Belangrijke mensen

Het is zaterdag, de dag van onze laatste board meeting, maar ook van dé dag dat de Prime Minister Namanga bezoekt. Maar eerst hebben we een afspraak met de MP (member of parlement), die erg geïnteresseerd lijkt te zijn wat er in Namanga Division gebeurd aan CF activiteiten.

Wij hebben de afgelopen week van verschillende mensen andere verhalen gehoord Ze klagen steen en been dat de MP niets voor de regio doet en dat hij alleen het dorp van zijn vrouw bedeelt. Ik geloof hun verhalen wel.

Het is één gekkenhuis in en rondom het hotel. Iedereen holt en rent met stoelen, er wordt nog een tent verplaatst en overal waar de Prime Minister misschien gaat komen worden rode lopers uitgerold. Alles lijkt de laatste nipper te moeten gebeuren, maar gelukkig klopt van niemand het tijdsschema.

We hebben een wat ingekorte vergadering en spreken over de rollen en taken van de boards en de uitbreiding van de staf in Namanga. Om de NGO te professionaliseren en de activiteiten te regelen en aan te sturen vanuit Namanga, is het nodig dat er een zeer capabele manager bij komt. Als deze persoon er is kunnen wij ons in Nederland bezig houden met onze core business: fondswerving! (Op de foto hierboven: de twee boards. Twee Keniaanse bestuursleden zijn door omstandigheden helaas afwezig.)

We onderbreken onze vergadering met de ontvangst van de Prime Minister. Iedereen loopt uit en probeert de man een handje te geven. Jeroen lukt het om in de rij te staan van de handenschudders.

Lois is uitgenodigd voor de lunch met de Prime Minister. Een hele eer en we hopen dat ze goede zaken kan doen. Na een paar uur komt ze stralend terug. Ze heeft voor hem mogen koken en gesproken met allemaal ‘vrouwen van’. Ze is uitgenodigd om binnenkort bij de vrouw van de Prime Minister langs te komen en dan gelijk ook de PM zelf te ontmoeten! Het is veelbelovend……

’s Middags heb ik nog een gesprek met Daniël over het onderzoeksrapport voor de Special Need Education en de barrières waarom zij niet naar school kunnen. We bespreken hoe de kwaliteit van het rapport omhoog kan.


Jeroen en Ans bezoeken het nieuwe ziekenhuis (dat nog steeds niet in gebruik is) en hebben een overleg met de manager van de kliniek. Er lijken allemaal mogelijkheden om samen te werken met het ziekenhuis in de voorlichting over onder andere geboorte beperking en hygiëne.


We kijken terug op een zeer geslaagd werkbezoek. Er is veel besproken en bediscussieerd. Veel gezien, gehoord en ervaren en lang niet alles op kunnen schrijven. Maar één ding is zeker: het beweegt hier de goede kant op. Dat wil zeggen: de mensen hier zijn steeds meer eigenaar en regisseur van hun eigen ontwikkeling aan het worden, die wij als CF ondersteunen. We gaan door en wat mij betreft met de vrouwen voorop. Want al die zogenaamde ‘belangrijke mensen’ hier zijn mannen waar iedereen voor knip en buigt, terwijl de vrouwen voor de daadwerkelijk verandering zorgen!

regen en de Minister President

De dag begint goed. Het heeft de hele nacht geregend en dat doet het nu nog steeds. Ward, Jeroen en Friso bezoeken een school in Tanzania, waar een klaslokaal is gebouwd. Het is geen officiciële CF activiteit, maar een tegenprestatie van de Kiliclimbers als dank voor alle medewerking van de Tanzaniaanse overheid.

Ik heb mooi even tijd om te schrijven en foto's uit te zoeken.

Door de regen ziet het er naar uit dat we vanmiddag ons programma om moeten gooien. Volgens Paul zijn de scholen niet te bereiken vanwege de modderige wegen. Tot mijn verrassing gaan we toch ....

