Ongemakken

Na het feest van de regen, het feest van de ongemakken. Regen betekent hier ook: geen internet, geen elektriciteit en moeilijk begaanbare wegen. Really a challenge, zoals ze hier zeggen. Ik vind het geweldig!

Eén van de vrijwilligers ligt al een halve week met ellende op bed en vandaag pak ik zelf een staartje mee. Met reserve kleding op zak besluit ik toch om mee te gaan en dan maar een dag niet te eten. Dat kan wel leiden.

Op het programma staan, voor de verandering, weer drie scholen. En ook vandaag weer huldigingen, dans, toespraken en een maaltijden met heel veel geit. Maar ook erg bijzondere gebeurtenissen.

Op Inkaati brengen we een kudde van 5 koeien. Ze worden gezegend en gebrandmerkt, terwijl de vrouwen ons toezingen. Dit keer sluit ik mij aan bij de prachtige vrouwen.

Op Engaboli openen we twee klaslokalen, waaronder één lokaal voor Special Need Education. De kinderen dansen en zingen ‘blessings from above’ and ‘we are all equal’. Dit soort woorden hebben hier toch een andere betekenis dan thuis.

En op Mopia vieren we dat de kudde uitgebreid is, door het jonge vee te merken met een gaatje in het oor. Eén van de ‘elders’ snijdt met een zakmes gewoon een stukje huid weg en kijk daar: een echte Maasai geit.

Verder worden we gezegend in het Maasai door de dorpsoudsten. Het blijft gewoon bijzonder hier.

Het was een dag met ongemakken, maar ben blij dat ik erbij was!

Opening Namanga Development Centre

Al vroeg in de morgen hebben we een tweede meeting met de board van CF Namanga over het strategisch beleid van 2012 – 2016. Onder begeleiding van Sitati van het Local Expertise Centre - Edukans Kenia, bespreken we het rapport en de ambities van de board in Namanga. Dit is een belangrijke stap voorwaarts. Voorheen werd het beleidsplan door Nederland geschreven, nu dus door Kenia. We hebben het ook over de rollen van de beide boards, de staff in Kenia en hoe we willen samenwerken. Ik vind het een prachtige ontwikkeling, waarbij de verantwoordelijkheid steeds meer deze kant op gaat en wij afspraken gaan maken over onze bijdragen op onderdelen van het beleidsplan. Ook de board zal op zoek moeten gaan naar meerdere lokale en landelijke partners, om alle ontwikkelingen te kunnen bekostigen.

’s Middags vindt de opening van het Namanga Development Centre plaats. Dit is een centrum, vlak buiten Namanga, ter ondersteuning van de hele community. Er is een ontwerp gemaakt door een Nederlandse architect, waarbij we in fase kunnen bouwen aan een heel complex. De eerste fase, bestaat uit twee ‘panden’. In het ene pand een bibliotheek / internet café en in het andere gedeelte het kantoor van de stichting. Het is de bedoeling dat we dit de komende jaren uit gaan breiden. Er wordt bijvoorbeeld gedacht aan een rescuehuis voor meisjes, een conferentieruimte of diverse werkplaatsen.

Het is een enorme happening, waarbij heel veel VIP’s uitgenodigd zijn. Op het laatste moment haakt helaas de MP (Member of Parlement) af, maar er blijft nog genoeg ‘belangrijks’ over. Het is een hele zit, met eten, toespraken, dans en zang. Maar absoluut de moeite waard.

We zijn allemaal reuze in ons sas met de accommodatie; het kan dus wel!

’s Avonds zetten we het feest voort in de tuin van het hotel. Ter ere van de opening, maar ook ter ere van het 10 jarig bestaan van CF, de aanwezigheid van Piet en Ria (de oprichters van de stichting) en het afscheid van Jeroen als secretaris. Er is een groot buffet buiten en op het moment dat we starten met het eten begint het ontzettend te hozen! Ik vind het een geweldige grap. Het is zo’n super zotte vertoning: 100 mensen opgepropt onder een tentafdak, een verzopen buffet en mensen die min of meer soep op hun bord hebben van de regen.

Dan is het ook zo leuk met de mensen hier: iedereen vindt het grappig en we hebben met z’n ons slap gelachen. En om lekker in stijl te blijven: de regen is Gods Blessing over CF!

De school als ondernemer

Ook vandaag weer drie scholen bezocht, waar we telkens warm onthaald worden met de nodige toespraken en huldigingen. Natuurlijk gaat het over de bijdragen van CF aan de scholen en de schoolprestaties van de leerlingen, maar ook over allerlei andere zaken die de prestaties beïnvloeden.

De discussie binnen onze groep gaat veel over de kwaliteit en de duurzaamheid van de bouwconstructies. Wim (de oom) is architect en heeft veel waardevolle tips. Tevens reist constant de vraag waar de verantwoordelijkheid voor de bouw ligt en wie de aannemer mag bepalen. Kiezen we voor eigenaarschap en verantwoordelijkheid van de school of voor prijsafspraken met aannemers die alle gebouwen mogen neerzetten? En de prijs van de bouw? Geven we meer en stellen we hogere eisen, zodat er betere kwaliteit cement gebruikt wordt voor de vloer, of misschien wel tegels op de grond gelegd kunnen worden? Of stellen we hogere eisen aan de scholen en vragen we meer ‘chipping in’ geld van de ouders? Het zijn interessante discussies waar we niet zomaar uitkomen.

Het afgelopen jaar zijn de head teachers getraind door een engineer van het ministerie in het maken van bouwcontracten. Tevens wordt nu elke bouwfase gecontroleerd en goedgekeurd voordat er verder gebouwd kan worden. Het lijkt erop dat dit zoden aan de dijk zet.

Dat er nog een hoop gebouwd moet worden mag duidelijk zijn; met 75 kinderen in een klein klaslokaal is het echt moeilijk leren!

Als CF investeren we al geruime tijd in de versterking van ‘het ondernemerschap’ en ‘capacity’ van de scholen, zodat er ooit een tijd komt dat ze zo krachtig zijn dat ze zonder ons verder kunnen. Ook dit lijkt aan te slaan. Er wordt meer geïnvesteerd in de relatie met de overheid, de ouders en andere fondsen en stichtingen. AMREF, World Vision en Red Cross zijn organisaties die bijdragen leveren aan de sanitaire voorzieningen, voedselhulp en water. Ouders bouwen klaslokalen en de overheid (op districtsniveau) bouwt mee.

Er wordt voorlichting gegeven aan ouders en gewerkt aan de emancipatie en ‘empowerment’ van vrouwen en meisjes. Er is nog een lange weg te gaan, maar het beweegt!

Aan het einde van de middag hebben we een overleg met de board van CF Namanga en de board van de Secundary School. Er is geld en land beschikbaar voor de Secundary School om een eigen school te bouwen (ze zitten nu in lokalen van de Primary School in Namanga). Maar om de een of andere reden laat die bouw maar op zich wachten. Het is ingewikkeld om erachter te komen wat er aan de hand is; er speelt zo veel. Procedures om het land te verkrijgen, stempels, vergunningen…. Maar het gaat ook om communicatie tussen de twee besturen, persoonlijke belangen, ‘vetes’ en vertrouwen. Er is nu een Memorandum of Understanding geschreven dat getekend gaat worden en het lijkt erop dat de bouw deze week nog van start gaat.

Ik vind het heerlijk om hier te zijn, maar hoe meer ik te weten kom, hoe lastiger en complexer het wordt.