Osaka

Sinds een lange tijd komt er een beetje rust in ons reizen. We hebben 3 dagen te spenderen in Osaka en de eerste avond settelen we ons met wijn en nootjes op de bank voor de televisie voor een honkbalwedstrijd. Honkbal lijkt hier dezelfde status te hebben als het voetbal bij ons. Het appartement is comfortabel en voor Japanse begrippen redelijk groot.
We slapen een beetje uit en verkennen te voet de stad. Nou ja, een heel klein gedeelte van de op een na grootste stad van Japan.
Osaka castle is dichtbij, maar verschrikkelijk toeristisch. Na een groen thee-ijsje (dat moet je eens in je leven geprobeerd hebben; het is nog lekker ook), pakken we de metro en gaan op zoek naar het echte leven.



Op de 16e verdieping van het hoogste gebouw van de stad stappen we uit en genieten van het prachtige uitzicht. In een van de drukste winkelgebieden van de stad dwalen we rond en verbazen ons over de gigantische hoeveelheid mensen, eettentjes én gokhallen. Het onschuldige drumspelletje is spectaculair!

In een mega warenhuis (een soort Harrods) vergapen we ons aan alle dure spullen. Een tasje van € 5000,- mogen we helaas niet fotograferen, maar de verkoopster wil het wel even met haar handschoentjes aan uit de vitrine halen. Stiekem fotograferen we gewoon wat andere tasjes. Toch vreemd dat we af en toe wat raar aangekeken worden, met onze armetierige vakantiekleding aan.

De volgende dag is het stralend weer en pakken we de trein naar Nara. Een stadje in de buurt met het grootste houten Buddah beeld en ander houtsnijwerk, in een van de grootste oude houten gebouwen van Japan. Het is overweldigend.


De tempel ligt midden in een park waar ook de herten wonen. We vermaken ons met het kijken naar hilarische taferelen met mensen die de herten voeren, gillende meisjes en iedereen die die met een hert een selfie wil maken. Totdat we zelf iets eten en twee herten Hans te lijf gaan. Omdat ze niets krijgen bijten ze Hans in zijn buik.

Later zien we nog twee jongens die heel verbolgen hun t-shirts omhoog doen en hun buik aan elkaar laten zien.
Tot slot bekijken we nog twee prachtige Japanse tuinen. De herfstkleuren worden steeds mooier.

Hiroshima

Na de kunst op Teshima en Naoshima wordt het tijd voor iets heel anders.
In Hiroshima worden we herinnerd aan de gruwelijke ellende die 's werelds allereerste atoombom op 6 augustus 1945 heeft aangericht. In een straal van vele kilometers was bijna alles verwoest en verbrand; tussen de honderd- en honderdvijftigduizend mensen zijn omgekomen en net zoveel overlevenden hebben er kanker en/of gruwelijke brandwonden aan overgehouden.
De bom had drie verwoestende effecten; eerst kwam de drukgolf die de bebouwing omver blies, daarna de hitte die alles verbrandde en tenslotte de radioactieve straling.
Een van de weinige gebouwen die gedeeltelijk zijn overeind gebleven is een gebouw met een grote koepel. Deze indrukwekkende A-bomb Dome staat er nog als monument midden in de opnieuw opgebouwde stad.

Uiteraard bezoeken we ook het bijbehorende museum, waar alle gruwelijkheden nog eens helder worden weergegeven. Foto's van verbrande mensen, met verbrande en gesmolten kleren. Veel kledingstukken en andere bezittingen liggen er in vitrines. Ook zijn er foto's van de verwoeste omtrek die verwerkt zijn in reconstructies van gebouwen.

In de eerste uren nadat de bom door de Enola Gay was afgeworpen werden de als verloren beschouwde gebouwen door burgers en kinderen verder neergehaald, zodat de vlammen niet oversloegen, niet wetende dat zij direct werden blootgesteld aan de radioactieve straling.
