Op weg naar Noontoto blijkt het optimisme iets te groot. Het busje komt compleet vast te zitten! En ook de brommer die langs komt heeft hulp nodig. Ik vind het hilarisch om te zien en blijf ongeneerd aan de kant om foto's maken.

Uiteindelijk komen we toch op de plaats van bestemming en bekijken we Noontoto. We krijgen een simpele lunch met geit, rijst en aardappelen. Voor mij voorlopig alleen rijst en aardappelen en eet alleen het bovenste laagje van wat op mijn bord ligt. Ik heb nl. gezien dat de borden net gewassen zijn met water uit een hele vieze ton en niet zo mooi gedroogd als op de foto.

Daarna bezoeken we het stuk grond dat geschonken is door de community van Engaboli om de lagere technische opleidingen te huisvesten. Het contract over de grond is rond en er wordt de komende tijd gewerkt aan de planning rondom de bouw van de eerste twee lokalen.

Terug in Namanga blijkt er activiteit te zijn op de grond waar de Secundary School gebouwd gaat worden. Het is dus gelukt om voor ons vertrek de bouw te starten!

Verder blijkt Namanga in rep en roer. Morgen is er een verkiezingsbijeenkomst in het hotel, waar onder andere de Minister President komt. Het trekt allemaal hotemetoten aan, waar we gelijk gebruik van maken. We spreken de MP van ons district (Member of Parlement) die voor morgenochtend een afspraak met ons maakt. En we hebben een meeting met Lokanei, de councelor van de regio.

Nu maar hopen dat alle gesprekjes ook geld en medewerking op gaan leveren.

'S avonds eten we bij Koringo thuis. Een gezellig afsluiting van de dag.

Ongemakken

Na het feest van de regen, het feest van de ongemakken. Regen betekent hier ook: geen internet, geen elektriciteit en moeilijk begaanbare wegen. Really a challenge, zoals ze hier zeggen. Ik vind het geweldig!

Eén van de vrijwilligers ligt al een halve week met ellende op bed en vandaag pak ik zelf een staartje mee. Met reserve kleding op zak besluit ik toch om mee te gaan en dan maar een dag niet te eten. Dat kan wel leiden.

Op het programma staan, voor de verandering, weer drie scholen. En ook vandaag weer huldigingen, dans, toespraken en een maaltijden met heel veel geit. Maar ook erg bijzondere gebeurtenissen.

Op Inkaati brengen we een kudde van 5 koeien. Ze worden gezegend en gebrandmerkt, terwijl de vrouwen ons toezingen. Dit keer sluit ik mij aan bij de prachtige vrouwen.

Op Engaboli openen we twee klaslokalen, waaronder één lokaal voor Special Need Education. De kinderen dansen en zingen ‘blessings from above’ and ‘we are all equal’. Dit soort woorden hebben hier toch een andere betekenis dan thuis.

En op Mopia vieren we dat de kudde uitgebreid is, door het jonge vee te merken met een gaatje in het oor. Eén van de ‘elders’ snijdt met een zakmes gewoon een stukje huid weg en kijk daar: een echte Maasai geit.

Verder worden we gezegend in het Maasai door de dorpsoudsten. Het blijft gewoon bijzonder hier.

Het was een dag met ongemakken, maar ben blij dat ik erbij was!

Opening Namanga Development Centre

Al vroeg in de morgen hebben we een tweede meeting met de board van CF Namanga over het strategisch beleid van 2012 – 2016. Onder begeleiding van Sitati van het Local Expertise Centre - Edukans Kenia, bespreken we het rapport en de ambities van de board in Namanga. Dit is een belangrijke stap voorwaarts. Voorheen werd het beleidsplan door Nederland geschreven, nu dus door Kenia. We hebben het ook over de rollen van de beide boards, de staff in Kenia en hoe we willen samenwerken. Ik vind het een prachtige ontwikkeling, waarbij de verantwoordelijkheid steeds meer deze kant op gaat en wij afspraken gaan maken over onze bijdragen op onderdelen van het beleidsplan. Ook de board zal op zoek moeten gaan naar meerdere lokale en landelijke partners, om alle ontwikkelingen te kunnen bekostigen.

