Quito

Hoewel het moeilijk is om een hotel in Quito te vinden in de laatste week van het jaar, is de stad zowat uitgestorven en alle belangrijke bezienswaardigheden blijken dicht te zijn. We willen naar het Museo Nacionale, maar helaas...











Zaterdag zwerven we door de oude stad en gaan op zoek naar een paar kerken die we nog niet eerder hebben gezien. De oudste kerk is van binnen helemaal met goud bekleed (gestolen van de Inca´s). Lekker protsertig, maar toch ook heel mooi. Behalve de kerststal dan, die flikkert van de gekleurde lampjes en die elektronische kerstliedjes mekkert.



 



We trakteren onszelf op een heerlijk 5-gangen diner in een van de beste tenten van de stad.


Zondag belanden we op de artisinale markt, waar we even heerlijk snuisterijen voor het thuisfront kopen. De soep bij de Colombiaan blijkt een aanhangsel te hebben. Een bord vol met kip, rijst, banaan en avocado. De kip komt ons de neus uit en we willen alleen maar soep! We ontkomen er niet aan om de borden eten mee te nemen in een doggy bag. Achteraf blijkt het een gouden greep. De hele middag en avond besteden we aan het uitzoeken van onze foto´s. Het zijn er meer dan 4000, waarvan we 250 aanmerken voor een selectie. Tussendoor eten we wat uit de doggybag.

Morgen zijn we we weer thuis. Dus wil je foto´s zien: kom gerust langs. Je hoeft ze nu niet meer allemaal te bekijken. We wensen iedereen een fijn uiteinde en een avontuurlijk 2015.

Amazone-regenwoud van Cuyabeno

We zijn weer terug in Quito. Het was niet de bedoeling om hier weer te belanden, maar de busstop in Papallacta hebben we gemist. Ach, en het is zo slecht nog niet om op een terras met een glaasje te mijmeren over een geweldige tijd in het regenwoud.

Na een busrit van twee uur vanuit Lago Agrio gaat de reis verder per boot. We maken deel uit van een groep van 9 personen onder leiding van naturalist en gids Luis. Hij maakt deze reis tot een geweldige belevenis. Geboren en getogen in het oerwoud, opgeleid door zijn vader, gejaagd op alles wat los en vast zat en nu een van de grootste kenners en beschermers van de jungle. Met ogen die werkelijk alles zien en op de hoogte van de meeste recente wetenschappelijke inzichten neemt hij ons 5 dagen mee in de jungle. We varen, wandelen, peddelen op allerlei verschillende momenten van de dag. Ook ´s ochtends vroeg en ´s avonds als het donker is. En waar moet je dan beginnen met schrijven? We hebben zoveel gezien aan verschillende soorten apen, vogels, papegaaien, kikkers, insecten, vlinders, spinnen, vleermuizen, slangen, kaaimannen, vissen, schildpadden en niet te vergeten de roze rivier dolfijn. En we hebben zoveel gehoord over de geneeskrachtige werking van bomen en planten. Het is gewoon teveel.

Onze lodge ligt aan een lagune. Op het moment dat we arriveren staat er nog 1,5 meter water midden in de lagune. Vijf dagen later is zwemmen verboden en moeten we uitkijken dat we midden op het water niet vast komen te zitten met onze boot. Het waterpeil zakt met meer dan 20 cm per dag. Bomen die eerst nog onder water stonden zijn te voet te bereiken. Het is een maffe gewaarwording. Uiteindelijk zal de lagune droog komen te staan en migreren de dieren naar Brazilie en Peru, om in de regentijd weer terug te komen.

Even een greep uit de hoogtepunten. Met stip op nummer 1 staat de anaconda. Op dag 1 gaan we na aankomst snel naar een boom die in het water ligt. Daar is een paar minuten daarvoor een grote anaconda waargenomen. Helaas is hij verdwenen als wij arriveren. Maar tegen de avond zien we hem wel, verstopt in een boom zien we een klein stukje van zijn 6 meter lange lijf. Vervolgens gaan we een paar honderd meter verderop zwemmen. Het is een ongelooflijk eng idee, maar we vertrouwen er maar op dat het echt kan. Het is heerlijk om even al het zweet af te spoelen. Overigens is uit de boot springen geen probleem. Weer erin zien te komen is een uitdaging :-).

De volgende dag varen we als eerste naar de plek waar we de anaconda hebben gezien. Op dat moment is hij nog niet uit zijn schuilplaats gekropen, maar een paar uur later wel. Het is adembenemend om te zien. Zo mooi!