Eén van de slachtoffers was een meisje van twee jaar oud dat aanvankelijk ongeschonden de ramp leek te hebben overleefd. Ze ontwikkelde zich zelfs tot een goede hardloopster. Maar jaren later kreeg ze toch leukemie vanwege de straling. Ze vouwde gedurende haar ziekbed de hele dag piepkleine kraanvogeltjes als symbool van hoop. Na haar dood zijn kinderen over de hele wereld doorgegaan met het vouwen van kraanvogels. Deze worden opgestuurd en tentoongesteld bij het kindermonument vlak bij het museum, waar het hartverscheurende verhaal uiteen wordt gezet.
Het is de eerste regenachtige dag van onze reis, maar het past helemaal bij de stemming van wat we vandaag hebben gezien.
In ons piepkleine airbnb-appartementje zetten we het tafeltje in het halletje, anders passen de futons waar we op moeten slapen niet in de kamer. Maar we durven nergens meer over te zeuren.

Oerol

Vanuit Uno, waar we in een van de oudste pakhuizen aan de haven logeren, varen we naar Teshima. Een eilandje, waar in de tachtiger jaren tonnen giftig afval illegaal is gedumpt en waar nu de rijstvelden en bloemen stralen en overal kunst oppopt. Om de eilanden een nieuwe bron van inkomsten te voorzien en om de vergrijsde bevolking bij te staan, zijn Teshima en Naoshima omgedoopt tot kunsteiland.

We treffen het helemaal, omdat de herfstversie van de kunsttriënale net is gestart. Verspreid over 12 eilanden staan kunstwerken en installaties, die gedeeltelijk blijven staan.

In een huisje met zicht op zee staat een installatie met jazz-muziek en filmbeelden. Samen met het prachtige uitzicht en het geweldige interieur, worden onze zintuigen op allerlei manieren geprikkeld.

In het lemonhouse mogen we alleen als koppel naar binnen. We worden uitgedaagd om met doeken te dansen, elkaars levens te beschermen tegen de krokodillen en uiteindelijk samen met de lemon gelukzalig op de foto te gaan.




Maar het hoogtepunt is toch wel het Teshima Art Museum. Het druppelvormige gebouw zelf, van architect Ryue Nishizawa, vormt een prachtige eenheid met zijn omgeving. In het gebouw, dat alleen uit glad beton bestaat, sijpelen af en toe druppels uit de vloer die samenvloeien en via mooie patronen hun weg zoeken.

De volgende dag bezoeken we Naoshima, een totaal ander eiland met veel meer bos. Er staan over het hele eiland veel permanente kunstwerken.

 

Als we midden op de dag in een museumtuin een kunstwerk van Karel Appel bekijken worden we ineens opgeschrikt door een alarmsignaal uit de smartphone en schalt er tegelijkertijd keihard een omroepstem door het park. Maartje voelt de grond trillen: inderdaad een echte aardbeving. Iedereen in het park blijft vrij relaxed, dus het zal wel meevallen.
Later op de veerboot naar het vasteland staat de tv aan en zien we dat zo'n 200 km van ons vandaan een beving was met een kracht van 6 op de schaal van Richter. Er waren geen meldingen van doden, alleen veel materiële schade. Bij ons had de beving 'slechts' een kracht 4, maar toch bijzonder om mee te maken.

Japanse Alpen

Het is al weer even geleden dat we de Japanse Alpen inreden. Van Matsumoto, via Ena naar Iibama. Een landelijk gebied in een vallei met rijstvelden. Waar de tijd heeft stilgestaan en waar de stilte ook heel erg stil is en donker ook daadwerkelijk donker.
's Avonds lopen we met volle maan van het ene naar het andere dorp. Tussen de laaghangende nevel en de geur van houtkachels.




De boemel en de bus brengen ons in Magome waar we de voormalige postroute lopen tussen Kyoto en Tokio. Een dagtocht in de bergen, met kans op beren en wilde zwijnen. Om ze te verjagen moet je de bel luiden. Helaas weer geen beren vandaag, maar wel makaken, die zich aangepast hebben aan de menselijke activiteit. Ze maken handig gebruik van de elektriciteitsdraden en lopen (zoals survivalers doen) behendig tussen twee draden.

Ons airbnb is een modern en heel groot eigen huis. De tweede nacht slapen op de slaapzolder twee Fransen, waar we het natuurlijk weer erg gezellig mee hebben. We hadden graag nog een paar nachten willen blijven in deze mooie streek en in het prachtige huis. Dat is het nadeel om van te voren de reis vast te leggen; we moeten weer verder.