’s Middags vindt de opening van het Namanga Development Centre plaats. Dit is een centrum, vlak buiten Namanga, ter ondersteuning van de hele community. Er is een ontwerp gemaakt door een Nederlandse architect, waarbij we in fase kunnen bouwen aan een heel complex. De eerste fase, bestaat uit twee ‘panden’. In het ene pand een bibliotheek / internet café en in het andere gedeelte het kantoor van de stichting. Het is de bedoeling dat we dit de komende jaren uit gaan breiden. Er wordt bijvoorbeeld gedacht aan een rescuehuis voor meisjes, een conferentieruimte of diverse werkplaatsen.

Het is een enorme happening, waarbij heel veel VIP’s uitgenodigd zijn. Op het laatste moment haakt helaas de MP (Member of Parlement) af, maar er blijft nog genoeg ‘belangrijks’ over. Het is een hele zit, met eten, toespraken, dans en zang. Maar absoluut de moeite waard.

We zijn allemaal reuze in ons sas met de accommodatie; het kan dus wel!

’s Avonds zetten we het feest voort in de tuin van het hotel. Ter ere van de opening, maar ook ter ere van het 10 jarig bestaan van CF, de aanwezigheid van Piet en Ria (de oprichters van de stichting) en het afscheid van Jeroen als secretaris. Er is een groot buffet buiten en op het moment dat we starten met het eten begint het ontzettend te hozen! Ik vind het een geweldige grap. Het is zo’n super zotte vertoning: 100 mensen opgepropt onder een tentafdak, een verzopen buffet en mensen die min of meer soep op hun bord hebben van de regen.

Dan is het ook zo leuk met de mensen hier: iedereen vindt het grappig en we hebben met z’n ons slap gelachen. En om lekker in stijl te blijven: de regen is Gods Blessing over CF!

De school als ondernemer

Ook vandaag weer drie scholen bezocht, waar we telkens warm onthaald worden met de nodige toespraken en huldigingen. Natuurlijk gaat het over de bijdragen van CF aan de scholen en de schoolprestaties van de leerlingen, maar ook over allerlei andere zaken die de prestaties beïnvloeden.

De discussie binnen onze groep gaat veel over de kwaliteit en de duurzaamheid van de bouwconstructies. Wim (de oom) is architect en heeft veel waardevolle tips. Tevens reist constant de vraag waar de verantwoordelijkheid voor de bouw ligt en wie de aannemer mag bepalen. Kiezen we voor eigenaarschap en verantwoordelijkheid van de school of voor prijsafspraken met aannemers die alle gebouwen mogen neerzetten? En de prijs van de bouw? Geven we meer en stellen we hogere eisen, zodat er betere kwaliteit cement gebruikt wordt voor de vloer, of misschien wel tegels op de grond gelegd kunnen worden? Of stellen we hogere eisen aan de scholen en vragen we meer ‘chipping in’ geld van de ouders? Het zijn interessante discussies waar we niet zomaar uitkomen.

Het afgelopen jaar zijn de head teachers getraind door een engineer van het ministerie in het maken van bouwcontracten. Tevens wordt nu elke bouwfase gecontroleerd en goedgekeurd voordat er verder gebouwd kan worden. Het lijkt erop dat dit zoden aan de dijk zet.

Dat er nog een hoop gebouwd moet worden mag duidelijk zijn; met 75 kinderen in een klein klaslokaal is het echt moeilijk leren!

Als CF investeren we al geruime tijd in de versterking van ‘het ondernemerschap’ en ‘capacity’ van de scholen, zodat er ooit een tijd komt dat ze zo krachtig zijn dat ze zonder ons verder kunnen. Ook dit lijkt aan te slaan. Er wordt meer geïnvesteerd in de relatie met de overheid, de ouders en andere fondsen en stichtingen. AMREF, World Vision en Red Cross zijn organisaties die bijdragen leveren aan de sanitaire voorzieningen, voedselhulp en water. Ouders bouwen klaslokalen en de overheid (op districtsniveau) bouwt mee.

