Naar Nicaragua

Gisteren via dezelfde weg met de four wheel drive terug naar Liberia. Van daar met de Nica-bus naar Leon, Nicaragua. De reis verliep soepeltjes, maar de douane-formaliteiten waren een belevenis op zich. Van Costa Rica naar niemandsland vergde een half uur: iedereen uit de bus en in de rij voor de douane. Vervolgens allemaal weer de bus in, door een soort wasstraat gereden (ontsmetten?) en iedereen weer uit de bus en met zijn eigen bagage in de rij. We dachten dat de bagage door een röntgen-apparaat zou moeten, maar de rij stond slechts langs een houten tafel. Aan het het eind van de tafel stond een stoplicht, een soort rad van fortuin. We moesten zelf een knop indrukken en als het stoplicht op rood sprong mocht Hans van de Togt je vuile was inzien. Jammer genoeg hadden we beide groen. Het grappige was dat er niets geregistreerd werd en we de stoplicht-act net zo makkelijk hadden kunnen overslaan. Het hele circus duurde 2 uur, met de nodige aangifteformuliertjes en controles door de busconducteur.
Eindelijk Nicaragua! Wat een gigantisch verschil met Costa Rica. Langs de weg is het één grote vuilnisbelt waarin mensen en dieren leven. Af en toe een bewaakte villa, maar het merendeel bestaat uit sloppen; erg armoedig en vies. Wel zien we in de verte prachtige vulkanen.

Op dit moment zitten we in Leon, een ontzettend leuke oud-koloniale studentenstad. Ook hier weer een groot verschil tussen arm en rijk. Zo'n 70% behoort tot de laagste economische klasse (uit de geschiedenisles van de autistische parkranger). Een middenklasse bestaat er nauwelijks, dus hier de nodige bedelaartjes, schoenpoetsertjes en straatschoffies. Intussen loopt de rijke jeugd in keurig schooluniform een ijsje te eten.