De tweede bestemming in de Alpen is Takayama. Een wat groter dorp, maar helaas erg ontdekt door de toeristen. De plaats is mooi, maar de drukte valt ons zwaar tegen. We besluiten om niet nog weer een dagtocht te maken naar het platteland (we zijn bang voor hordes toeristen) en blijven in Takayama om de ochtendmarkt en de rest van de stad te bekijken. In het openluchtmuseum Hida Folk Village is het helemaal niet druk en krijgen we dezelfde indruk van de oude boerderijen. Na twee nachtjes Rickshaw Inn, waarbij we de tweede nacht een mega kamer krijgen ter compensatie van de wc lucht de eerste nacht, reizen we naar Kanazawa.
Alle treinreizen zijn even prachtig. Ruige bergen, rivieren, en bossen die beginnen te verkleuren.

Kanazawa is het einde van de Alpen en ligt aan zee. We verkennen de stad op de fiets en bezoeken een van de mooiste tuinen van Japan (Kenrokuen) en het museum voor moderne kunst.

We eten bij de sushi-tent aan de bar, waar de Ipad alle gerechten laat zien en met een druk op de knop kunnen bestellen. Of je pakt ze gewoon van de lopende band voor je. De tafeltjes worden bediend door de shinkansen, die met gerechten keihard door de zaak rijdt en keurig bij het tafeltje stopt waar het moet zijn.

Voor we de volgend dag naar Uno vertrekken, nog wat zakelijke en administratieve regelzaken in de stad en is er nog net wat tijd over voor de Geisha-wijk van Kanazawa. En dan zijn we de Alpen weer uit.

Donderdag de 13de

Na nog een nachtje in Utsunomiya vertrekken we al vroeg richting Matsumoto. We hebben 4 uur de tijd om daar het wereldberoemde houten kasteel te bekijken, voordat we de plaatselijke boemel nemen naar Hata waar ons airbnb is.
Reizen met ieder een dubbele rugzak (grote voor de bagage, kleine als daypack) is op zulke dagen een crime. En natuurlijk hebben we veel te veel bij ons.

We zoeken een kluis waar onze kolossen in kunnen en gaan op pad. Nog even het fototoestel uit de tas halen....en daar valt het. Met een gebroken protectiefilter die met geen mogelijkheid meer van de lens te draaien valt gaan we op zoek naar een fotograaf die ons kan helpen. De VVV geeft goede adviezen en om een lang verhaal kort te maken; 3 uur en 10 kilometer verder zijn we nog niets opgeschoten. We hebben wel de glasscherven zonder krassen kunnen verwijderen en gelukkig doet het toestel het nog.


Een trein later zou een optie zijn, maar we krijgen de eigenaar van het B&B niet te pakken, dus rennen naar het kasteel, daarna naar winkel om iets te eten te halen en de kluis om de rugzakken weer op te doen en al hollend halen we net de trein.

Gelukkig zijn de eigenaren van het B&B zeer relaxed en worden we met open armen ontvangen. Of we het leuk vinden om 's avonds naar de onsen te gaan? Nou, dat lijkt ons wel wat. We worden met de auto weggebracht. De onsen ligt op een bergtop en heet niet voor niets Fine View, of Fine Biew, zoals onze gastheer zegt. De onsen is een belevenis op zich. Stiekem kijken we even af wat hier de gewoonte is. Voordat je het water ingaat, beland je in een mega grote badkamer, waar iedereen zich, al zittend op een krukje, uitgebreid wast en scheert bij zijn eigen spiegel en douchekraan.
Vanuit het buitenbad hebben we een prachtig uitzicht over de stad. Jammer genoeg staat er een wand tussen het mannen- en vrouwengedeelte.

Na afloop lopen we ruim 5 kilometer terug naar huis. Uitkijkend naar beren en uilen, die we beiden niet tegenkomen, jatten we de meest lekkere appels ooit gegeten. Maar hoe moesten we ook al weer lopen? Geen GPS bij ons, omdat de batterijen leeg zijn. En vergeten op de telefoon om het logeeradres te markeren. Na heel wat omzwervingen toch maar even facetimen met onze gastheer die ons gelukkig op komt halen. Pfff, wat een dag.