Op nummer 2 staat de roze rivierdolfijn. Erg zeldzaam en een geluk dat hij het gebied nog niet verlaten heeft. Helaas is het niet gelukt om er een foto van te maken.

Op nummer 3 de broken branch bird. Een vogel die eruit ziet als een tak. Zelfs van een meter afstand is hij nauwelijks te onderscheiden van de boom. Luis ziet hem op meer dan honderd meter afstand. Het is niet te begrijpen hoe dat kan. Eén vogel heeft een jong op de borst. Het is een unieke foto geworden.

Op nummer 4 verschillende kikkers, waaronder een zeer giftige. Wanneer je die aanraakt ga je dood. De kikker is zeer zeldzaam en Luis treft hem maar eens in de 5 jaar aan. Wat een geluk!

Op nummer 5 de bananenspin. Een aanvaring met zo´n exemplaar overleef je ook niet. En ook deze spinnen zijn niet vaak waar te nemen. De bananenspin mag niet verward worden met tarantula´s. Die hebben we ook gezien in allerlei soorten en maten, maar zijn niet gevaarlijk.

We hebben het overleefd. Het was een geweldige ervaring en gaan zeker nog eens terug.

Afzien in de Andes

We hebben nog maar weinig gezien van de Andes en besluiten een dag door te brengen in een bergdorp dat aan een prachtig kratermeer ligt. Volgens de indianenen die hier leven heeft het meer geen bodem.
Het is een hele tour om er te komen. Via Ambato met de chickenbus verder, wat natuurlijk wel weer een belevenis is. Het is een constant vraagstuk hoeveel mensen er in de bus gepropt kunnen worden en als we dan eindelijk vertrekken, stoppen we na 5 minuten bij een tentje omdat er gegeten moet worden. Hans zit ongeveer bij de chaufeur op schoot en ik zit er achter op een bankje, klem tussen medepassagiers en bagage. Maar het voordeel is wel dat we een geweldig zicht hebben.

Halverwege de middag komen we aan in Quilotoa. Het is er belachelijk koud. We zoeken een hostel, doen dikke kleren aan en bekijken het meer, maar dat is inmiddels verdwenen in een dikke laaghangende bewolking. Nou ja laag, het is hier ongeveer 4000 meter hoog.
Naast de mist en de kou hebben we nog een ander probleem. We hebben nauwelijks cashgeld meer en er is natuurlijk geen bank in dit gat. Het hostel accepteert geen creditcard. We gaan op zoek naar een restaurant die een creditcard accepteert voor een diner. We tellen ons geld, leggen wat opzij voor de terugreis en kunnen dan precies twee biertjes kopen om de middag mee door te komen. Heel vroeg kruipen we in ons kleine bedje, strak tegen elkaar aangedrukt. Lezen in bed lukt niet eens, omdat dan de vingers erafvallen van de kou.

De volgende ochtend is het gelukkig zonnig en maken we meteen foto´s van het kratermeer. Al snel komt er nieuwe bewolking opzetten en na een korte wandeling besluiten we weer af te dalen.

In Zumbahua belanden we op de zaterdagmarkt. Met volle bepakking slenteren we over de markt en proberen stiekum foto´s te maken. Maar ik weet zeker dat wij voor hen een net zo´n grote bezienswaardigheid zijn als zij voor ons.

Macas

 We zijn na wat omzwervingen weer voor een dagje terug in Quito en hebben weer even internet ter beschikking, dus snel wat stukjes over de afgelopen dagen. Morgen vertrekken we naar Lago Agrio om vervolgens 5 dagen onder te duiken in de jungle van Cuyabene.

Via grotendeels onverharde weg rijden we van Cuenca naar Macas. Opvallend dat deze weg onverhard is, want de laatste paar jaar is er hard gewerkt om alle belangrijke wegen te verharden. In Macas woont Margarita, die we op de Galapagos hebben ontmoet. Margarita woont in een prachtig huis. We hadden onze komst geappt en gemaild, maar toch was het een verrassing dat we voor de deur stonden, want haar telefoon was kapot (verdronken op de Galapagos) en haar internetabonnement thuis was afgesloten. We krijgen een hartelijk welkom met gin-tonic en een brunch, want we hadden sinds 05:00u gebust en nog niet gegeten. Vanaf dat moment is het één grote waterval van dingen die ze wil laten zien. In de middag gaan we naar een resort bij haar in de buurt om te zwemmen en heerlijk te eten. En daarna ijsjes eten in de lekkerste ijsstent van Macas.