Er wordt voorlichting gegeven aan ouders en gewerkt aan de emancipatie en ‘empowerment’ van vrouwen en meisjes. Er is nog een lange weg te gaan, maar het beweegt!

Aan het einde van de middag hebben we een overleg met de board van CF Namanga en de board van de Secundary School. Er is geld en land beschikbaar voor de Secundary School om een eigen school te bouwen (ze zitten nu in lokalen van de Primary School in Namanga). Maar om de een of andere reden laat die bouw maar op zich wachten. Het is ingewikkeld om erachter te komen wat er aan de hand is; er speelt zo veel. Procedures om het land te verkrijgen, stempels, vergunningen…. Maar het gaat ook om communicatie tussen de twee besturen, persoonlijke belangen, ‘vetes’ en vertrouwen. Er is nu een Memorandum of Understanding geschreven dat getekend gaat worden en het lijkt erop dat de bouw deze week nog van start gaat.

Ik vind het heerlijk om hier te zijn, maar hoe meer ik te weten kom, hoe lastiger en complexer het wordt.

Rondje om de berg

Vandaag hebben we een drukke en vermoeiende dag. We maken een rondje om de berg, door een stukje Tanzania, om drie scholen in Kenia te bezoeken. Het zijn scholen die ver in de interior liggen en moeilijk te bereiken zijn. Ook vandaag weer een grote groep, met bestuursleden uit Nederland, afgevaardigden van de board uit Kenia, familie Dekker, vrijwilligers en een verdwaalde gast. Met 16 mensen, verdeeld over twee busjes, gaan we op pad over bijna onbegaanbare weg. Ik vraag me dan ook af of we dit zonder problemen gaan redden.

De eerste stop is Olmanie, mijn favoriete school inclusief favoriete head teacher. In mei hebben we daar een kudde aangeboden namens CF. De kudde doet het goed en heeft inmiddels drie kleine geitjes. Voor Olmanie begrippen volgen we een beperkt programma als gevolg van een programmawijziging. De school was al bezig met de voorbereidingen voor een heel groot feest op vrijdag. Ik voel me hier echt akelig onder, ook al ben ik er niet verantwoordelijk voor.

De chairman van de school (een van de ouders) hebben we gelukkig heel blij gemaakt met een uitvergrote foto van hemzelf. Saruni, je krijgt de heel hartelijke groeten! De chairman heeft gelijk ook een geit gedoneerd voor het feest dat wij woensdag geven ter ere van het 10-jarig bestaan van CF en de opening van het Namanga Development Centre.

Na Olmanie gaan we naar Karero, een heel klein schooltje in oprichting. Deze school maakt nog maar net deel uit van de stichting en is ook nog niet geregistreerd door de overheid. Dat betekent dat de leraren onbezoldigd zijn, of een kleine vergoeding krijgen van de ouders. Wij betalen nu een toiletgroep en een lokaal. Er is nog niet veel te zien en ook nog niet veel te bepraten met de heel jonge ‘head teacher’, dus snel door naar Enoosumpurumpur. Maar dat valt tegen! Er is nauwelijks sprake van een pad. Regelmatig moeten we afrastering van doornstruiken weghalen om verder te kunnen rijden. En uiteindelijk komen we vast te zitten! En dan is het handig dat er zoveel mensen mee reizen…

Gelukkig komen we er zonder kleerscheuren weer uit en bereiken we de school waar we in het voorjaar de dormitory geopend hebben. We bespreken met de moeders de uitdagingen waar de school en het meisjeshuis voor staan. Veiligheid, begeleiding, voedsel en niet te vergeten de bijdrage van de ouders om de meisjes onder te kunnen brengen. Hoewel er al 32 meisjes wonen, is er nog een hoop te doen om het een duurzaam en zelfbedruipend project te laten zijn. Gelukkig neemt Lois de moeders onder hun hoede en is ze voorzitter geworden van de oudergroep. Samen gaan ze kijken hoe met name de financiering geregeld kan worden.