Over de goddelijke dingen in het leven

We maken een dagtripje naar het toeristische Otaru, maar verwachten er niet te veel van en gaan dus eerst naar het in onze ogen veel leukere Yoichi. Met nog geen doel voor ogen lopen we vanuit het station regelrecht een prachtig gebouw binnen. Het blijkt een whisky-destilleerderij te zijn. Ooit besloot een Japanner de kunst af te kijken van de Schotten en startte zo'n kleine 100 jaar geleden zijn eigen whisky merk, Nikka. Het is leuk om even te kijken en we vergapen ons aan de prachtige bouwwerken. Bij de gratis proeverij is het opeens niet meer zo stil en na afloop loopt iedereen wankelend het terrein af.

De volgende dag verlaten we het koude Hokkaido en gaan met de shinkansen terug naar het hoofdeiland Honsu. We overnachten in Utsunomiya, waar we een leuk klein appartementje als airbnb hebben, om van daaruit de volgende dag Nikko te bezoeken.
We missen de trein, waardoor we Utsunomiya nog wat kunnen verkennen. In een klein onopvallend tempeltje komen we dit prachtige exemplaar tegen, met een opvallende boodschap.












In Nikko zijn de tientallen tempels allemaal even prachtig.
De geschiedenis van Nikko gaat terug naar de 8ste eeuw. Het hele complex is inmiddels Unesco Werelderfgoed. Eén van de belangrijkste tempels staat momenteel in de stijgers, sterker nog, er is een grote loods omheen gebouwd. Binnenin de loods kunnen we tot boven het dak klimmen, wat een een hele mooie manier is om eens goed te zien hoe vernuftig zo'n tempel is gebouwd.

Hoe word ik een Japanner - deel 2

Opvallend is de uitgesproken liefde of aandacht voor bepaalde zaken. Natuurlijk kennen wij dat ook, maar toch lijkt het hier wel een beetje anders.

Liefde voor dieren

In de steden zien we niet veel huisdieren op straat. We zien ze wel in de parken, waar de honden en hun baasjes elkaar treffen. Er ontstaan hele conversaties tussen de bazen en bazinnen én ze spreken met elkaar af. Wie showt wie?
Om de honden verder het leven te veraangenamen zijn er automaten waar van alles voor de lievelingen te koop is.
Maar hoe kom je eigenlijk aan een hond of een poes in de grote stad? Nou, dan ga je naar de dierenwinkel. Hoever gaat de dierenliefde eigenlijk?

Liefde voor de schoonheid

Shinto gelooft in natuurgoden, die zich op allerlei manieren kunnen tonen. In prachtige natuur, maar ook in stenen, bruggen, beelden of bomen etc..
De wonderschone tempels en de manier waarop die gebouwd en ingericht zijn dwingen respect af. Adembenemende schoonheid.
Des te wonderlijker is de wijze waarop een stad gebouwd is en hoe alle huishoudens bijvoorbeeld van stroom voorzien zijn. Het valt niet te rijmen.



Liefde voor de medemens

Respect is een woord dat hier nog inhoud heeft. De conducteur draait zich om als hij de coupe uitloopt en maakt een buiging.
Je draagt een mondkapje als je een beetje verkouden bent, zodat je de ander niet kunt besmetten.
Blinden kunnen op straat het spoor haast niet bijster raken. Overal zijn blindengeleidetegels en signalen, tot je bijna gek wordt van de piepjes.
En gelukkig zie je hier mensen met een verstandelijke of een lichamelijke beperking gewoon op straat.


Maar als je een tatoeage hebt, mag je niet in de onsen. En openlijke homoseksualiteit moeten we hier nog tegenkomen.
Volgens een van onze airbnb-gastheren is de Japanse samenleving homogeen (we hebben inderdaad naast toeristen nauwelijks andere van origine buitenlanders gezien) en erg conservatief. Hij vindt daarom Japan maar saai.
Of wij dat ook vinden zoeken we de komende weken uit.

