Afzien in de Andes

We hebben nog maar weinig gezien van de Andes en besluiten een dag door te brengen in een bergdorp dat aan een prachtig kratermeer ligt. Volgens de indianenen die hier leven heeft het meer geen bodem.
Het is een hele tour om er te komen. Via Ambato met de chickenbus verder, wat natuurlijk wel weer een belevenis is. Het is een constant vraagstuk hoeveel mensen er in de bus gepropt kunnen worden en als we dan eindelijk vertrekken, stoppen we na 5 minuten bij een tentje omdat er gegeten moet worden. Hans zit ongeveer bij de chaufeur op schoot en ik zit er achter op een bankje, klem tussen medepassagiers en bagage. Maar het voordeel is wel dat we een geweldig zicht hebben.

Halverwege de middag komen we aan in Quilotoa. Het is er belachelijk koud. We zoeken een hostel, doen dikke kleren aan en bekijken het meer, maar dat is inmiddels verdwenen in een dikke laaghangende bewolking. Nou ja laag, het is hier ongeveer 4000 meter hoog.
Naast de mist en de kou hebben we nog een ander probleem. We hebben nauwelijks cashgeld meer en er is natuurlijk geen bank in dit gat. Het hostel accepteert geen creditcard. We gaan op zoek naar een restaurant die een creditcard accepteert voor een diner. We tellen ons geld, leggen wat opzij voor de terugreis en kunnen dan precies twee biertjes kopen om de middag mee door te komen. Heel vroeg kruipen we in ons kleine bedje, strak tegen elkaar aangedrukt. Lezen in bed lukt niet eens, omdat dan de vingers erafvallen van de kou.

De volgende ochtend is het gelukkig zonnig en maken we meteen foto´s van het kratermeer. Al snel komt er nieuwe bewolking opzetten en na een korte wandeling besluiten we weer af te dalen.

In Zumbahua belanden we op de zaterdagmarkt. Met volle bepakking slenteren we over de markt en proberen stiekum foto´s te maken. Maar ik weet zeker dat wij voor hen een net zo´n grote bezienswaardigheid zijn als zij voor ons.