Olmanie

Vandaag gaan we naar Olmanie. Deze school ligt diep in de ‘interior’, maar op de mooiste locatie van allemaal. We gaan er een nieuw, door het Catharina Fonds betaald, klaslokaal openen. Joshua, een nieuw lid van de board in Namanga, gaat met ons mee. De lange onverharde weg loopt via Tanzania en is alleen met een goede fourwheel drive te nemen. We krijgen een hartelijke ontvangst door schoolkinderen en leraren maar ook door vele ouders, die erg betrokken zijn.

De afgelopen maand is door de 1% Club ook het bedrag voor een kleine veestapel rondgekomen. Als extra verrassing mogen we dus ook 5 koeien en 5 geiten aanbieden. Het vee wordt al een tijdje in bedwang gehouden en na het openen van het klaslokaal gaan we snel door met een bijzondere taak: het overdragen van het vee aan de school en het brandmerken van het vee met een merk van het Catharina Fonds. De kudde blijft eigendom van het Catharina Fonds, de school heeft het vruchtgebruik ervan. Zo zal de melk gebruikt worden voor de maaltijden van de leerlingen, of verkocht worden ten gunste van materialen voor de school. Daarnaast wordt het vee gebruikt om leerlingen te leren hoe ze met de dieren om moeten gaan. Voor de Maasai is vee erg belangrijk en brengt het onderwijs en de traditionele manier van leven dichter bij elkaar.

Het vee drijven we, onder begeleiding van zang en dans, naar de kraal waar ook de scholieren en ouders staan te wachten. Zowel de dieren als wijzelf worden bij de ingang gezegend, dat wil zeggen besprenkeld met melk uit kalebassen. De brandijzers worden uit het houtvuur gehaald en Maartje, Hans, Koringo en Joshua mogen allen een koe merken, Tanei een geit. Het is een hectische toestand en de koeien en kalveren zijn amper in bedwang te houden. Vooral het merken van de geiten ziet er zielig uit.

Hoe zielig ook voor de beesten, voor alle aanwezigen is het een groot feest. Er wordt door iedereen gedanst en gezongen en een paar kinderen voeren traditionele dansen op. De vliegen hebben intussen hun eigen feestje omdat ze de melk hebben ontdekt op de fotocamera. Na de dans willen veel mensen een woord van dank zeggen en zien een paar sprekers de kans om de speech wel heeeel lang te maken. Uiteraard sluiten we het evenement af met een maaltijd met geitenvlees, rijst en aardappels.

De ceremonie wordt een onvergetelijk gebeuren op een schilderachtige plek.

Enoosampurumpurr

De dag begint zoals bijna iedere ochtend met een hoop lol. Vandaag blijkt er bij het ontbijt geen fruit te zijn. Na een tijdje komt de aap uit de mouw: er was wel fruit ingekocht, maar de deur van de keuken was niet op slot gedaan, waardoor de apen hun kans zagen.

Op ons verzoek vertrekken we vandaag voor de verandering op tijd, samen met Koringo, Mary, Tanei en Daniel, die op het nippertje aankomt. Vandaag openen we het meisjes-slaaphuis (dormitory) van Enoosampurumpurr. Het belooft een heel spektakel te worden. Na een lange hobbelige rit komen we aan bij een duidelijk verraste hoofdonderwijzer Godfrey. Hij wist wel dat het dormitory geopend zou worden maar was verrast dat wij ineens voor zijn neus stonden. Eerst bespreken we, met de nodige humor, in zijn priegelige werkkamer het reilen en zeilen van de school en ook de kansen en uitdagingen die een dormitory met zich mee brengt. We overhandigen nog twee persoonlijke cadeaus: een led-lamp met zonnepaneel en één van de gebruikte mobiele telefoons van Geodan. De telefoon kan ook met het zonnepaneel worden opgeladen!

Dan is het tijd voor de opening. We gaan naar buiten, naar het nieuwe gebouw. Tijdens de gebruikelijke speeches worden nog wat bedden en matrassen naar binnen gesjouwd en wordt het lint opgehangen. De schoolkinderen vullen de boel aan met prachtige Afrikaanse zang en dans. Als laatste mag Maartje nog wat woorden spreken. De slotzin doet ze in het Maasai: ayeu nabol ena aji ondooye taata (hierbij verklaar ik de dormitory voor geopend), wat tot veel gelach en een groot applaus leidt.

Binnen worden nog wat led-lampen met zonnepanelen aangeboden, want ook op deze school is er geen elektriciteit. Later zien we dat de bouw nog niet klaar is: de frames voor de ramen zijn nog niet allemaal ingemetseld en de afvoer van douches en wc’s is nog niet aangesloten.

