Cuenca

Op een gammel stoeltje, met een zo mogelijk nog gammeler toetstenbord, schrijven we aan ons blog. Allebei op een andere computer aan een ander bericht. Ergernis ligt anders snel op de loer :-).
Het is de derde dag in Cuenca. Een middelgrote plaats midden in de Andes. Ook hier is het hoog, zo'n 2500 meter en dat merk je.

We vinden de stad leuker dan Quito; het is hier rustiger, schoner en er staan minstens zulke mooie Koloniale gebouwen als in Quito. Het is hier ook wat gemoedelijker en er heerst een meer relaxte Zuid-Amerikaanse sfeer. Ach ja en dan kan het ook gebeuren dat je naar een museum gaat voor moderne kunst, en dat je naar de collectie moet zoeken. Zaal na zaal is leeg, maar gelukkig toch nog 3 ruimtes waar wat te zien is. En het gebouw, met al z'n binnenplaatsen, is prachtig.

Op ongeveer 30 kilometer afstand ligt het Parque Nacionale Cajas. Onderweg van Guayaquil naar Cuenca rijden we er al doorheen. Zondagochtend 08.00 uur haalt de taxichauffeur ons op om ons te droppen bij het registratiepunt. We mogen onze naam, paspoortnummer, leeftijd en nationaliteit daar achterlaten. Voor de statistieken, nemen we aan, want er is verder niemand die controleert of je het gigantische grote gebied weer verlaat. Een kaart van het gebied is niet voorradig. Er is wel een aantal gemarkeerde routes aangegeven, dat dan weer wel. We doen het dus met de markering, een foto van de kaart (lang leve het digitale tijdperk) en de GPS van Hans. Tja, en dan gaat het om vertrouwen...

We plannen om eerst een rondwandeling te maken langs een groot meer en daarna nog 2,5 uur verder te lopen naar een punt op de weg waar de chauffeur ons komt halen. Hoewel we af en toe wat stijgen en dalen, is dit normaal gesproken prima te doen. Maar de hoogte (ca 3900 meter) nekt me. Een paar stappen stijgen en ik word zo duizelig als wat. Pap in de benen en een loodzwaar gevoel. Voetje voor voetje schuifelen we langs het meer en maken we de meest prachtige foto's. De wandeling rond het meer weten we te voltooien, maar het punt op de weg waar we hebben afgesproken met de chauffeur gaan we niet halen. Gelukkig hebben we een telefoonnummer. Dat is reuze handig als de mobieltjes geen bereik hebben en de dame achter de receptie geen 06 nummers kan bellen. Gelukkig komt er een bus langs, die ons een mega dure lift verschaft ($4,-). En dan komt het allemaal toch weer goed :-).

Vandaag kaartjes gekocht voor de busreis morgenochtend vroeg naar Macas. Volgens de dame van ons vorige hotel moet het een prachtige tocht zijn. Het is altijd weer afwachten of het genieten van de mooie uitzichten het wint van de angst om met bus en al het ravijn in te storten. Ik hoop altijd maar weer dat de chauffeur 's avonds ook heelhuids thuis wil komen. Morgen dus naar Margarita. We zijn benieuwd wat we daar aantreffen. Het wordt vast wel weer erg leuk. Kan niet missen.

Geluk op de Galapagos

Hoewel we al weer drie dagen geleden van de Galapagos vertrokken zijn, toch nog even wat meer over onze belevenissen.

De groep bestaat uit 12 personen, afkomstig uit Engeland, Amerika, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland en ontwikkelt zich tot een heel hecht leuk gezelschap. Het is een gemeleerde groep van midden twintig (Hannah, Lisa), dertigers (Piya, Richard & Nadine), vijftigers (Brandon & Deanne), zestigers (Willy & Maria), tot een zeventiger (Margit). Margit, in Ecuador luisterend naar de naam Margarita, woont inmiddels al weer 5 jaar in Ecuador en heeft met haar reisorganisatie gedurende 30 jaar tours naar de Galapagos georganiseerd. Een erg actief en levendig mens. Ze woont in Macas en we gaan haar over een paar dagen opzoeken. Een ander bootje van dezelfde rederij vaart met ons op, maar we ergeren ons aan meerdere personen uit het gezelschap op die boot. We treffen het met onze groep.

Op de laatste avond meren we aan in Puerto Ayora en gaan we even stappen. We hebben de grootste lol in een karaoke-bar. Bij het afscheid maken we snel een groeps-whatsapp aan en op dit moment wisselen we nog constant berichtjes en selfies (sealfies) uit vanover de hele wereld. Het is een reislustige groep.









De zee is bij tijd en wijle behoorlijk heftig. Tijdens het varen is het niet mogelijk om een douche te nemen en het is een hele uitdaging om zonder blauwe plekken in bed te belanden. Het is echt wennen.
Terwijl wij ons druk maken om de deinende zee, maakt de engineer zich een beetje zorgen over een rammelende motor. Als gevolg daarvan meren we aan in de hoofdstad van de Galapagos, Puerto Baqueriz Moreno op Isla San Christobal. Een mooie gelegenheid om het museum over de Galapagos te bezoeken. De monteur van de rederij is er niet gerust op en vaart een nacht mee. Deinende zee is tot daaraantoe. Maar stuurloos dobberen op zee is geen prettig idee.

De zee is overdag redelijk rustig en een bron van natuurschoon. Iedere dag snorkelen we minimaal één keer en iedere keer hebben we het meeste geluk van de wereld. Het is alsof we aan het zwemmen zijn in een gigantische screensaver. Na een paar keer tussen de haaien te hebben gezwommen worden we te enthousiast en zwemmen we achter een knoeperd van een haai van minstens 2.5m aan. Maar dat blijkt een gevaarlijk exemplaar en we worden direct uit het water geroepen. Zo snel mogelijk iedereen de panga in! We treffen het weer: de groep is nog compleet.
Even verderop weer gewoon het water in waar we als in een tropisch aquarium meezwemmen met gigantische zeeschildpadden en stekelroggen. Om de haverklap komt er een zeeleeuw nieuwsgierig langs je heen zwemmen op minder dan een meter afstand.
Eén dag zwemmen we tussen twee grote rotsen door. Hoewel de zee er nog geen 50m diep is, is het water zo helder dat we dicht bij de bodem wel 30 haaien zien rondscharrelen.
(Met dank aan  Richard voor de onderwaterfoto).

Ook aan land hebben we veel geluk. Het was maar de vraag of we de albatros zouden zien, want die is normaal in december vertrokken, maar we treffen nog een stuk of 5 jongen die zitten te wachten tot hun ouders terugkomen met een lekkere visoliemaaltijd.
Een van de laatste dagen zien we vanaf het land een grote groep zee
schildpadden, die zich opmaken voor de nacht om eieren te kunnen leggen. Lang leve de natuur en de voortplanting. We zijn getuige van een stel parende zeeschildpadden. Hoe mooi wil je het hebben?