Op de terugweg bezoeken we nog een manjatta. Dit is pas echt schrikken. De droogte was al heel goed zichtbaar, maar nu komen we ondervoedde kinderen onder ogen. Het is nog niet zo erg dat ze erbij neer vallen, maar veel reserves hebben ze niet meer. De tegenstelling is zo groot als wij ’s avonds onder de douche kunnen en onder genot van een koud biertje de dag nog eens doornemen. Er is hier nog zoveel te doen.

amboseli

Zondag een dagtripje naar Amboseli. Met twee landrovers scheurden we over een weg die we al eerder hadden gereden en ik herinnerde me nog heel goed hoe hobbelig die was.

Amboseli was leuk, maar niet echt heel bijzonder, alhoewel het altijd mooi is om de Kili te zien. Met een grote groep is het sowieso anders dan wanneer je met z'n tweeen bent. Bovendien is het erg droog en er lijkt veel wild weggetrokken te zijn. Iedereen in Nederland heeft het over de droogte in Noord Kenia, maar als het niet snel gaat regenen, gaat hier in het zuiden hetzelfde gebeuren. Tanei heeft goede hoop dat het gaat regenen. Ik hoop met haar mee. 

Vandaag geen spectaculaire beesten gezien, maar wel een paar leuke foto's van vogels gemaakt. Deze foto is gemaakt op een plaats waar nog een klein beetje water is.

Na een douche en een warme maaltijd met Koringo en Paul de solarpanels en telefoons van Geodan verdeeld. Alle scholen die geen aansluiting hebben op het electriciteitsnet krijgen twee paneeltjes om hun telefoons op te laden. De rest gaat naar het Namanga Development Centre (de nieuwe bibliotheek en het kantoor wat we woensdag gaan openen), zodat vrijwilligers en stafleden om te lenen.

Voor de insiders heb ik nog wat vette roddels, maar die schrijf ik jullie persoonlijk. Het gaat wat ver als iedereen mee kan genieten.... Het is zo leuk om hier vaker te komen, dan is het net Nederland van de roddel en de achterklap.

Zaterdag 22 oktober

Na een goede nacht snel even aan het weblog werken. Gisteravond was ik zo moe, dat ik direct in slaap viel. De nieuwe kamer is prima, maar ook hier weer allerlei erg onnodige beperkingen in de afwerking: een klamboe die te klein is, een wc bril die niet op de pot past, een scheefhangende wastafel en als je gaat douchen wordt alles nat, behalve jijzelf. Het is zo onbegrijpelijk dat dit keer op keer weer gebeurt. Ook dit is Afrika.

Voordat de vergaderdag startte zijn Friso en Ward zijn op safari geweest in Namanga, op zoek naar een automaat die mogelijk wel geld verstrekt. Er blijkt een storing te zijn tussen de banken en de ATM. Met een software update is alles opgelost, maar daar is nog geen licentie voor. Dat gaat in ieder geval vandaag niet lukken, was de boodschap…… Er is geen geld dus en we beraden ons op een nieuwe strategie.

Vandaag twee vergaderingen gehad. De eerste was van onze eigen board en deden dat heerlijk buiten, ondertussen genietend van de mooie natuur. Er bloeit van alles, en diverse bomen zijn geel, oranje of paars. Het is prachtig. Zo is vergaderen echt minder erg, hoewel sommigen van ons toch liever binnen zitten, vanwege de efficiëntie.

Vanmiddag de eerste gezamenlijke boardmeeting gehad die voornamelijk in het teken stond van de kennismaking, de 10-jarige geschiedenis van CF en de lessen die we daaruit geleerd hebben. Het was een prettige ontmoeting en iedereen was erg open, waardoor er een mooie basis ligt om de komende week verder te werken aan het strategisch plan en de wijze waarop we samenwerken. In ieder geval zal de onderlinge communicatie, competentie en rollen van de bestuursleden, eigenaarschap en duurzaamheid op de agenda staan. Dit zijn de issues die alle boardleden graag willen bespreken. Een waardevolle ontmoeting!