De volgende dag gaan we de jungle in van de Shuar-bevolking onder leiding van Shuar-gids Wilson. Hij spreekt ongeveer net zoveel Spaans als wij :- Het is er erg mooi, maar helaas zijn alle dieren hier al opgevreten door de bevolking, die sterk groeit, onder andere omdat ze elkaar niet meer uitmoorden in stammenoorlogen. De Shuar geloven dat mensen twee zielen hebben: een goede en een kwade. Wanneer je iemand van een andere stam vermoordt komt zijn goede ziel naar jou. Van het lijk wordt de mond dichtgenaaid om de kwade ziel binnen te houden. Lang leve de missionarissen die dit verboden hebben. Als je hier zo rond loopt weten we niet zo goed meer wat goed en kwaad is.
In de avond lossen we een aantal computerproblemen voor Margarita op en tenslotte bekijken we een DVD met een documentaire over de geschiedenis van de pioniers op de Galapagos. Margarita is bevriend met de nazaten van een van de pioniers.

Donderdag 18 december met de bus naar Salasaca - een tip van Margarita - dat dicht bij Baños ligt, maar nog niet door de toeristen ontdekt is. We zijn blij dat ze ons even wegbrengt, anders hadden we er nog gestaan. De bus blijkt kapot te zijn en niemand die dit komt vertellen. Een uur later met de bus naar Ambasato om alsnog uit te stappen in Salasaca. Er is een mooi volkenkundig museum met levensgrote poppen. Het lijken wassenbeelden, maar ze zijn gemaakt van bot en dierenhuiden en echt mensenhaar. De eigenaar/kunstenaar Whirak, is een erg aardige man en heeft 13 jaar aan zijn museum gewerkt. Het ziet er prachtig uit maar er komt bijna niemand, omdat ie veel te weinig aan reclame en PR doet en de etalage ook niet aantrekkelijk oogt. Het is een mooi gebouw van 6 verdiepingen, maar de begane grond is zo goed als leeg; er staat alleen een balie en een buro met wat stoelen. Voorbijgangers doen hun benaming eer aan en gaan dus niet naar binnen. De Lonely Planet heeft het museum ook nog niet ontdekt.

Margarita heeft geregeld dat Whirak ook voor een maaltijd zorgt, zodat hij wat bij kan verdienen. We belanden in een mooi maar verlaten hostal, met een grote rommelige keuken en een slaapkamer vol met prive-spullen. Whirak maakt een simpele maaltijd en zijn medewerkster Francis, die een paar woorden Engels spreekt, komt ook meehelpen.
We eten met zijn vieren. De volgende ochtend is Whirak weer paraat om een ontbijt te verzorgen. Voordat hij zich gaat presenteren als kok mag hij nog wel wat oefenen in boodschappen halen en timen. Hij heeft voor een heel weeshuis ingekocht en het duurt een eeuwigheid voordat we wat te eten hebben. Maar het komt uit een goed hard en het is een belevenis om een avond samen op te trekken. Bij deze dan de PR :-

Cuenca

Op een gammel stoeltje, met een zo mogelijk nog gammeler toetstenbord, schrijven we aan ons blog. Allebei op een andere computer aan een ander bericht. Ergernis ligt anders snel op de loer :-).
Het is de derde dag in Cuenca. Een middelgrote plaats midden in de Andes. Ook hier is het hoog, zo'n 2500 meter en dat merk je.

We vinden de stad leuker dan Quito; het is hier rustiger, schoner en er staan minstens zulke mooie Koloniale gebouwen als in Quito. Het is hier ook wat gemoedelijker en er heerst een meer relaxte Zuid-Amerikaanse sfeer. Ach ja en dan kan het ook gebeuren dat je naar een museum gaat voor moderne kunst, en dat je naar de collectie moet zoeken. Zaal na zaal is leeg, maar gelukkig toch nog 3 ruimtes waar wat te zien is. En het gebouw, met al z'n binnenplaatsen, is prachtig.

Op ongeveer 30 kilometer afstand ligt het Parque Nacionale Cajas. Onderweg van Guayaquil naar Cuenca rijden we er al doorheen. Zondagochtend 08.00 uur haalt de taxichauffeur ons op om ons te droppen bij het registratiepunt. We mogen onze naam, paspoortnummer, leeftijd en nationaliteit daar achterlaten. Voor de statistieken, nemen we aan, want er is verder niemand die controleert of je het gigantische grote gebied weer verlaat. Een kaart van het gebied is niet voorradig. Er is wel een aantal gemarkeerde routes aangegeven, dat dan weer wel. We doen het dus met de markering, een foto van de kaart (lang leve het digitale tijdperk) en de GPS van Hans. Tja, en dan gaat het om vertrouwen...