Achteraf horen we dat de board-leden een beetje teleurgesteld zijn. Bij een Maasai feest hoort eten; je laat je gasten niet zonder maaltijd vertrekken. Maar de school was pas twee dagen open sinds de paasvakantie, dus er was nog geen voedsel. En de opening kwam wellicht wat te snel, maar Godfrey belooft dat voor het einde van de maand de meisjes er zullen wonen. Desondanks vonden wij het een geweldige dag. We voelden ons daadwerkelijk Alexander en Maxima.

Studenten instrueren

Voor Maartje jr begint de werkdag al om 8 uur. Vandaag komen er studenten van verschillende scholen die door het Catharina Fonds gesponsord worden. Ze moeten aan de hand van een aantal vragen hun motivatie op papier zetten. Ook tekenen ze een contract waarin is opgenomen dat ze onder andere als tegenprestatie 160 uur vrijwilligerswerk doen. Het is een soort bemoedigingsbijeenkomst.

Hans doet iets ingewikkelds op de computer. Hij zorgt ervoor dat scholen in Nederland en in Kenia via een weblog met elkaar kunnen communiceren.

Dat is veel te ingewikkeld voor mij en daarom ga ik naar de markt om leuke stoffen te kopen.

Maartje sr.

Terug naar de basis

Vandaag een reisdag. In Arusha nemen we afscheid van Junia, onze gids. Daarna verder met een taxi.

We komen om 4 uur bij de grens aan. Snel oversteken, denk je dan. Maar helaas, een lange rij die dat ook wil. De douanebeambte zegt iets onverstaanbaars en steekt zijn hand op. Ik doe hetzelfde, zo’n soort hi-five. Hij bedoelt dat ik mijn hand op de vingerafdrukscanner moet leggen.

We krijgen compleet de slappe lach.

Terug in het hotel worden we als verloren zonen en dochters verwelkomd. Zoiets gebeurt in Afrika.

Maartje Sr.

Oranje boven

Koninginnedag in Nederland. Vandaag is het zeven jaar gelden dat Maartje en Hans elkaar ontmoet hebben. Ze zijn allebei in het oranje gekleed. Lachen! Vanavond gaan we daarop proosten. Nu op weg naar de Ngorongoro Krater. Er zijn veel wolken, maar naarmate we afdalen wordt het uitzicht helderder. Adembenemend mooi is het hier. Net een gigantische dierentuin waarin grote kuddes zebra’s, gnoes, antilopen, buffels etc. lopen.

Twee leeuwen liggen te rusten, maar plotseling veert het mannetje op, bespringt het vrouwtje, doet z’n ding en klapt met een grote zucht weer op z’n zij. Letterlijk gevloerd. En daarvan zijn wij getuige op een afstand van 20 meter. Onvergetelijk.

Wat we ook nooit zullen vergeten is de stank wanneer leeuwen een scheet laten. Je valt bijna flauw.

Het volgende hotel is weer heel bijzonder. Het is in de breedte tegen de kraterwand gebouwd zodat alle kamers een prachtig uitzicht hebben. Dat heeft zijn prijs. Voor ons in het laagseizoen nog net te betalen voor twee nachten. Iedereen buigt als een knipmes en bij elke beweging die je maakt vraagt er wel iemand hoe het met je gaat. Tikkeltje teveel service.

De tweede dag, zondag, rijden we door het Ngorongoro gebied dat een reservaat is. Hier wonen de Maasai tussen het wild, maar zij zijn wel aan een paar regels gebonden. Bomen kappen is bijvoorbeeld verboden.

We gaan richting Serengeti en het wordt steeds droger. Ook hier is veel te weinig regen gevallen.

Je snapt niet hoe mensen altijd in stofwolken kunnen leven.

Zagen we in het begin nog veel verschillend wild, later zien we alleen nog maar gazelles. Als we een meer naderen komen er weer bomen en daartussen giraffes en buffels. Onze gids doet enorm zijn best om een luipaard te spotten, maar dat lukt niet. Wel zien we kraanvogels, arenden, secretarisvogels en veel kleine vogels. Op het laatst ziet hij een vrouwtjesleeuw die we tot 3 meter kunnen naderen. Net een grote poes die je zou willen aaien. Even later nog een mannetje dat zichtbaar gevochten heeft.

Onze gids weet heel veel te vertellen over de flora en fauna. Heel prettig om met hem op pad te zijn.

Nog één nachtje en dan weer terug naar Namanga.

Maartje Sr.