Geen beren in het wild, maar wel op de weg

Na het ontbijt scheiden de wegen van de jeugdherberggangers. Voor ons is het even slikken, want onze 'vrienden voor één dag' gaan allemaal naar een gebied iets ten noorden van waar we zitten om de beren op te zoeken. Wij kunnen helaas niet mee; we hebben voor 3 dagen een airbnb geboekt in Sapporo. Bovendien is het lastig om er te komen zonder auto.
De snik wordt nog groter als bij aankomst op het station blijkt dat we een andere route rijden en diverse keren van trein naar trein of bus mogen overstappen, wat ons 3 uur vertraging oplevert. De tyfoons van de laatste weken hebben dusdanige schade aangericht, dat er gewerkt wordt aan het spoor. Waar kennen we dat toch van? Toch is de NS niet te vergelijken met de Japanse Railway. Bagage wordt netjes uit de bus gehaald en onze rugzakken worden heel secuur uit de regen gehouden. En de voorlichting en begeleiding is echt fantastisch.

Bij aankomst in het 'cozy appartment' staat ons nog een verrassing te wachten. Het is klein, warm en bedompt; het keukentje erg vies en 'cozy' verwijst naar tl-verlichting en plastic serviesgoed. Moe van de lange dag blijk ik (Maartje) dan toch nog niet zo Zen te zijn.
Maar goed, na een mail aan de eigenaresse komt er morgen een schoonmaakster. We verzetten wat meubels waardoor er meer ruimte ontstaat, kopen aan de overkant wijn en bier en dan valt het uiteindelijk toch best wel mee.


De weerapp voorspelt voor zondag een regenachtige dag. Maar als om 11 uur de regen nog steeds niet is gevallen besluiten we om de Olympische skischans te bekijken. Wat een geweldige beslissing! Het is heel helder en vanaf het observatorium heb je een prachtig uitzicht op de stad.
We hebben nog tijd over en gaan aan de andere kant van de stad naar Moerenuma, een landschapspark aangelegd op een voormalige vuilnisbelt. De kou en de dreigende luchten maken het park tot een sprookje.

Tot slot nog een ramen eten in één van de beste tentjes van Sapporo om daarna thuis te komen in een keurig gepoetst appartement. Jammer dan van de beren, maar deze dag was super.

Onsen

Van Asahikawa reizen we naar Lake Kussharo, dieper het binnenland in. De trein rijdt een lang stuk langs de noordkust van Hokkaido die erg Nederlands aandoet met zijn duinen. Bijzonder om pal langs de zee te reizen met de trein.

We overnachten in een erg leuk Youth Guesthouse waar de eigenaar/kok het presteert om iedere dag een heerlijk Japans ontbijt en diner samen te stellen. Het eten bestaat iedere maaltijd uit diverse kleine hapjes, met vis, ingemaakte of gefermenteerde groente, zeewier, salade, misosoep, rijst en thee. Het is echt zalig.







































Vanwege de enorme wind en koude (het voelt in de ochtend aan als 0 graden), besluiten we om niet te gaan fietsen, maar om te wandelen. De wandeling voert ons naar het meer, met de onsen (natuurlijke warmwaterbaden) en een schiereiland.









's Avonds, zoals het in een jeugdherberg hoort, worden de verhalen uitgewisseld en zet een Japanse toerist de plastic flesjes Japanse jenever op tafel. Het spul is 20% en luistert naar de naam 'grote man' en 'mooie natuur'. Er moet net zoveel gedronken worden dat iedereen een leeg flesje als aandenken mee naar huis kan nemen. Het wordt steeds gezelliger en het plan wordt geboren om de zonsopkomst te bekijken vanaf een bergpas om zo de laaghangende bewolking in het meer te fotograferen.

Na een kort nachtje rijden we om 4.30 uur met een Duits stel en de gekke Japanner naar de bergtop. Helaas is het te bewolkt voor een mooie gekleurde zonsopkomst, maar het uitzicht is wel geweldig.

We rijden door naar een van de onsen aan het meer. Nog voor het ontbijt liggen we te dampen in een badje met prachtig uitzicht. We worden al steeds meer echte Japanners.