Op weg naar het Zuidereiland

Het is zondag vandaag. Even twee nachten op een camping met wifi, stroom en warm water. Tijd voor de noodzakelijke huishoudelijke zaken: de camper ruikt naar Ajax, het zicht naar buiten is weer 100%, het bed is verschoond, de was wappert in de wind en de Nederlandse belasting is betaald. En dan nu tijd voor het schrijven van meerdere blogjes. We lopen hopeloos achter.

Na onze 4-daagse tocht in Tongariro gaat de reis verder richting Wellington. Voor de kust van Kapiti Island overnachten we op een parkeerplaats aan het strand, om de volgende ochtend de boot naar het vogeleiland niet te missen.


Het eiland is vrijgemaakt van predators (ratten, possums en marters) waardoor de vogelstand bijtrekt. Tevens zijn er diverse soorten opnieuw geïntroduceerd, die het goed doen.

Onder leiding van een perfecte gids zien we een aantal zeldzame exemplaren. De saddleback krijgen we helaas niet goed voor de lens, maar de Takahē wel. Er zijn op de wereld nog 280 exemplaren, waar wij er 3 van zien. En de minder zeldzame robin (familie van ons roodborstje) laat zich ook fotograferen.


De regen gooit halverwege de dag roet in het eten, maar onze dag was al goed.

Het is nog 3 nachten voordat we de overtocht naar het Zuidereiland maken. We besluiten om deze door te brengen in Wellington. Er is daar genoeg te zien.
Aangezien de campings geen waar leveren voor de enorme bedragen die ze rekenen, besluiten we in de haven (Evans Bay) te gaan staan. Samen met nog zo'n 40 andere campers, die in alle macht proberen om tussen de gele lijnen te blijven staan. Het is 's avonds een geweldig schouwspel om alle nieuwkomers te bekijken die soms radeloos nog een plekje proberen te bemachtigen. Aan het einde van de nacht staan er zeker 20 campers buiten de geoorloofde zone. Wordt het een boete of niet?
De haven blijkt een heerlijke plek te zijn om te bivakkeren, ware het niet dat de wind te snijden is. Het waait zo ongelooflijk hard, dat de camper staat te schudden en het soms lijkt of we omvallen. De opstijgende vliegtuigen van het nabijgelegen vliegveld hebben het zwaar. Je ziet de vliegtuigen echt zwabberen.

We wandelen langs het water naar het centrum. De oude pakhuizen en doks zijn, net als op zoveel plekken in Nederland, in gebruik als horecagelegenheid. Er heerst een heerlijke relaxte sfeer en we laten de vis en de wijn goed smaken.
In de Starbucks schrijven we het vorige blog; daar is de wifi toch echt het best.
De volgende dag gaan we op zoek naar een plek waar we kunnen douchen. Het zwembad biedt uitkomst, waar we wat baantjes trekken en van de sauna genieten. We worden steeds creatiever in het overleven als veredelde backpackers.