Canterbury

Oudejaarsavond komen we vrij laat aan op het schiereiland ten oosten van Christchurch. Freedom campen is hier compleet aan banden gelegd en we belanden via de touristinfo op een heel klein campinkje, genaamd de Wilderness Camp in Little Akaroa. We blijken niet de enigen te zijn. Het staat helemaal vol met Nieuw Zeelandse familie- en vriendengroepen. Erg gezellig allemaal. Om 12 uur begint het feest op de camping, maar wij verdwijnen na de champagne heel saai al snel ons bed in. Ongelooflijk dat we na 13 weken reizen nog moe kunnen zijn en een gat in de dag kunnen slapen.
1 januari is het geweldig mooi weer en vermaken ons met een boek, ondertussen loerend naar alle maffe dingen die op de camping gebeuren. Slip & Slide (soort zeepbaan) voor de kids, cricket, rugby. Er wordt heel veel plezier gemaakt met elkaar. En natuurlijk wordt er gezwommen, gevist, gesurft en gevaren. Het lijkt wel of elke Nieuw Zeelander tenminste een boot, een wetsuit, een hengel en een surfboard heeft. De watertemperatuur is heerlijk en ook wij belanden in zee.
Op 2 januari is er een community diner naast de camping, waar ook de campinggasten voor uit zijn genodigd. Het lijkt ons de moeite waard om er bij aan te schuiven en blijven nog een extra nachtje. Een van de mensen die hier een huisje heeft blijkt een bekende kok te zijn. Hij organiseert de handel; geholpen door een grote groep vrijwilligers. De fish and chips vallen wat tegen, maar het is super gezellig.

De inlandse weg naar Kaikoura blijkt open te zijn en ook de eerste whale watch tours zijn weer van start gegaan. We wagen het erop. We willen heel graag Kaikoura zien na de aardbeving van november en ook de walvissen staan hoog op ons verlanglijstje.
De weg is begaanbaar, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Onderweg zien we enorme aardverschuivingen, maar toch is het nog moeilijk te overzien wat de schade is. Eenmaal in Kaikoura horen we dat de bodem tussen de 1 en 8 meter omhoog gekomen is. Het kustlandschap is totaal veranderd. Met hoogwater zijn nu rotsblokken te zien, die anders onder water stonden. Een oude man die aan het water woont vertelt ons er spontaan over. Zijn uitzicht is radicaal veranderd.

Er vliegen af en aan helikopters die water sproeien. Het blijkt geen brand te zijn, maar een manier om de bergen weer schoon te krijgen van gevaarlijke rotsblokken en aardverschuivingen. Aan de bergen hangen ook klimmers; zowel de klimmers als de helikopters krijgen aanwijzingen van ingenieurs zodat de berghellingen min of meer schoongeveegd worden.
De bodem in de haven is dusdanig omhoog gekomen dat de boten alleen nog maar kunnen varen met hoog water. Met laag water wordt de grote whale watch catamaran met een trailer aan de kant gebracht, anders zou hij droog vallen. In plaats van 16 vaarten met 4 boten kan er maar 1 boot varen, die maximaal 3 tochten kan maken.
Het is een super gok of we mee kunnen op een walvisspot tocht. Alle boekers van de afgelopen maanden gaan voor en we staan op een wachtlijst. De hele vakantie hebben we al geluk en nu ook.
We mogen op de 3e tocht mee en zien behalve enkele albatrossen ook een walvis (sperm whale)! Echt te gek.
De wandeling daarna, van de haven over het eiland naar de parkeerplaats is zo mogelijk nog mooier. Het schiereiland van Kaikoura is ongelooflijk mooi. Helemaal nu er nog erg weinig toeristen zijn.

Tot onze verrassing is de kustroute naar Christchurch weer open. Op naar de laatste bestemming.
En ook Christchurch heeft erg te lijden van de aardbevingen, maar dan van 6 jaar geleden. Het is een grote bouwput, met allemaal popup winkeltjes, kunst en restaurantjes.

Het is een hele mooie stad in wording. Het museum voor moderne kunst is top. Na 5 jaar gesloten geweest te zijn (de kelder was een meter verzakt) is de collectie weer te bezichtigen.
Verder genieten we van de laatste dagen mooi weer op de camping. Nog even luieren voordat we de reis van 36 uur naar huis aanvaarden.

Mount Cook

Na de kust van The Catlins gaat de reis weer naar het binnenland.
Op advies van andere reizigers besluiten we om Mount Cook {of Aoraki in Maori) ook vanaf deze kant te bekijken. Eerder was Mt. Cook al zichtbaar bij Lake Matheson in de buurt van de Fox Glacier, maar vanaf deze kant zou het nog mooier worden.
De weersvoorspellingen zijn ons goed gezind; bij Mount Cook belooft het zonnig en warm te worden.


De eerste overnachting is op een freedom site aan de oostkant van Lake Pukaki.
Een kilometerslange onverharde weg brengt ons naar een idyllisch plekje aan het turquoise water
met uitzicht op Mt. Cook. Het is er zo relaxed en weg van alles dat we er nog maar een nachtje aan vast plakken. Heerlijk met een boekje in zomerkleren in de zon. Later wordt het zo heet dat de schaduw hard nodig is. Aan het eind van de warme dag wagen we ons zelfs nog even in het ijskoude water van het gletsjermeer.

Het merengebied staat bekend om de donkere nachten en de plek waar de mooiste sterrenhemels gefotografeerd kunnen worden. 's Nachts proberen ook wij, in de ijskoude lucht, foto's te maken van de prachtige sterrenhemel. Maar dat valt nog niet mee.

Vanaf Lake Pukaki is Mount Cook goed te bereiken als een dagtrip. We gaan wandelen tijdens een prachtige zonnige dag. Dat kan hier ook wel anders zijn.
Tot onze grote verbazing komen we tijdens de geweldige wandeling naar het gletsjermeer Fiona, Mike en de kids weer tegen die we op Stewart Island hebben ontmoet. Ook hier is de wereld klein.

Vanaf Mount Cook moeten we dezelfde weg weer terug. We rijden Lake Pukaki voorbij en komen bij Lake Tekapo. De plaatselijke hotsprings blijken ook een sauna/douchearrangement te hebben. Gauw nog een uurtje badderen om vervolgens snel een slaapplek te zoeken. Hier is het zo mogelijk nog donkerder en we doen 's nachts opnieuw pogingen om de sterrenhemel te fotograferen. Het blijkt echt een vak apart te zijn. We hebben niet de juiste apparatuur bij ons. Maar hoe dan ook, die sterrenhemel staat in ons geheugen gegrift.