We plannen om eerst een rondwandeling te maken langs een groot meer en daarna nog 2,5 uur verder te lopen naar een punt op de weg waar de chauffeur ons komt halen. Hoewel we af en toe wat stijgen en dalen, is dit normaal gesproken prima te doen. Maar de hoogte (ca 3900 meter) nekt me. Een paar stappen stijgen en ik word zo duizelig als wat. Pap in de benen en een loodzwaar gevoel. Voetje voor voetje schuifelen we langs het meer en maken we de meest prachtige foto's. De wandeling rond het meer weten we te voltooien, maar het punt op de weg waar we hebben afgesproken met de chauffeur gaan we niet halen. Gelukkig hebben we een telefoonnummer. Dat is reuze handig als de mobieltjes geen bereik hebben en de dame achter de receptie geen 06 nummers kan bellen. Gelukkig komt er een bus langs, die ons een mega dure lift verschaft ($4,-). En dan komt het allemaal toch weer goed :-).

Vandaag kaartjes gekocht voor de busreis morgenochtend vroeg naar Macas. Volgens de dame van ons vorige hotel moet het een prachtige tocht zijn. Het is altijd weer afwachten of het genieten van de mooie uitzichten het wint van de angst om met bus en al het ravijn in te storten. Ik hoop altijd maar weer dat de chauffeur 's avonds ook heelhuids thuis wil komen. Morgen dus naar Margarita. We zijn benieuwd wat we daar aantreffen. Het wordt vast wel weer erg leuk. Kan niet missen.

Geluk op de Galapagos

Hoewel we al weer drie dagen geleden van de Galapagos vertrokken zijn, toch nog even wat meer over onze belevenissen.

De groep bestaat uit 12 personen, afkomstig uit Engeland, Amerika, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland en ontwikkelt zich tot een heel hecht leuk gezelschap. Het is een gemeleerde groep van midden twintig (Hannah, Lisa), dertigers (Piya, Richard & Nadine), vijftigers (Brandon & Deanne), zestigers (Willy & Maria), tot een zeventiger (Margit). Margit, in Ecuador luisterend naar de naam Margarita, woont inmiddels al weer 5 jaar in Ecuador en heeft met haar reisorganisatie gedurende 30 jaar tours naar de Galapagos georganiseerd. Een erg actief en levendig mens. Ze woont in Macas en we gaan haar over een paar dagen opzoeken. Een ander bootje van dezelfde rederij vaart met ons op, maar we ergeren ons aan meerdere personen uit het gezelschap op die boot. We treffen het met onze groep.

Op de laatste avond meren we aan in Puerto Ayora en gaan we even stappen. We hebben de grootste lol in een karaoke-bar. Bij het afscheid maken we snel een groeps-whatsapp aan en op dit moment wisselen we nog constant berichtjes en selfies (sealfies) uit vanover de hele wereld. Het is een reislustige groep.









De zee is bij tijd en wijle behoorlijk heftig. Tijdens het varen is het niet mogelijk om een douche te nemen en het is een hele uitdaging om zonder blauwe plekken in bed te belanden. Het is echt wennen.
Terwijl wij ons druk maken om de deinende zee, maakt de engineer zich een beetje zorgen over een rammelende motor. Als gevolg daarvan meren we aan in de hoofdstad van de Galapagos, Puerto Baqueriz Moreno op Isla San Christobal. Een mooie gelegenheid om het museum over de Galapagos te bezoeken. De monteur van de rederij is er niet gerust op en vaart een nacht mee. Deinende zee is tot daaraantoe. Maar stuurloos dobberen op zee is geen prettig idee.

De zee is overdag redelijk rustig en een bron van natuurschoon. Iedere dag snorkelen we minimaal één keer en iedere keer hebben we het meeste geluk van de wereld. Het is alsof we aan het zwemmen zijn in een gigantische screensaver. Na een paar keer tussen de haaien te hebben gezwommen worden we te enthousiast en zwemmen we achter een knoeperd van een haai van minstens 2.5m aan. Maar dat blijkt een gevaarlijk exemplaar en we worden direct uit het water geroepen. Zo snel mogelijk iedereen de panga in! We treffen het weer: de groep is nog compleet.
Even verderop weer gewoon het water in waar we als in een tropisch aquarium meezwemmen met gigantische zeeschildpadden en stekelroggen. Om de haverklap komt er een zeeleeuw nieuwsgierig langs je heen zwemmen op minder dan een meter afstand.
Eén dag zwemmen we tussen twee grote rotsen door. Hoewel de zee er nog geen 50m diep is, is het water zo helder dat we dicht bij de bodem wel 30 haaien zien rondscharrelen.
(Met dank aan  Richard voor de onderwaterfoto).

