Santa Rosa

Vrijdag ons af laten zetten door de buschauffeur, ergens in de middle of nowhere, tussen Costa Rica en Nicaragua. Op zoek naar het nationaal park Santa Rosa.
Het begon gelijk fantastisch. Een ranger bij de ingang van het park, die een klein beetje Engels sprak, gaf ons college over het park. Drie geschiedenisboeken, één biologieboek, de regels van het park en een les economie over de huidige Nicaraguaanse samenleving later, stonden we in het park. Ik had maar 1 conclusie: we hadden te maken met een Costa Ricaanse autist. Ook die bestaan kennelijk.

We kwamen terecht in een onderzoekscentrum, met laboratoria, slaapvertrekken, sanitaire voorzieningen en een comedore (eetzaal) uit de jaren 60. Het echte kampgevoel kwam helemaal boven. Een slaapzaal voor 8 personen voor ons tweeën, helemaal luxe!
´s Middags het terrein rondom het gebouwencomplex verkend. Pure natuur en verder niets. Na het diner om half 8 naar bed gegaan. Ach, wat kan je nog nadat het donker is geworden en er geen alcohol te verkrijgen is. We werden nog even opgeschrikt door een schorpioen (naar later bleek een zeer giftige!) in het bed, maar verder de nacht goed doorgekomen.
Zaterdag voor dag en dauw opgestaan, gelijk met de ontwakende beesten. En dat loonde! Een troep brulapen kunnen volgen in hun ochtendritueel. Inclusief de letterlijke piss off. We werden echt ondergescheten.
Vandaag ook ondervonden hoe papegaaien kunnen ouwehoeren. Geweldig geluid. Zoals een ranger het zei: " ze worden bedreigd en gevangen omdat ze kunnen praten".
Een wandeling gemaakt richting strand, maar het was zo warm; het strand was niet haalbaar. Het gebied is 100 vierkante kilometer groot en alleen begaanbaar met een quad of een motor. De enige rangers die ook toeristen rondleiden waren in beslag genomen door een Japanse filmploeg. Dus er zat niets anders op dan het strand te laten varen.