een visum te kopen, maar dan heb je ook wat. Een dikke sticker en tig formuliertjes rijker stonden we na 1,5 uur in de aankomsthal.
Daar stonden (John) Koringo en Paul (Kinyua) reikhalzend naar ons uit te kijken. Zij hadden al 5 uur staan wachten (ze wilden de files in Nairobi omzeilen om maar op tijd te kunnen zijn en ze hadden Jeroen immers beloofd heel goed voor de gasten te zorgen!). In een geleende auto in het pikkedonker over een onverharde weg vol kuilen naar Maasai Safari Lodge aan het Nairobi National Park. Dat alleen al was een belevenis. De lodge is alleen per auto te bereiken en levensgevaarlijk om te lopen.
Het bleek een geweldige lodge te zijn. Echt zo’n koloniaal aandoend geheel, met bamboe meubels, diverse terassen, een zwembad en een prachtige tuin. En overal zaten ‘onzichtbare’ bewakers om ons (en de leeuwen die ’s nachts naar het zwembad komen) heel goed in de gaten te houden. We kregen allebei een eigen huisje dat we vriendelijk hebben afgeslagen. Tja, het is ook lastig als je als getrouwd stel twee verschillende namen hebt.
De speciaal voor ons gebleven kok heeft nog een heerlijke maaltijd bereid. Geen kilo geitevlees (voor € 6,-), zoals op de menukaart stond, maar gewoon een bescheiden portie vlees en groente.
De volgende ochtend nog gewacht op de eigenaar die uiteindelijk niet kwam opdagen. Dit is Afrika!

Vluchtgegevens Kenia