Ook aan land hebben we veel geluk. Het was maar de vraag of we de albatros zouden zien, want die is normaal in december vertrokken, maar we treffen nog een stuk of 5 jongen die zitten te wachten tot hun ouders terugkomen met een lekkere visoliemaaltijd.
Een van de laatste dagen zien we vanaf het land een grote groep zee
schildpadden, die zich opmaken voor de nacht om eieren te kunnen leggen. Lang leve de natuur en de voortplanting. We zijn getuige van een stel parende zeeschildpadden. Hoe mooi wil je het hebben?

Galapagos

Even heel snel een berichtje, als teken van leven. Het is de laatste middag op de Galapagoseilanden die we spenderen in een stadje op Santa Cruz, Puerto Ayora. Sinds een week weer even onder de mensen, met zeebenen en het gevoel dat ik op de boot zit. Ik wiebel alle kanten op. Nooit gedacht dat ik varen zo leuk zou vinden. Maar dan natuurlijk wel varen langs de Galapagos eilanden.

Hans zit naast me en kopieert de foto's naar een memorystick. Ik heb geen idee hoeveel het er zijn, maar het zijn er duizenden.

De week is omgevlogen. We hebben zoveel gezien en gedaan, dat het voor nu onmogelijk is om alles op te schrijven. Morgen, als we weer in de stad zijn, berichten we uitgebreider. Maar voor nu een snelle opsomming wat we allemaal hebben gezien: fregatvogels, blauw- en roodvoet Jan van Genten, albatrossen, leguanen in alle soorten en maten, hagedissen, red-billed tropicbirds, meeuwen, zeeleeuwen met heel veel kleintjes, en gezwommen met haaien, zeeschildpadden, zeeleeuwen, tropische vissen, diverse roggen, zeeegels en zeesterren. De volgende keer als we hier zijn, gaat er een onderwatercamera mee.

Zicht op Quito

Vanuit de Nationale bibliotheek in Quito even een berichtje.
In 4 dagen hebben we al heel wat gezien van Quito. Het is een moderne stad in wording met een oud koloniaal centrum. Redelijk relaxt voor Zuid-Amerikaanse begrippen. Er zijn zelfs stoplichten en zebrapaden, alleen die laatste weten de automobilisten nog nieterg te waarderen. Met gevaar voor eigen leven moet je hier oversteken. We zijn misschien wel een van de weinige wandelaars. Voor ieder trajectje wordt hier de taxi genomen. En wij stomme Hollanders lopen natuurlijk liever.



Zo ook naar de Capilla del Hombre, een prachtige kapel ter nagedachtenis aan het gedachtegoed van Guayasamin, de moderne schilder van Ecuador. Wat een imposant werk heeft deze man gemaakt.
Naast de kapel bewonderen we ook zijn huis en atelier. Hij heeft er vast heel hard voor gewerkt, maar het huis en zijn verzamelingen zijn om je vingers bij af te likken.




Aan het einde van de middag trakteren we onszelf op een etentje in de beste tent van Quito, Zazu. Het blijkt een sjieke bedoening, komen wij aan in ons kloffie met dikke wandelschoenen. We mogen toch naar binnen en worden wat weggemoffeld achter een muurtje. Maakt niet uit, het eten is heerlijk. Op zoek naar een excuus voor zulke buitensporigheid, komen we erachter dat we exact op deze datum (2 december) 7,5 getrouwd zijn. Alle reden dus voor een feestje.

Woensdag, een heldere dag, stijgen we met de periferico (kabelbaan) naar 3900 meter en willen we naar de vulkaan lopen. Maar help, de hoogte doet ons de das om. Klaarblijkelijk zijn 3 nachten slapen op 2800 meter niet genoeg om een wandeling te maken naar 4500 meter. We halen de vulkaan niet, maar genieten wel erg van het geweldige uitzicht. Tussen de wolken door hebben we zicht op verschillende besneeuwde vulkanen in de omgeving. En natuurlijk een prachtig zicht op Quito, dat zich over 70km uitstrekt.

Oud et10-er Cees woont in Quito. Natuurlijk moeten we even bijpraten. Hij neemt ons mee naar een restaurant dat uitkijkt op Quito by night. We kunnen nu wel zeggen dat we Quito op verschillende manieren bekeken hebben. Het is tijd om verder te reizen. Morgenochtend vliegen we naar de Galapapos eilanden. We schrijven weer als we na de Galapagos in Guayaquil zijn.