Morgen een dagje vrij. We gaan met z’n allen naar Amboseli. Een grote club, want naast de bestuursleden gaan Piet en Ria, een broer en zwager, drie vrijwilligers en een staflid mee. Wordt vast leuk!

Karibu CF

Na een zeer vermoeiende nachtvlucht begon de dag in Nairobi op z’n Keniaans. De twee Nederlandse bestuursleden die we zouden ontmoeten (ze hadden een vlucht eerder genomen) waren spoorloos verdwenen. Nergens te bekennen en geen mobiel dat bereikbaar was.



We besloten om eerst maar boodschappen te gaan doen en te pinnen, want dat laatste blijkt in Namanga de laatste dagen niet mogelijk te zijn. Ook in Nairobi werd het lastig. De bank die normaal gesproken altijd wel flappen levert, deed helemaal niets. Ter plekke werd de automaat gevuld, de bonnen vervangen en het apparaat gereset, maar het mocht niet baten. Gelukkig konden er twee mensen geld pinnen met hun visa card. Met een klein beetje geld en zonder de twee vermiste bestuursleden toch maar afgereisd naar Namanga.

Het onthaal in Namanga was overweldigend. Vertegenwoordigers van het Keniaanse bestuur, headteachers, ouders & leerlingen van verschillende scholen stonden ons op te wachten. Er werd gedanst en gezongen en we werden allemaal gehuldigd.


Er was een grote taart gemaakt met welcome CF. Onder een afdak op het grasveld van het hotel hebben we met z’n allen koffie hebben gedronken en nog wat gegeten. En natuurlijk ontbraken de nodige speeches en welkomstwoorden niet. Zo gaat dat hier!



Het was echt super; met Piet en Ria,
de oprichters van CF,
als stralend middelpunt.

Na een uurtje rust zijn we, inmiddels met het voltallige bestuur, gelijk al aan het werk gegaan. Eerst een werkbezoek aan Namanga Primary en vervolgens een eerste vergadering met ons eigen bestuur, waarin Jeroen meedeelde dat hij stopt met het secretariaat van het CF. Zijn werk voor Edukans is onmogelijk meer te combineren met deze functie. Bovendien waren de werkzaamheden hem ook teveel geworden.


Onze reacties waren tweeledig. Aan de ene kant de enorme waardering voor wat Jeroen allemaal gedaan heeft en de zorg hoe we dit op moeten gaan vangen. Aan de andere kant ook de kans die het biedt om meer gelijkwaardigheid te brengen binnen het bestuur en te kijken naar een andere werkwijze met het bestuur in Namanga. Hier zullen we het de komende week nog veel over gaan hebben!

Het was allemaal wel erg veel voor zo’n eerste dag. Er was geen tijd voor acclimatisering en ik had erge behoefte aan een beetje slaap. Maar goed, ik zit er meteen wel weer midden in.

Voor de Namanga-kenners onder de lezers: jullie krijgen allemaal de hartelijke groeten van Paul, Tanei, Lois en consorten. Het weer is prima uit te houden: half bewolkt en als de zon doorkomt is het bloedheet. Het heeft de afgelopen dagen iets geregend, waardoor er weer gras groeit en het gelijk groen oogt, maar het is erg droog hier. Na ons vertrek in mei heeft het niet meer geregend. De scholen in the interior hebben te maken met kinderen die niet meer verschijnen, omdat hun ouders met kids en vee wegtrekken op zoek naar gras en water. Dramatische verhalen dus, vanuit een warm Kenia. Ik ben weer thuis! Karibu.

werkbezoek 2011

Van 21 oktober tot 1 november 2011 bezoekt een groot gedeelte van het bestuur van het Catharinafonds in Nederland haar partnerorganisatie Catharina Foundation in Kenia.

Kijk iedere dag voor de nieuwste updates, spannende verhalen en boeiende ontmoetingen vanuit het perspectief van één van de Nederlandse bestuursleden.

Welkom op, voor deze keer niet ons, maar mijn blog.

Maartje Reitsma